Geçenlerde dosya yetiştiriyorum. Gece gündüz çalıştım desem yeridir. Gözümü kapattığım an harfler uçuşuyor gözümün önünde. Bu arada evde de havlar uçuşuyor. Her çalışma dönemimde olduğu gibi ev yine evlikten çıktı. Dosyayı gönderdim, evin neresinden tutsam da işe başlasam diye düşünürken tık tık. O da ne? Sevgili Dinamik Anne beni mimlemiş. O ne demek? Valla ben de bilmiyordum, yeni öğrendim, yani beni dirseğiyle dürtüklemiş, soru soruyormuş: Çamaşır suyu kullanıyor muymuşum, kullanmıyorsam yerine ne kullanıyormuşum. Bir yandan soruyu okudum, bir yandan eve bir göz ucuyla baktım, kahkaha attım. Ayol benim evle çamaşır suyu baş edebilir mi? Benim evi anca kibrit suyu paklar!  ?

Var ya hayatta en çok korktuğum şey emanet bebe. Çocukların arkadaşları geliyor, benimkiler gidiyor, aklım çıkıyor ha. Emanetin canı gözünde olur derler.  Allah korusun! Neden korkarsan başına o gelir derler ya. İşte benimki de o hesap, yine korktum, başıma geldi!

Evet, farkındayım, 1. sınıf kitaplarını yazmadım. İşin aslı birinci sınıf kitapları denince tüylerim diken diken oluyor. El ele tutuşup lale ellemekten başka işleri olmayan Ela ve Lale, kırk kere atletini giy dediğin halde inatla giymeyen Talat, anten dikip sağı solu dikizleyen Atilla’dan sonra birinci sınıfı anmak bile istemiyorum.

İkinci sınıf çok zevkli. Şükür ki artık rahatça okuyabiliyor, okuduklarını anlayabiliyorlar. Okudukça da okumayı daha da çok seviyorlar. Hatta dün arkadaşlarıyla beraberlerdi. Ben de mutfaktaydım. Uzun süre içeriden sesleri gelmeyince kim bilir nereleri döktüler, ne işler karıştırıyorlar diye iş üzerinde yakalamak için ani bir baskın yaptım odalarına. Aha yakaladım!

Ay elhamdülillah çocuklarım büyüdü, helabaşı muhabbetini bırakıp eğitim yazıları yazarak geleceğe ışık tutmaya başladım. 😉 Bugün önümüzdeki yıllarda aramızdan sınıf anaları çıkmak isteyebilir diye sizlere iyi bir sınıf anasının özelliklerini anlatayım dedim. Sizden bekleneni bilin de bodoslama dalmayın. 😉

(Daha önceki anormal “normalleşme” hikâyeleri için bkz: 1. turşu, 2 çiş partisi., 3. gezenti, 4. cüzzamlı kurabiye, 5. AVM, 6. metrobüs, 7.tatil, 8.doğa, 9. titiz)

Öğretmenler günü geliyor diye kaç gündür çocuklar hop hop hopluyor.  Onlara ne oluyorsa. 😉 Ay ben sevmem böyle işleri. Anama çekmişim, bir fanila sarar gönderirim öğretmene diye düşünüyordum ama bebeler bana çekmemiş. 😉 Hediye de hediye diye tutturdular. Tamam dedim, alayım, “ama harçlığınızdan kesilecek ona göre!”

“İyi de sen bize harçlık vermiyorsun ki anneciğim.”

Şu aralar memlekette nüfus patlaması mı oldu, bana mı öyle geliyor? Komşum, eltim, bacım, en yakın arkadaşım… Nereye dönsem viyak viyak bebek. Benim çocuklar çok seviyor bebekleri. Ben de çok seviyorum. Kimin bebeğini görsem yapışıyorum. Sonra da gülüyorum. Benim bebeler büyürken bebek gördüğümde tüylerim diken diken olurdu. 🙂 Atlatmışım o günleri. Yeniden sevmeye başladım bebekleri. Ay hele göğsüne yatırıp mırıltısını dinlemek, kokusunu içine çekmek yok mu… Bayılıyorum! Ama yine de bence bebek bakmanın en güzel yanı anasına atıp kaçma kısmı. Gece yatağıma girince “Oh be” diyorum. Zırıltısız uyumak gibisi var mı? Verdiğini büyütene hamdolsun. Tabi çocuklarım o mini minnacık, şeker şeylerin gece nasıl bir cenavara döndüğünden habersiz ağlaşıyorlar: “Annecim bize de bebek alalım hüüüüü!” Allah’ım yaaa!

Bir arkadaşımın kızı vardı. Kız beş yaşına gelince kardeşi oldu. Bir gün bebek görmeye misafir gelmiş. Evin kızı misafirin kızını bebeğin beşiğinin yanına çekmiş diyormuş ki “Bak, sana kardeş alalım mı dediklerinde sakın evet deme. Ben dedim eve bunu getirdiler.” 🙂 Benim saftirikler de o hesap. Neyle karşılaşacaklarını bilmeyip atıyorlar işte. Ama çok iyi bir ders verdim kendilerine. Ya da dersimi aldım diyeyim. 😉

(Daha önceki anormal “normalleşme” hikâyeleri için bkz: 1. turşu, 2 çiş partisi., 3. gezenti, 4. cüzzamlı kurabiye, 5. AVM, 6. metrobüs, 7.tatil, 8.doğa)

Geçenlerde bir mesaj aldım facebooktan. Bir anne pasak yarışmalarımda fark attıracak ev resimleri atmış. “Kız Secce Kuzu, ne zaman düzelecek bu ev?” diye yazmış. İkizleri daha küçük. “Merak etme” dedim “çok yakında her şey düzelecek.” 😉 Yalan mı? Değil vallaha!

Çocuklar kitap okusun, okuma alışkanlığı kazandırılsın diye okulların aldırdığı kitaplardan memnun olan var mı aramızda? Kiminle konuşsam şikayetçi. Nerede sıkıcı, boğucu kitap varsa çocuğun ödevi.  Gerçi hak veriyorum öğretmenlere. Veliler çocukları kitap okusun istiyor ama bu iş için asgari harcama yapmak hatta yapmamak istiyor. Bu durumda öğretmenler de tanesi 1,5-2 liradan seri halinde kitap aldırıyor. Bunların çoğu da telifi olmayan, önüne gelenin bastığı, internetten bir iki resim indirip üzerine koyduğu, gıcık gıcık kitaplar oluyor. Çoğunda konu bütünlüğü, dil denetimi bile yok. Bir de alabildiğine yazı var. Nedir o Allah aşkına? Sanırım kitap için kelime sayısı belirleniyor, onu doldurmak için de bolca laf salatası yapılıyor.