Çocuklar doğalı tatil yüzü görmedim. Bırak şehir dışına çıkmayı, Anaevi Dinlenme Tesisleri‘nden öteye bile zorunlu olmadıkça geçmedim. El âlemin bebesi arabada fosur fosur uyur, benimkiler it dalamış gibi gibi çığlık çığlığa giderlerdi. Nedir dertleri hiç anlamadım. Hep derim, otuz kilometrelik hastaneye bile yirminci kilometredeki anamın evinde yatılı kalıp kendimizi toparlayarak giderdik. Hey be ne günlerdi. Geçti… Okumaya devam et İki bebe ile seyahat