KodLAMA Atölyesi’nden takipçilerime süper fırsat!

Atölyenin facebook sayfasını beğen, son afişini paylaş, bu yazının yorumlarına işlem tamam yaz, bılişler de bu perşembe çekiliş yapsınlar, 1 şanslı takipçi altı haftalık yeni dönem derslerine ücretsiz katılma şansı yakalasın!

Küçükken evimizin önü oynamak için çok müsaitti. Kışın pek çıkamazdık ama havalar biraz ısındı mı eve girmeyi de bilmezdik. Hemen hemen her Anadolu veledi gibi akşam ezanıyla birlikte sokakta oynamak için bize ayrılan sürenin sonuna gelirdik. Ve yine hemen hemen her Anadolu veledi gibi biraz daha oynayabilmek için anamıza yalvarırdık.

Evimiz ikinci kattaydı. Aşağıdan bağırırdım “Anneaaaaaa, anneaaaaaa, anneeaaaa!” “NEAAAĞĞĞ” diye bağırırdı annem camın arkasından. “Biraz daha oynayabilir miyim noooluuurrrr?” Cevap hayırsa, anam evet diyene kadar yalvarırdım. Evetse süper. Hemen koşardım geri oyuna. Sonra yine. “Anneaaaaaa, anneaaaaaa, anneeaaaa!” Her seferinde annemin NEAAĞĞĞ deyişindeki öfke seviyesi biraz daha artardı. “NEEAĞĞĞĞĞĞĞĞĞ?” “Biraz daha oynayabilir miyim noooluuurrrr?” Daha sonraki gidişlerimde annemin azabından korunmak için yardımcı oyuncu kullanırdım. Arkadaşlarım aşağı  dizilir bağrışırlardı: “SALİSE TEYZEEEAAAĞĞĞĞ. SALİSE TEYZEEEAAAĞĞĞĞ. Selcen biraz daha oynayabilir mi, noooluuuurrr!”

Böyle uzatmaları oynaya oynaya epey sokakta kalırdım. Eve geldiğimde annemin gözünden ateş fışkırırdı. Hiç anlamazdım, yav ne oluyor da bu kadın bu kadar sinirleniyor?

Varan-1

Çok zaman önceydi. Yine bir seçim vardı. Seçmen kartları gelmiş, tuvalet aynamın başında duruyordu. Sabah oy vermeye gideceğiz, ara ki kartları bulasın. Evin altını üstüne getirdik, kartlar yok. Babası kıza seçmen kartlarını görüp görmediğini sordu. Ben de içeri odadan güldüm. Çocuk ne bilsin seçmen kartını ayol? Kız dedi ki “Hani şu uzun kâğıtları mı babacığım?” Evet. “Hani şu üzerinde yazılar olan mı?” Evet. “Hani aynanın önünde duran mı?” Evet. “Hani beyaz renkli olan mı?” Evet. “Görmedim.” Ahahha. Kızın kâğıtları en ince ayrıntısına kadar tarif edip de görmedim demesine mi güleyim, babasının ona inanmasına mı? “Kız almış kâğıtları belli” dedim, babası diyor ki “İyi ama görmedim dedi.” Ayol görmediyse nereden bilecek nasıl kâğıtlar olduğunu? Belli ki başına bir iş getirmiş kâğıtların, görmedim ayağına yatıyor. Nitekim küçük hanımın çantasına ufak bir arama yapıp seçmen kâğıtlarını buruş buruş ele geçirdik. “Aaa bunu mu diyorsunuz” dedi görünce, “Ben bu kâğıtları dediğinizi anlamamıştım.” Hadi ya. 😉

Yoo, yanlış okumadınız başlığı. Hayır ben de yanlış yazmadım. Yok valla, uykumu gayet iyi aldım. Kafama taş da düşmedi. Evet, biliyorum, normalde “tek çocuk hiç çocuk, iki çocuk çok çocuk” derler. Büyük ihtimalle bunu bebelerin ilk yıllarında söylemişlerdir. İnanın bana bebeler biraz büyüyünce bu ana öngörüsü tepetaklak oluyor.

(Yasal Uyarı: Bu yazı kızımın deyişiyle “iggggrenç” oğlumun deyişiyle “diksinç” olaylar içermektedir. Midesi hassas şahsiyetler okumasın. Sonra “Ay midem bulandı, ay kustum, ay kaka kokusu burnuma geldi, ay Allah belanı versin,” gibi yorumlar istemem ona göre!)

İki gün önce küçük bacım aklı sıra beni ezikliyor. Efendim ev arkadaşım Boğaziçi’nde ders veriyormuş. Eee? Yani ben böyle boş gezenin boş kalfasıykene o Boğaziçi’nde ders veriyormuş. Eee? E öyle işte. İyi de dedim, sen niye beni küçümsüyorsun? Ben de bugüne bugün bir Boğaziçi olmasa da Neşeli Popolarla Tuvalete Merhaba etkinliğine davetliyim. Şunun şurasında bu daveti alan kaç kişi var tüm Türkiye’de acaba? Derecedeyim kızım yine. 😉 Hayır, hayır, neşeli popo olarak davetli değilim tabi ki de. Bayan Uzman Helacıbaşı olarak davetliyim! Ne yapıyorsan iyi yapacaksın arkadaş. Yemişim Boğaziçi’ni de Odtü’sünü de. Ben de hela uzmanıyım, boru mu?

