Yine üç gün bir yere gidip bir ömür anlatma dönemine girmiş bulunmaktayım. 😉 Daha İtalya’yı bitirememiştim. 😉 Ay çok seyahat annecim, seyahat blogu mu açsam, ne yapsam. 😉

Şimdi önce şunu söyleyeyim de, son umre yazım üzerine “Ayy ben de çocukları götüreyim diyordum, götürmeyeyim bari” yorumlarına ister istemez üzüldüm. Sabi sübyanın hakkına girmeyeyim. Evet zor, kabul ediyorum ama çocuklarla gitmenin de ayrı güzelliği var. Şimdi düşündüm ne güzelliği var diye, yazacak bir şey bulamadım ahahha. Ama yine de onlarsız olmazdı yaa. Bu aklımla şimdi olsaydı yine götürür müydüm? Evet, götürürdüm. Birlikteyken her şey daha güzel. Elhamdülillah.

Çok uzun süredir evden çalışıyorum. Hep soruyorlar “Ay nasıl çalışıyorsun, zor olmuyor mu?” diye. Oluyor tabi, olmaz mı? Bi kapı çalıyor, bütün günün kilit. Evet, insanın kendini evde disipline etmesi de zor. Hele bir yandan ev almış başını giderken oturup çalışmak çok çok zor. Evin işini bitirsen -ki bitmiyor dipsiz kuyu mübarek- bu sefer çalışacak enerjin kalmıyor. Ama ben alıştım, neredeyse on beş yıldır evden çalışıyorum. Öyle ki benim için evde çalışmak değil evden çıkmak artık kriz!

Küçükken bacılarımla bir oyun oynardık: “Ünlü iş kadını” oyunu. Oyunun adından da rahatlıkla anlaşılacağı gibi biz ünlü iş kadınları olurduk. Evdeki kullanılmayan, eski telefonun tuşlarına basarak çatır çatır çalışırdık. Annemizin topuklu ev terliklerini giyerek oradan oraya koşardık. Bir yandan sohbet edip bir yandan hızlı hızlı bir şeyler yerdik. Lokantadaymışız, salatayla balık yiyormuşuz. Sonra tekrar koşmaya başlardık. Çünkü sürekli yetişmemiz gereken yerler vardı. Çünkü ünlü iş kadınlarıydık. Bu arada çalan telefonları bacım “Buyrun, ben ünlü iş kadını” diyerek açardı. Meğer o zaman geleceği oynuyormuşum da haberim yokmuş. Ama bir farkla. 😉

Geçenlerde bilgisayar başındayım. Nasipse Nisan’da memlekette kuzenimin düğünü var. Her zamanki gibi en ucuz uçak biletini bulma derdindeyim. Oğlan başıma geldi. Ekrana baktı. “Aaa uçak bileti mi bakıyorsun? Daha yeni yurt dışından geldik anneciğim. Yine mi seyahat!” dedi. AHAHAHHA. NİHAYET NİCEDİR BEKLEDİĞİM LÜKÜS HAYAT! 😉 “Çok seyahat annecim!” dedim. 😉

Hey gidi günler. Şunlarla ilk uçağa binişimi hatırlıyorum da kız kalkıştan inişe kadar bas bas bağırmıştı. Yere ayak basınca yorgunluktan bayıldı. Eve dönene kadar da bağırma işini oğlan devralmıştı. Günlerce kulağımız çınladı. Neydi o ya!

Umreye gidilecek zaman da işin aslı babaları çocukları götürüp götürmemek konusunda biraz tereddütlüydü. Aman ya dedim, artık büyüdüler, hayat normalleşti çok şükür! Korkma, bir şey olmaz. Yanıldım mı? E biraz. 😉

Cidde Havalimanı. Biri her zamanki gibi tuvalete koşuyor. 😉

Oğlan: “Vuhuuuuu. İlk defa yurt dışına işeyeceğim. Çok heyecanlıyım.”

😉

***

Her tarafta Arapça’nın altında İngilizce tabelaları görünce…

Oğlan: “Püff. Sanki Amerikalılar geliyor hacca.”

😉

Her şey bir Pazar günü Pazar pazarında elimde poşetlerle daha ne alsam diye salına salına tezgahların arasında dolaşırken, sebzeci adamın beni fark edip “GEL APPPAAA GEAAALLL, KAYNANAN ÖSSÜN, GEAAALLLLL!” diye bağırmasıyla başladı. Gayri ihtiyarı kafamı kaldırıp adama bakınca adam dozu artırdı: “GEL APPPAAA GEAAALLLL, KAYNANANA METROBÜS ÇARPSIN İŞALLAH, GEALLL!”  O an adamın tahmin etmediği bir şey oldu: Aslanlar gibi herifim bir hışım arkamdan çıkıp “BANA BAK SEN ANAMDAN NE İSTİYORSUN HÖYYYT!” diye adamın üzerine yürüdü. AHAHHAHAH! Adam direk pazarlama stratejisini değiştirip “ANAN HACİ OLSUN ABİ, HACİ HACİ!” diyerek benim adamın elinden kurtulmayı başardı. O günden sonra ne zaman pazarda beni görse saygıyla “KAYNANAN HACİ OLSUN APPA, HACİ HACİ!” der. Ehehe. Olacağı bu ya, adamın duası kabul oldu, yıllardır hac kurası bekleyen kayınvalidemlere adamın duasının arkasından pat diye hac çıktı. Babaannenin hacca gideceğini duyan benim oğlan kendini yerlere attı! Vay o niye gitmiyormuş!

Geçenlerde bizimkilerin öğretmeni bir hikâye yazma ödevi vermiş. Konu serbest. Uzunluk serbest. Nasıl hevesle geldiler eve anlatamam. Zaten bayılıyorlar kitap yazmaya. Buldukları her kağıdı ikiye katlayıp kitap haline getiriyorlar. Hemen harıl harıl başladılar yazmaya.

Geçenlerde dosya yetiştiriyorum. Gece gündüz çalıştım desem yeridir. Gözümü kapattığım an harfler uçuşuyor gözümün önünde. Bu arada evde de havlar uçuşuyor. Her çalışma dönemimde olduğu gibi ev yine evlikten çıktı. Dosyayı gönderdim, evin neresinden tutsam da işe başlasam diye düşünürken tık tık. O da ne? Sevgili Dinamik Anne beni mimlemiş. O ne demek? Valla ben de bilmiyordum, yeni öğrendim, yani beni dirseğiyle dürtüklemiş, soru soruyormuş: Çamaşır suyu kullanıyor muymuşum, kullanmıyorsam yerine ne kullanıyormuşum. Bir yandan soruyu okudum, bir yandan eve bir göz ucuyla baktım, kahkaha attım. Ayol benim evle çamaşır suyu baş edebilir mi? Benim evi anca kibrit suyu paklar!  ?