Hey gidi hey, bir önceki lanet olası LoL bebek temalı yazımı yazalı nereden baksan bir yıl olmuş.

Bakalım nerede kalmışız.

Hımm.

Lanet Olası LoL bebeğe (bundan sonra kısaca LOL diyeceğim) 145 tl vermeyip, yavruma aslında bu paranın hiç bir öneminin olmadığını, ona olan sevgimizin para ile asla ölçülemeyeceğini ama bu bebeğin o paraya değmeyeceğini anlatabilmek için bilumum yerlere 145 TL’leri döke döke gezmişim.

Sonuç ne mi oldu?

😒

Anlatayım…

Bir okul dönemi daha bitti. Okul olmaması birçok insana zor geldi ama açıkçası ben memnundum. Bizim için tam da zamanında bitti, biraz daha uzasa çok kötü şeyler olabilirdi. 😁

Yeni okul dönemi yaklaştıkça çoğul çocuklu aileler için artı bir düşünce daha oluyor kafada: Çocukları aynı sınıfa mı vermeli, ayrı sınıfa mı? Bununla ilgili daha önce yazmıştım. Hatta şimdi baktım da bir çok kez yazmışım, şimdi yenilenen düşüncelerimle bir kere daha yazmak istedim. Belki birine bir faydası olur. 😉

Lulu’nun biz en fazla 2-3 yavru beklerken 7 tane doğurmasının travmasını uzun süre atlatamadık. Hiç unutmuyorum, bir sabah uyuyorum, doğumun üzerinden bir hafta geçmiş, oğlan koşarak yanıma geldi: “Annecim koooşş, Lulu bir tane daha doğurmuş. Yuvada sekiz bebek var!” Amanın yataktan yuvarlandım. 😲🙀

Koşa koşa yuvaya gittim. Hemen kelleleri saydım, bacakları saydım dörte böldüm, kuyrukları saydım. E yediiii! Deli oğlan işlem hatası yapmış. Yüreğime inecekti valla. 😂

“Bu saatten sonra sekiz bebek olmaz” dedim. “Doğuracağını doğurdu Lulu. Merak etme.”

Tabi bunu derken büyük konuştuğumdan hiç haberim yoktu! Lafım döndü dolaştı yine ağzıma tıkıldı! 😒

Karantina süreci benim için çok zorlu geçti. İnsanlar çılgınca uzaktan eğitimlere, spotifaylara, podcastlere, zoomlara koşarken, ben de evde çılgınca koşuyordum. Düşündüm de bunca çevrimiçi hizmetten yararlanıp kendim için bir şey yaptım mı? Evet, yaptım. Yapmaz olaydım! 😒

Çocuklarımın ilk ek gıda ile tanışmasını hatırlıyorum da… Elma püresi vermiştim. Minicik dilleri dışarı çıkar yalanırdı. Ay ne güzel sahneydi. ♥️ Beynime iyice kazınsın diye uzun uzun izlemiştim. Gözümü kapatınca gayet net görüyorum hâlâ. Hiç aklıma gelmezdi ama o muhteşem anları yeniden yaşadım. 💕 Tek farkı bu sefer yedi bebeyle. He şey, bir de gecenin üçünde. 😁

Hayatta en gıcık olduğum şeylerden biri taşınmaktır. Neyi sevmezsen onunla imtihan olurmuşsun ya şansıma evliliğimin ilk yıllarında taşınıp durduk. Şükür bir süredir yerleşik hayata geçtik. Yaz sezonu geldi, etrafta da taşınmalar başladı. Gördükçe tüylerim diken diken oluyor. Ay Allah yardım etsin, benden uzak etsin diyordum ama yine tam burnumun dibinde bitti taşınma işleri. Yok çok şükür ben taşınmıyorum ama her seferinde ben taşınıyor kadar oluyorum. 🙂 Evet gündem Lulu ve bitmek bilmeyen ev taşımaları. 😁

Çok ilginçtir, kiminle konuşurken kedimden söz açılsa, aralarında anlaşmışlar gibi “Evde yaşayan kediler evdeki insanları büyük kedi sanıyormuş,” diyor. Yani hangi kedi röportajında ya da hatıratında okudular bunu bilmiyorum, ama yeminle hiç duymadıysam yüz elli kere duydum şu cümleyi. Tabi hemen arkasından sormayı da ihmal etmiyorlar: “Sizin kedi de öyle mi?” Valla ne diyeyim, bizim kedide durumlar biraz karışık. Sanırım Jüpitaklı Lulu bizi kedi değil de, kendini insan sanıyor. 😁

Ben Jüpitaklı Lulu hamile mi değil mi, yaa karnı hamile gibi, yok yaaa karantinadan bak bizim göbek de öyle, değildir değildir, ay hamile midir diye düşünedurayım, Lulu’nın göbeği basket topu kıvamına ulaştı. İstemesem de kabul ettim, Lulu hamile. 😱