Çocuklar kitap okusun, okuma alışkanlığı kazandırılsın diye okulların aldırdığı kitaplardan memnun olan var mı aramızda? Kiminle konuşsam şikayetçi. Nerede sıkıcı, boğucu kitap varsa çocuğun ödevi.  Gerçi hak veriyorum öğretmenlere. Veliler çocukları kitap okusun istiyor ama bu iş için asgari harcama yapmak hatta yapmamak istiyor. Bu durumda öğretmenler de tanesi 1,5-2 liradan seri halinde kitap aldırıyor. Bunların çoğu da telifi olmayan, önüne gelenin bastığı, internetten bir iki resim indirip üzerine koyduğu, gıcık gıcık kitaplar oluyor. Çoğunda konu bütünlüğü, dil denetimi bile yok. Bir de alabildiğine yazı var. Nedir o Allah aşkına? Sanırım kitap için kelime sayısı belirleniyor, onu doldurmak için de bolca laf salatası yapılıyor.

Dün gece oğlanın Zaku kitabının 1. cildinin 0. baskısını gördüm. Hani ben kitap yazmayla uğraşmayayım, yayınevine göndereyim diye hazırlamıştı ya.

Yeni kitaplarım matbaaya verilmek üzere. Sonun sonu işleri yapılıyor artık. Haftaya çıkmış olur inşallah. Daha o gelmeden çekilişini yapayım dedim. 😉

Efendim DDK dört bölüm. Yani şimdilik. 😉 Altta ilk ve son bölümlerin kapakları var. Öteki ikisini de koyacaktım ama bir tersliktir gidiyor bilgisayarda, bir türlü eklenmiyor yazıya. Benim de acelem var, bekleyemeyeceğim. Hemen soruyu sorup kaçayım.

Yine heyecan dolu günler yaşıyorum. Bir kitap serüveninin daha sonuna geldim. Ötekileri bilmiyorum ama çocuk kitabının başlaması ile ortaya çıkması arasındaki süre epey uzun. Çizim kısmı zaman alıyor. Yeni kitabımı yazmaya bir sene önce başladım sanırım. Set olarak yayınlanacağı için metin kısmı da uzun sürdü. Epey yoğun çalıştım. Hatta bir ara verilen tarihe yetiştiremiyordum, yemedim, içmedim, yazdım. Çocuklar halime çok üzüldü. Oğlan gitmiş benim için kitap yazmış.

Pazartesi bir mesajla yerimden fırladım! YEĞENİM FOTİ* GELİYOR! Çocuklar okuldaydı, hemen onlara bir organizasyon yaptım, atladım hastaneye gittim. DAADİİİ DAADİİİ DAADİİİ. Foticim de beni bekliyormuş, ben geldim, o da teşrif buyurdu. Aman aman bizde bir bayram havası. Bu ne güzel bebek böyle maşallah. Hemen elini ayağını benzettik, ay şurası benden, burası senden… Genetik harika maşallah. Herkesin en güzel yerini toplamış. Fısır fısır da uyuyor. Oy oy oyyy. Yerim ben bunu!

Akşama kadar gelen, giden… Nihayet hastanede gece yat borusu öttü. Ziyaretçiler gidiyor. Bir tek refakatçi kalabilir. Ben atladım tabi. Benim bebeler babaannede nasıl olsa. Gitsem ödev yaptırılacak amaan. Buradaki bebe fısır fısır uyuyor. En iyisi şurada yatıp dinlenmek. Ayrıca ilk teyzeliğim, gece nöbetçi kalma şerefi bana ait olmalı. Savdım herkesi odadan. Yatağımı hazırladım, atladım. Sabah görüşürüz Foticiiiim. Daha üzerime pikeyi çekmeden alarm öttü: İNGAAA İNGAAA! Hmm sesini kimden almış sahi? ?

İki gün önce çocuklar okuldan geldi. Yemek ısıtıyorum. Kız, içeride kardeşine “Aaa kardeşim anneme söylemedik” falan gibi bir şey diyerek koşup yanıma geldi. “Anneciğiiim, sana müjdeyi vermedik. Kardeşim bugün sınıf temsilcisi seçildi” dedi. AAAAAAAAAAA! İŞTE BU! ANASININ OĞLU!
Oğlan hâlâ içeride, koşup gelmedi. Belli ki “Mağrur olma padişahım, senden büyük Allah var!” düsturunca böbürlenmekten kaçınıyor. AMA BU KUTLANMALI! ??

Ne yalan söyleyeyim çocuklarım okullu olmadan en çok özendiğim şey Whatsapp veli gruplarıydı. Arkadaşlarımda görür heveslenirdim. Ne kavgalar dönerdi yav. Çekirdeğimizi alıp dizi  izler gibi takip ederdik. O ne dedi, bu ne dedi, vaaay cevaba bak, dur bakayım şu ne diyecek… Nihayet yavrularım büyüdü de benim de veli gruplarım oldu. Kaç senede kaç grup gördüm. Bu sene ikisi aynı sınıfta. Grup da kurulmadı. Sınıf mevcudu da az, kurulsa bile bir iş çıkacağını sanmıyorum. Bugün zamanında grup grup gezmiş bir veli olarak hem nostalji olsun, hem bu nadide bilgi birikimim boşa gitmesin, hem de çiçeği burnunda velilere bir bilgilendirme yazısı olsun diye whatsapp gruplarındaki veli profillerinden söz etmeye karar verdim. 😉

Daha önce söz etmiştim herhalde, küçükken babam bizi hiç bir yerde yatılı bırakmazdı. Anneannemde bile! Oysa anneannemde yatmak çok zevkli olurdu. Anneannemlere oturmaya gittiğimizde kalkarken anneannem çocuklar kalsa derdi. Ben de hemen başlardım “noooluuur nooooluuur noooluuuur” diye yalvarmaya. Babam yok der. Anneannem “nolucu ilaaaa” der, ben yalvarırım, dedem ısrar eder, annem zaten dünden hevesli bizi bırakıp kaçmaya… En sonunda babamı ikna ederdik. Babam kapıdan çıkmadan önce beni öperken “Ben şimdi nasıl uyuyacağım sensiz” derdi ve boğazıma öküzü oturturtu! Bütün neşem kaçar, sabaha kadar “Vah zavallı babacııımmm bensiz nasıl uyuyacak şimdiiii…” diye vahlanarak uyumadan sabahı ederdim. Eminim babam bu sırada fosur fosur uyuyor olurdu. Sabah kalkar kalkmaz eve gideceğim diye tuttururdum. Anneannem “İlaaaa gızıııımm, dölecik kal işte bi kaç gün, nideceeen eve gidip” derdi ama tut beni tutabilirsen!