Bakıcı peşinde

Bebeklerime sekiz ay annem ile baktım. Zavallı annem Pazartesi sabahı daha gün ağarmadan evinden çıkar, iki otobüs bize gelir, Cuma günü gecenin bir vakti evine dönerdi. Sanmayın ki hafta sonunu evinde geçirebilirdi. Ya Cumartesi ya Pazar telefon açar, telefonda ağlardım “Yetiş anne” diye. O da kalkar yine gelirdi.

Sekizinci ayın sonunda annemin bedeni iyiden iyiye error vermeye başladı. Zaten bildim bileli kansızdır. Koş evini hallet, gel burayı hallet. Bizim evdeyken doğru düzgün gıda ve uyku yok. Sabahtan akşama, akşamdan sabaha kadar canımız çıkıyor. Sekiz ayın sonunda epey bir kilo kaybetti. Kansızlıktan baş dönmeleri falan da başladı. En azından haftada bir iki gün gelecek birini bulalım da annem biraz dinlensin diye düşündük. Zaten hep aklımızda olan bir fikirdi ama ben başkasıyla bakamam korkusuyla bir türlü harekete geçemiyordum.

Sağa sola haber saldık. Bir yurdum teyzesi bulduk. Bir tanıdığın akrabasıymış. Süper tecrübeli. Aslan gibi bilmem kaç çocuk büyütmüş. Hızını alamamış, komşuların bebelerine bakmış. Falan filan. Aslında ben teyze istemiyordum. Çünkü sadece bebeklere değil evime de yardım etmesi lazım. Koca kadından ben nasıl iş isteyim? Ama ne yapayım. Ha deyince birini bulmak da zor. Hele bir günü birlikte geçirelim, bakalım olacak mı dedik.

Teyze, sağ olsun, sabah istenilen saatte geldi. Teyze dediğime bakmayın. Aslında genç bir kadın. Kırk beş, elli yaşlarında. Ama malum bazı kadınlar yaşlanmaya ve hastalanmaya pek meraklıdır. Anca öyle ilgi çekip, saygı görürler. Bu da belli ki o cinsten. Rahat altmış gösteriyor. Neyse teyze girdi içeri. Bebeleri de çok severmiş. Yaladı yuttu görür görmez. İlk sinir oluşum öyle başladı. Öpme de diyemedim. Ben de nasıl uykusuz ve yorgunum. Ağzımı açacak halim yok. Suratım da bir karış. Tabi teyzenin hiç hoşuna gitmedi bu durum. “Çocuklarla konuşman lazım. Ben hep çocuklarımı konuşarak büyüttüm. Geçen gün televizyonda izledim. Doktor da çocuklarla konuşun diyor,” dedi. “İyi,” dedim “teyze, sen konuş. Benim konuşacak halim yok.” Hay çenem kopaydı da konuş demeyeydim. Teyzenin ilk cümlesi “Guş goş,” oldu. Hareketlerinden anladığıma göre bebemin biri guş (kuş), bu da kendisine goşmasını (koşmasını) istiyor. İkinci cümlesi de “Guş goş,” oldu. Üçüncü, dördüncü ve beşinci cümleleri de. Ve akşama kadar, saatlerce, kesintisiz “guuuuuuş goooş”, “guş goş, goş guş goş”, “guuuşş hadi goooş hadi gooooş, guuş” cümlelerinin türevleriyle bağırdı durdu. Ses de bildiğin saat alarmı. Öyle bir gıcık. Bende ne kafa kaldı, ne kulak, ne beyin, ne sinir sistemi… Teyze susmuyor, “guuuuuuş goooş”, “guş goş, goş guş goş”. Allah’ım delireceğim. Kapıları kapatıyorum, duymayayım diye. Hâlâ bu guş goş derdinde. Başka hiç mi cümle yok ya. Bozuk plak bile aynı lüzumsuz sesi bu kadar çıkaramaz. Beynimde guşlar ötüyor. Midem bulanıyor. Başım dönüyor. Zaten perişan haldeyim. Hâlâ bağırıyor “guuuuuuş goooş”, “guş goş, goş guş goş”. Kulağımı tıkıyorum, beynimin içinde ötüyor kadın: “guuuuuuş goooş”, “guş goş, goş guş goş.” Kadına yiyecek bir şeyler götürüyorum ki ağzı bari meşgul olsun, sesi bari biraz kesilsin. İki lokma yiyor haydi baştan guş goş. Hay beynini oysun o guş, gözünü çıkarsın, tepene etsin. Gözüm saatte, bir an önce kocam gelse de şu kadın gitse. Bebeleri zor bela uyutuyoruz. Neyse diyorum artık susar. Harbiden de susuyor. Uyuyan bebeği koynuna almış o da uyuyor. Yemin ederim uyandırmaya korkuyorum yine başlar diye. Eve yardımı mardımı geçtim. Uyusun tek. Sesi çıkmasın yeter. Bebe zırladığı an düğmesine basılmış gibi bu da başlıyor “guuuuuuş goooş”, “guş goş, goş guş goş, hadi goş hadi goş hadi goş.” Kaç asır gibi geçti anlatamam, ama sonunda akşam oldu. Yorgunluğu falan geçtim sevinçten dans edeceğim. Hazırlandı nihayet, gidiyor. “Ay çok yorulmuşum dedi. Çenem ağrımış. Kolay değil akşama kadar eğlendireceğim diye çocuklarla konuşmak.” “Ne eğlenmesi lan bebeler morfin yemiş gibi uyuştu, ağızları açık boş boş duvara bakıyorlar. O kadar konuşmaya sadece çenen mi ağrıdı? Benim beynimin içini kemirdin. Zaten el kadar beyin vardı, o da bitti, arkadaş. Bütün fonksiyonlarını yitirdi,” diye çemkirebilmeyi çok isterdim. Ama uyuşmuşum bir kere. Ağzımı açsam guş goş diyeceğim. Sadece gülümsemeye çalıştım, ama sanırım onu da beceremedim.

