(Daha önceki anormal “normalleşme” hikâyeleri için bkz: 1., 2., 3., 4.) Bir İç Anadolu insanı olarak hamur işlerine bayılırım. Kayseri’deyken hep anneanneciğim yapardı hamur işlerini. İstanbul’a gelince iş anamın başına düştü. Evlenince de başta anamdan idare ettik. Ama taşıma suyla değirmen dönmüyor tabi ki. Bir sabah kalktım, canım nasıl peynirli gözleme istiyor. (Peynirli gözleme de şöyle bir şey:… Okumaya devam et Hayatın normalleşmeye başladığının resmidir – V – Peynirli Şov