Vay vay vay, ne kadar seviliyormuşum, hiç çaktırmıyorsunuz bacılar. 🙂 Bu kadar okuyanım olduğunu da bilmiyordum ayrıca. 🙂 Hep bir iki yorum olunca, üç kişi takip ediyor, ikisi yazıyor sanıyordum. 🙂 Madem bu kadar seviyorsunuz yazdıklarımı da niye hâlâ bestselling author olamadım he? İmzalarıma niye gelip çığlık çığlığa bağırmıyorsunuz ehhehe.

Şaka bir yana birbirinden güzel yorumlar için çok çok teşekkür ederim. Bir haftadır ağzım kulaklarımda geziyorum. Oprah’ın araba dağıtması gibi bir sürpriz yapayım her katılana bir kitap göndereyim, herkesi mutlu edeyim dedim ama sonra elime kâğıdı kalemi aldım, çocuklara ders çalıştırmaktan da bu aralar çarpma konusunda iyi idmanlıyım tabi, bir çarptım,  uhuu dedim, neyse inşallah başka sefere dedim, konuyu kapattım. 🙂

Ben üniversiteye giderken bizim orada oturan bir kız vardı. Benden birkaç yaş küçük. Derslerle ilgili sorular sorardı bana. Üniversiteye hazırlanıyordu o da. Yine bir gün karşılaştık. Ben okuldan dönüyorum o da bir yerden geliyor işte neyse. Dedi ki bana “Sana çok hayranım Selcen abla yaaa. Ne kadar cool bir insansın.” Allah Allah dedim. Havalandım. Neyim cool acaba? Boğaziçi’nde okumam mı? Otobüs beklerken bile sürekli elimde kitap olması mı? Neyime hayran acaba? Über süper entelektüel beynimi nasıl fark etmiş? “Ay cınım yeaa ne coolluğu, o senin kendi güzelliğin,” dedim coolluğumun üzerine bir de mütevazılık ekleyeyim diye. “Ay yok valla çok coolsun. Kimseyi sallamaz havana bayılıyorum. Baksana pardösünün bir düğmesi çapraz dikilmiş ötekiler düz. Kimsenin ne dediği umurunda değil, hayranım sana.”

Yazmayı meslek edinmeye karar verdiğim tarihi tam olarak verebilirim. Üniversitede 3. sınıftaydım. İkinci dönem. Sözlü çeviri sınavı için bir kapının önünde bekliyoruz. Herkes gergin. Kimi tırnağını, kimi dudağını kemiriyor. Ben kıkır kıkır gülmeye başladım. Arkamdaki niye güldüğümü sordu. “Yapmak istediğim işi buldum!” dedim. Ben gülmeyeyim de kim gülsün. 😉

Sınavdan sonra heyecanla evin yolunu tuttum. Aklıma geldikçe gülüyordum. Birkaç arkadaşla paylaştığım evimize vardığımda hâlâ kıkırdıyordum. Evdekiler niye gülüp durduğumu sordular. “Yapacağım işi buldum!” dedim. “Çok komik de ondan gülüyorum.” 😉 Kimse bir şey anlamadı tabi.

Sabah gözümü açar açmaz telefonu açıyorum. Whatzapp’da arkadaş gruplarım var. Çok mesaj biriktiyse mutlu oluyorum. Sabah havadisleri. Ohhh. Tadını çıkararak okumak için çayın demlenmesini bekliyorum. 😉

Bugünün mesajları şöyleydi:

Epeydir gıcık oluyorum sosyal medyaya. Bol laf dalaşı, kavga kıyamet amaaan. Hele belirli gün ve haftalarda iyice çığrından çıkıyor. Herkesin mesaj verme telaşı.  Farklı şekilde söylenmeye çalışılmış binlerce aynı laf. Kelimelerin yerini değiştirmişler, al sana süper düşünce. Olur ya karşı görüş olur, farklı bir şey düşünen çıkarsa hurraaaaaaaaa saldırın! Küfür, küfür, küfür. Iyy yemin ederim açasım gelmiyor hiçbir tarafı.