Annem aradı, ne durumdasınız diye. Konuşamadım. Telefonu bile açmadım. Ses istemiyorum. Bir tıkırtı bile beynime inmiş balta etkisi yapıyor. Kendime gelmem birkaç günümü aldı. Annemle eski düzene döndük. Ha bu arada o kadına ne mi oldu? Ben nasıl yok istemiyorum diyeceğim diye düşünürken aracı arkadaş aradı. Teyze gelmek istemiyormuş. Başta söylemek istemedi ama biraz sıkıştırınca gelmeme sebebini de öğrendim: Akşama kadar çocuklarımı eğlendirmek için yapmadığı kalmamış, ama benim yüzüm hiç gülmemiş. Bu kadar suratsızlığı çekemezmiş.

27 yorum

  1. Ben de bir yıldır yardım edecek birilerini bulma hevesindeyim sözümona ama ben de cinsim girişemiyorum bir türlü.. kafamda bin türlü absürd detay geziyor erteliyorum.. Allah yardımcın/yardımcımız olsun

  2. Off cok guldum. 33 haftalik ikizlere hamileyim valla dogurucam sandim gulerken…
    Allah hep yuzunuu guldursun sizin de…

  3. ayy olamaz yazının sonunu tahmin ettim sanırım ben de yeterince cahil insanla muhatap olmuş yazık bir anneyim:))

  4. secce çok güldüm,olay da komik senin anlatımında:)) fanatik hayranlarından biri oldum her yazını yakından takip ediyorum.şimdide geçmişe dönüp senin ikizler benimkiler kadarken neler yazmışsın onları okuyordum. bana göre son derece cesaretlisin, bizimkiler 11 aylık oldu ve sanırım 1.yaşlarından sonra gündüz bakıcı ablamızla yalnız olacağım(kendisi çok çok iyidir)ama 5’te çıkıyor, babamızda 8 gibi geliyor ben şimdi kara kara o 3 saati nasıl geçireceğim diye düşünüyorum. tam da yürümeye çalışıyorlar, devamlı ellerinden tutup gezdirilmelerini istiyorlar. lütfen bana bir akıl verirmisin? sence baş edebilir miyim yani bir düzen oturtabilir miyim onlarla birkaç saat yalnız.. bu arada mama sandalyesi ve bebek arabasına oturmayı sevmiyorlar, ikiside erkek ve birisi baya afacan…zaman ayırıp kısa da olsa yazabilirsen çok çok mutlu olurum zira yakınımda danışabileceğim bir ikiz annesi yok. şimdiden çok teşekkürler..

  5. Benimde iki yaşımda bir kızım var.Geçen bir tanıdığım(hemde bekar) nasıl gidiyor diye sorunca ehh falan diye mızıldanırken sizin sitenizden bahsetmişti,kısmet bu geceyeymiş.Eşim yorgun uyuyalım dedi,kırmayayım diye yattım ama uyku tutamayıp sizin siteyi,yazılarınızı okumaya başladım.Anaaam yatakta kıkır kıkır başladım ben sallantılara,uyansa ne diyeceğim uyku sersemi adama…
    Hayata çok güzel bir taraftan bakabilen ve bunu çok güzel aktarabilen nadir kişilerden olduğunuza inandım,Rabbim sizi ve ailenizi iki cihanda mutlu,huzurlu kılsın inş.

  6. Sabah ofise geldim çayımı aldım ve ikiz çocuklarım nasıl olabilir bunun bir formulü var mı acaba diye araştırırken sizi buldum.. Öğlen oldu ben daha hiç çalışamadım 🙂 bazı yazılarınızda, gözlerim doldu bazılarında yaşla güldüm çok keyifli yazıyorsunuz tebrik ediyorum sizi

    1. idilcim hoş geldin. biraz daha blogumda kalırsan tüplerini bağlatmak isteyebilirsin. bence hemen arkana bakmadan kaç 😉

  7. Harikasiniz,nasil bu kadar komik anlatabiliyorsunuz yasadiginiz zorluklari,ben hayatta yapamam gayet negatifimu
    okumaktan acayip keyif aliyorum sizi iyiki varsiniz.benimde 3aylik ikiz kizlarim var biri acayip huysuz surekli agliyor ama sizin kiziniz kadar uyku sorunumuz yok o yuzden okuyunca sukrettim yinede halime.firsat buldukca gecmis yazilarinizi okuyorum ve size cok tesekkur ediyorum…

  8. İlk okuduğum yazı beni gülme krizlerine sokunca, müptelası oldum bloğunuzun. Şimdi moralimi yükseltmek, güne neşeli başlamak için ilaç niyetine en baştan başladım okumaya… Çok sevdim sizi facebookta bile paylaştım yazılarınızı.. Tebrik ediyorum. Allah enerjinizi arttırsın…

  9. Gozumden yas geldi okurken. :))
    Ben de insallah ikiz oglan annesi olacagim bir ay sonra. Dogum iznimi blogunuzu okuyarak geciyorum. Her ne kadar gozum korkmus olsada pozitif dusunmeye calisiyorum. Imdaaaat:)

    1. ahaha bihter çok gerilere gitmemeni tavsiye ederim:) allah kolaylık versin canım, sağlıkla sıhhatle kucağına al inşallah

  10. Guuuşşş goooşş, goş guş goş… Ben de ağlayan bebeme desem susar mı ki acep? 🙂

GlsmGk için bir yanıt yazın Yanıtı iptal et

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.