Tam onuncu ay… 😱 Okullar kapanalı tam on ay olmuş. Vay be inanamadım, yanlış mı hesapladım diye üç kez parmakla saydım. Parmak sayımda problem yoksa harbiden de on ay olmuş. Kapandığını ilk duyduğumuzdaki sevinç çığlıkları hâlâ kulağımda. Peki günün birinde açılırsa sevinçten çığlık atar mıyız? Hımm. İki gün öncesine kadar kesin cevabım “Daha neler yea” idi ama açıkçası şu aralar aklımda bir soru işareti yok değil. 😉

İnsan neyi çok isterse onunla sınanırmış ya, tahmin ediyorum ben de bu evokul işi ile sınanıyorum. Allah başka dert vermesin. 😁Okullar online eğitime geçince sevindim doğrusu, oğlan zaten ite sündüre okula gidiyor, kız da evde olmaktan mutlu. Tam bize göre bu online eğitim işi dedim. Şey, sanırım pek değilmiş.😁

Öğrenciyken en nefret ettiğim ve en başarısız olduğum ders resim dersiydi. (Bunu daha önce anlatmıştım deyip eski yazıları karıştırdım, evet her fırsatta söylemişim. 🙂 bkz. 1 – 2 – 3 ) Bendeki resim yeteneksizliğini daha net ifade etmek için bir atasözleri, bir deyimler, iki de Türkçe sözlük aradım ama tam anlatan kelimeyi bulamadım. Argo sözlüğünde iyi bir ifade buldum ama onu da buraya yazamayacağım, babam okuyor olabilir ahahhha. Ben demeyeyim, siz anlayın, yani öyle bir yeteneksizlik. 😁

İlkokulda resim dersimiz yoktu. Orta okulda eş dost, konu komşu ve akrabalar sayesinde resimden geçtim. Teyzem iyi çizerdi. Sınıf arkadaşlarım bolca yardım ederlerdi. Öğretmenimiz de sağ olsun, yeteneksizliğimin farkında olup sırf çaba harcadığım bolca da ağladığım için geçer not verirdi.

Allah biliyor ya çocuklarım olursa resim derslerinde nasıl yardımcı olacağım diye de az endişe etmedim. 😁 Ama edilecek kadar varmış hani. 😉

Eylül ayı bambaşka bir ay benim için. Millet yeni yıla giriyor diye Ocak’ta sevinir, benim için yeni yıl uzun zamandır Eylül demek. Herhalde çocukları okula postaladığımdan. 😀 Dile kolay, en azından altı saatlik bir zaman diliminde insanın “Annecim, bana şimdiye kadar hiç duymadığım, kendi çocukluğundan da olur, kafandan attığın da olur, ya da başkasının çocukluğundan da olur, eğlenceli, maceralı ya da en azından ilgi çekici bir hikâye anlatır mısın?” siparişi gelmeden kendi başına vakit geçirme şansının olması ne muhteşem şey! 😁

Eylül ayı, kafayı dinleme garantisinin yanında yeni yayın dönemi heyecanı da demek benim için. Malumunuz, yaz aylarında kitap basım işleri pek yavaşlıyor. Gerçi çok zamandır yaza kışa bakmaksızın basım işleri yavaş memlekette. En son 38. doğum günümde, hatırlarsanız “40 yaşına varmadan ünlü ve zengin bir yazar olmazsam bu işi bırakıp mefruşat kursuna yazılacağım” demiştim. Ay dilimi eşek arısı soksun, ben bunu diyeli olmadık şey kalmadı memlekette. 🤦‍♀️

Tımarhane yazılarına devam edelim bakalım. 😁

Karantina kalkmış, millet gruplar halinde kedi sevmeye bize geliyordu. Her gelen anneye bakıp “Ayyy kuzum kıyamaaaam, ana işte, bebeklere bakacağım derken çökmüş,” diyordu. ☹️

Ne yalan söyleyeyim haklılardı da. Lulu doğumdan on beş gün kadar sonra ishal olmuştu. Veteriner bir tedavi uygulamıştı ama asıl tedaviyi bebekleri sütten kesince yapabilecekti. Zavallı Lulu gün geçtikçe zayıflıyordu. Zayıflamayı da geçtim, çok keyifsizdi. Sadece bebekler onu emsin diye devrilip yatıyor, zor bela kalkıp iki lokma yiyordu. Ve ishali çılgınca devam ediyordu. 😒

Bir an önce bir şey yapmalıydık. 🤔

Ne kadar uzun zamandır bloga yazı girmediysem, nereden girileceğini bir türlü bulamadım. 😁 Aslında nicedir aklımda yazılacaklar ama Temmuz ayı çok çetin geçti. Ağustos nispeten iyiydi şükür ama ha yazdım ha yazacağım derken onun da sonu gelmiş. En iyisi kaldığım yerden devam edeyim.

Nerede kalmıştık?

Hımm…

En son evdeki yedi yavru yetmezmiş gibi bir de süt bebek almışız…

Evde sekiz yavru, bir anne kedi olduğunu duyan “Ayyyyy Allah yardım etsiiiin” diyordu, Allah biliyor ya ben de gülüyordum, yardım edilecek bir şey yok, keyfimiz yerinde diye. Meğer daha ben olayı anlamamışım. 😁

Hey gidi hey, bir önceki lanet olası LoL bebek temalı yazımı yazalı nereden baksan bir yıl olmuş.

Bakalım nerede kalmışız.

Hımm.

Lanet Olası LoL bebeğe (bundan sonra kısaca LOL diyeceğim) 145 tl vermeyip, yavruma aslında bu paranın hiç bir öneminin olmadığını, ona olan sevgimizin para ile asla ölçülemeyeceğini ama bu bebeğin o paraya değmeyeceğini anlatabilmek için bilumum yerlere 145 TL’leri döke döke gezmişim.

Sonuç ne mi oldu?

😒

Anlatayım…

Bir okul dönemi daha bitti. Okul olmaması birçok insana zor geldi ama açıkçası ben memnundum. Bizim için tam da zamanında bitti, biraz daha uzasa çok kötü şeyler olabilirdi. 😁

Yeni okul dönemi yaklaştıkça çoğul çocuklu aileler için artı bir düşünce daha oluyor kafada: Çocukları aynı sınıfa mı vermeli, ayrı sınıfa mı? Bununla ilgili daha önce yazmıştım. Hatta şimdi baktım da bir çok kez yazmışım, şimdi yenilenen düşüncelerimle bir kere daha yazmak istedim. Belki birine bir faydası olur. 😉