Bugün de 8 mart, açmış bulundum, yıllardır değişmeyen teraneleri okuyorum. Bir işte çalışmayan kadına bidon muamelesi yapanlar mı dersiniz (bütün gün evde oturuyorlarmış! Bütün gün evde oturarak gece yatağa girdiğimde bacaklarımın zonklamasından uyuyamamayı nasıl beceriyorum acaba?) / kadınlarımız petrolden kıymetli diyenler mi dersiniz (varil fiyatımız hızla yükseliyor ;)) / kadınlar çiçektir, melektir, dağda gezen inektir muameleleri mi dersiniz, bugün sizin gününüz değil embesiller, emekçi kadınların günü, hadi hadi ikileyin muameleleri mi dersiniz… Ay okuldan da büyük çoğunluğu erkek olan öğretmenlerimiz ağız tadıyla kadınlar gününü kutlasınlar diye yaprak sarması, kuru dolma, patates salatası, börek, kek siparişi geldi.  Üzerine de bilumum çaydanlıkçıdan, leğenciden, lazımlıkçıdan kadınlar günün kutlu ossun appa, indirim var gelele mesajı aldım. Bir de overlokçu ayağıma geldi mi tamamdır! 😉

Yine üç gün bir yere gidip bir ömür anlatma dönemine girmiş bulunmaktayım. 😉 Daha İtalya’yı bitirememiştim. 😉 Ay çok seyahat annecim, seyahat blogu mu açsam, ne yapsam. 😉

Şimdi önce şunu söyleyeyim de, son umre yazım üzerine “Ayy ben de çocukları götüreyim diyordum, götürmeyeyim bari” yorumlarına ister istemez üzüldüm. Sabi sübyanın hakkına girmeyeyim. Evet zor, kabul ediyorum ama çocuklarla gitmenin de ayrı güzelliği var. Şimdi düşündüm ne güzelliği var diye, yazacak bir şey bulamadım ahahha. Ama yine de onlarsız olmazdı yaa. Bu aklımla şimdi olsaydı yine götürür müydüm? Evet, götürürdüm. Birlikteyken her şey daha güzel. Elhamdülillah.

Çok uzun süredir evden çalışıyorum. Hep soruyorlar “Ay nasıl çalışıyorsun, zor olmuyor mu?” diye. Oluyor tabi, olmaz mı? Bi kapı çalıyor, bütün günün kilit. Evet, insanın kendini evde disipline etmesi de zor. Hele bir yandan ev almış başını giderken oturup çalışmak çok çok zor. Evin işini bitirsen -ki bitmiyor dipsiz kuyu mübarek- bu sefer çalışacak enerjin kalmıyor. Ama ben alıştım, neredeyse on beş yıldır evden çalışıyorum. Öyle ki benim için evde çalışmak değil evden çıkmak artık kriz!

Küçükken bacılarımla bir oyun oynardık: “Ünlü iş kadını” oyunu. Oyunun adından da rahatlıkla anlaşılacağı gibi biz ünlü iş kadınları olurduk. Evdeki kullanılmayan, eski telefonun tuşlarına basarak çatır çatır çalışırdık. Annemizin topuklu ev terliklerini giyerek oradan oraya koşardık. Bir yandan sohbet edip bir yandan hızlı hızlı bir şeyler yerdik. Lokantadaymışız, salatayla balık yiyormuşuz. Sonra tekrar koşmaya başlardık. Çünkü sürekli yetişmemiz gereken yerler vardı. Çünkü ünlü iş kadınlarıydık. Bu arada çalan telefonları bacım “Buyrun, ben ünlü iş kadını” diyerek açardı. Meğer o zaman geleceği oynuyormuşum da haberim yokmuş. Ama bir farkla. 😉