Geçen akşam Whatsapp gruplarının hepsine bir bomba düştü: “Okullar Nisan sonuna kadar kapalı kalacak!” 💣Arkadaşlarım birer birer gözümün önünde çıldırdı. Ahahahha. 😀

Anaların aksine, çığlık çığlığa sevinçle karşıladı benim bebeler tatili, şey aman uzaktan eğitimi. Eğitim ne kadar el değmez, göz görmez, kervan geçmez yerde olursa o kadar mutlular kendileri. 😉

Tabi okula gitmemek güzel de evden çıkmadan oyalanmak da zor . Arkadaşlarımın beyinlerinin gözümün önünde infilak etmesine şaşırmıyorum yani. Benim çocuklar küçükken evde kalmak zorunda olsak yüreğime inerdi herhalde. 😱

Canım yavrularımla artık çok işim kalmadı. Hep hayalimdeki gibi yemlerini sularını veriyorum, o kadar. Gerçi bu ara yemlerinde büyük bir artış söz konusu. Kendimi iyiden iyiye mutfak robotu gibi hissediyorum ama olsun. En azından peşimde onları eğlendirmem için zırlayan iki bebe yok. 😊

Yavrularım kendilerini çok güzel eğlendiriyorlar maşallah. Tabi bu eğlencenin içinde kitaplar da büyük yer tutuyor. Hazır her tarafta #evdekal #kitapoku kampanyaları devam ederken, boy boy çocuklara kitap okuma alışkanlığı nasıl kazandırır da bu süreçten kafayı çizmeden çıkarız yazıları dolanırken, ben de eksik kalmayayım dedim. Konunun asıl muhatapları olan canım veletlerime sordum: Sizce çocuklara okuma alışkanlığı kazandırmak için büyükler ne yapmalı ya da yapmamalı? (Parantez içi yazılar bana ait.)

İşte sıkı kitap kurtlarından şahane tavsiyeler:

Açıkçası bu soru bence “Nerede yatmıyor ki bu kedi?” şeklinde sorulmalı. 😒

Jüpitaklı Lulu’yu eve getirdiğimizde, bizim ev çöplüğünü aratmayacağı için yerini yadırgayacağını pek düşünmüyordum. Açıkçası tam da düşündüğüm gibi oldu. Ama düşünmediğim de çok şey oldu doğrusu.😱

Geçen hafta telefonuma bir yabancı numara düştü. Genellikle Seyfi Abi’yi arayanlar çeviriyor numaramı her kimse o Seyfi. Tam açıp ben Seyfi Abi değilim, ünlü yazar Secce Kuzu diyecektim ki anam meğersem beni arıyorlarmış. Üstelik ne zamandır beklediğim telefonmuş yahu. 😁

Küçükken bir kaç küçük yaramazlığım vardı. Biri mesela çay kaşıklarını büküp balkondan atmaktı. 😀 😀 😀 Bunu yapmamın da bir sebebi vardı. Durduk yere çay kaşığı atmadık yani. Annem evde yokken çay kaşıklarıyla ateş deneyleri yapardım. Kapkara olunca kaşığı geri çekmeceye koyamam tabi. Fırlatır atardım camdan. Annem kaybolan çay kaşıklarının sırrını hiçbir zaman çözemedi. 😀

Ateş oyunum bu kadarla da bitmezdi. Evdeki yemek takımı tükenince bu sefer de tuvalete girip gizlice pamuk yakmaya başladım. Annem birkaç kere duman kokusunu aldı ama sanırım havalandırmadan komşulardan geldiğini düşündü. Üzerine pek düşmedi.

Şimdi düşünüyorum da ya kendimi yaksaydım yahu, hadi ben neyse de ya da evi yaksaydım! Bütün bunlara büyük ihtimalle annemin ateş yasakları sebep oldu. Cısssssssssssss demek, şöyle olursunuz böyle olursunuz, hamsınız, yanarsınız, pişersiniz, portakallı ördek olursunuz falan diye korkutmak işe yaramıyor çocuklarda. Madam Secce kimliğimin bana verdiği yetkiyle söylüyorum ki ateşin icadı çocuklukta da gelişimsel bir evre arkadaşlar. O ateşle oynanacak, o kadar! O yüzden en tehlikesizi bu evreyi çocuklar birlikte atlatmak diye düşünüyorum. Ya da düşünüyordum diyeyim. Yine ne düşündüm, ne oldu… 😁

Daha dün şurada ilkokul için ağladım yahu. Ne çabuk geçti zaman? Ne ara çocuklar bu kadar büyüdü de ortaokul derdine düştüm? Gerçi şimdi düşündüm de ben bu işe de her zamankinden erken düşmüştüm. 😁

Hafta sonu bir arkadaşımla konuştum telefonda. “Kedi insan psikolojisine çok iyi geliyormuş, terapistler kedi sahiplenmeyi öneriyormuş, ne dersin?” dedi. Yaklaşık kırk beş dakika verdiğim kedili hayat brifinginden sonra arkadaşım tereddütle şu soruyu sordu: “Peeekiii, psikolojiye iyi gelme kısmı bunun neresinde?” Asdkfjhjgh. Valla biz de henüz o kısma gelemedik. 😁 Hazır konu da sıcacıkken anlatayım size kedili hayatımızı.

Ne zamandır sesim çıkmıyor. Mesajlar geliyor öldün mü kaldın mı diye. 😁 “Kız nereye gittin Secce Kuzu, kış tatilinde misin?” Yok valla evdeyim. “E öyleyse çeviri yapıyorsundur kesin ya da yeni kitaplar var yolda.” Evet yeni kitaplar var tabi ama ben ekran başında değilim. Top editörlerinde, çizerlerinde artık. Peki ben neredeyim? Elbette anlatacağım, ama her zamanki gibi olayın tarihi seyrini bozmadan. 🙂

Çocuklar ne zamandır kedi istiyordu. Ben de anamdan aldığım terbiye üzere “Evlenince evinize alırsınız” diyordum. Geçenlerde küçük kız kardeşim yapılmayacağı yapmış ve evlenmeden eve kedi almış. 😁 Annem dellenmiş tabi. Duyunca bebeler çok sevindi. Kediyi bahane edip kendimizi Anaevi Dinlenme Tesislerine attık. Yine her şey çok güzel başlamıştı yani. 😁