Geçen gün teyzem bizde. Şu aralar herkesin elinde gördüğüm bir oyun var. Trivia diye. Onu oynuyor. Hani Çarkıfelek gibi bir çember çeviriyorsun, coğrafya, tarih, sanat.. artık ne denk gelirse ona göre soru geliyor. Karşılıklı rakiple oynuyorsun. İkizler de teyzemin başında, heyecanla soruya bakıyorlar, minnoş parmaklarıyla çarkı sen çevir, ben çevireyim ya da taçı ben seçeyim, sen seç kavgası falan yapıyorlar. Teyzemin yeni sorusu geldi: “Aşağıdakilerden hangisi solunuma yardımcı organdır?” Teyzem şıkları okuyor: diyafram, bir şey, bir şey, karaciğer. Benim bebeler tanıdık bir organ ismi duymanın mutluluğuyla bağırıyorlar: KARACİĞEEEERRRR. Teyzem şaşkın. “Emin misiniz?” Yine ikisi iki ağızdan: EVEEEETTT! Zaman da hızla tükeniyor olunca teyzem şak diye işaretledi karaciğeri. Tabi yanlış çıktı. Bu sefer bebelere kızıyor, “Aaa beni niye yanılttınız! Sizin yüzünüzden bilemedim, hakkım gitti,” diye. Gülmekten boğulacaktım. “Teyze deli misin yaa, karaciğerin solunumla ne işi olur?” dedim. “Ya ben de öyle düşündüm ama seninkiler deyince işaretledim.” “İyi de onlar ne bilsin, daha 5.5 yaşında bebeler.” “Ama çok emin konuşuyorlardı.” 😉

(Daha önceki madam yazıları için bkz. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7)

EQ’nun henüz keşfedilmediği yıllardı. Varsa yoksa sayısal zeka. Matematiğin iyiyse zekisin, kötüyse kaldır kendini çöpe at, zaten senden bir halt olmaz. Akşam oturmalarının, altın günlerinin, ayak üstü muhabbetin değişmez konusu: seninki matematikten kaç aldı, benimki kaç aldı…

Yine bir akşam misafirlikteyiz. Veliler sidik yarıştırıyor. Kimin çocuğu hangi okulu kazanmış, neti kaç, bilmem ne. Ben de küçüğüm. Daha ilkokul ikiye bilemedin üçe gidiyorum. Diğer bebelerin hepsi benden büyük. Ve dendiğine göre hepsi de üstün zekalı. Babam beni kucağına oturttu, ötekileri de başına topladı. Başladı sormaya: 23’ün 5 eksiğinin 2 fazlasının dörtte biri nedir? Daha bebeler 23’ten 5’i çıkarana kadar atladım hemen BEEEEŞ! Güzel, peki 30’un yarısının 7 fazlasının 12 eksiği? Yine atladım. OOONNNN! Harika. Peki 80’in çeyreğinin 5 eksiği? ON BEEEŞ! Bebeler ağzını açamadan bağırıyordum hemen cevabı. YİRMİİİ! YİRMİ BEEEŞ! Etraftaki ana babalar yavaş yavaş dikkat kesilmeye başladılar bize. Hayret yav, nasıl da biliyordum tüm soruları. Bacak kadar boyumla! Yediler beni, yediler gözleriyle. AHAHHAHAHAH! Bir süre sonra evdeki herkes kendi aralarındaki muhabbeti bıraktı, bizi izlemeye başladı. Hatta biri inanmadı, saatinin hesap makinesiyle hesaplıyor doğru mu cevap veriyorum diye. Babam da iyi matematikçidir ha, gittikçe artırıyor soruların dozunu. Ama ne sorarsa sorsun, sorusu biter bitmez şak diye söylüyordum cevabı. KIRK BEEEEŞ! ELLİİİİ! Yok artık dediler, bu kadarını da bilemez! Çalışkan diyorduk da bu kadarını da bilmiyorduk! Yuh nasıl hesaplıyor! Kız değil hesap makinesi maşallah! DOKSAAAAN! DOKSAN BEEEŞ! Millet şok! Denklemler, üslü sayılar, en doğalından organik sayılar, logaritma, fonksiyonlar, kesirler küsurlar püsürlar…. Hepsine çat çat cevap! Bir insan ancak bu kadar zeki olur. Kesinlikle televizyona çıkmalıyım. Amma sükse yapmıştım ha. AHHAHAHA. Babam, ben bildikçe milletin şaşkın bakışları arasında kakır kakır gülüyor, bir yandan da daha zor bir soru düşünüyordu kafasında. Az önce kabarıp duran velilerin pısışı hâlâ gözümün önünde. AHAHHAHA.

Yine bakıp moralimizin düzeldiği, “Ayy ben ne temizmişim” diye havalandığımız, kocamızın gözüne sokup “Bak bak neler var!” dediğimiz, eşe dosta tel açıp “Kıııız gördün mü bilmem kaç numarayı?” diye sorduğumuz, anamızın resimleri gördükten sonra bize bakışının değiştiği harika yarışmamızın sonuna geldik. Katılan, beğenen, oylayan, herkese çok çok teşekkür ederim. İşte birincimiz: