Geçen hafta tatile gittik. Tatilin son günü epey rüzgar vardı. Bebeler denizin kenarında oynuyor. Ben de hemen ileride uyukluyorum. Çocukların simitleri yanımda. Üç yıldır kullandıkları simitleri. Uçmasın diye kendininkinin üzerine havlu atmış oğlan. Rüzgar havluyu da uçurur mu acaba diye düşündüm. Kalkıp daha güvenli hale getirsem mi? Amaan dedim ya, her şeye pimpirik pimpirik. Bir rahat vermiyorum kendime sürekli düşünüp durmaktan. Uçacağı varsa da uçsun, tatilin son günü zaten. Az sonra yola çıkacağız. Tabi bir simitin hayatımızı ne denli zehir edebileceği aklımın ucundan geçmemişti!

(Pek bi acıklı ilk bölüm için tıklayınız.)

Geçenlerde kocam geldi, “Harika bir ev buldum!” dedi. Yoo ev falan aramıyoruz. Ama benim adam böyle işte. En son bu evi, ekmek almaya çıktığında almıştı. Hiç unutmuyorum Pazar günüydü. Bebelerle kahvaltı yapacağız. İki yaşındalar. Ekmek almaya çıktı. Bakkalla benim evim arası 1, hadi bilemedin 1.5 dk yürüme mesafesi. Geliş gidiş 5 dakikayı geçmez. Ama dakikalar geçti adam yok piyasada. Dedim ki fırına yürüdü herhalde. Saat oldu yine yok. Endişelendim. Telefonu da yok yanında. En sonunda geldi şükür. Ama ekmek yok elinde! “Harika bir ev buldum!” dedi. İyi de biz ev falan aramıyoruz ki! Sonuç: Taşındık! Gerçi iyi de oldu. 1. kattayım. En azından asansör çilem bitti. Yani en azından şimdilik. 😉

Bu aralar bebeler tek başlarına dışarı çıkıyor. Anlatmıştım ya çektiklerimi. Şimdi bir nebze daha iyiler. Sürekli zırt pırt zil devam tabi. Yok çişim geldi, yok bisikleti çıkar, yok  bilmem kim bilmem naaptı… Ama ara sıra seslerinin kesildiği de oluyor. İşte o zaman da rahat edeceğime ben panikliyorum, nereye gittiler, ne halt ediyorlar diye. Hemen cama düşüyorum. Gördüysem ne âlâ. Göremediysem çığrınıyorum. Cevap gelirse ne âlâ. Cevap yoksa komşuya geçiyorum, bir de onun cephesinden bakmaya. Gördüysem ne âlâ. Göremediysem yine çığrınıyorum. Cevap gelirse ne âlâ. Cevap yoksa paldır küldür üzerime bir şeyler takıp sokağa atlıyorum. İşte yine böyle elime geçeni üstüme geçirip sokağa fırladığım bir günde şok şok şok yaşadım!

Küçükken kapıdan kim girse eline yapışırdık “Bize ne getirdin” diye. Iyy. En gıcık olduğum çocuk davranışı. Ankara’dan rahmetli dedem gelirdi. Daha kapıda adamı görürüz, hoş geldin falan yok; “Dedeeee bize ne aldııınnn??” “Hay gızım, hele bir içeri girelim, soluklanalım” derdi dedem. O valiz açılana kadar heyecanla etrafında döner dururduk. Hey gidi!

Ahh ah. Ne güzel yazılar yazacaktım size. Bir sürü de resim biriktirmiştim yazılar için. Ramazandan önce kitap yetiştiriyordum, blogumla çok ilgilenemedim. Sonra Ramazan telaşı… Bayram da geçti, normal günlere çıktık, yazıları yazarım diyordum başıma neler geldi. Kısmet başka bir şey yazmakmış. :/ Aman neler oldu neler…

(Var ya şu konuyla ilgili yazmak için bu sene en az beş kere bilgisayarı elime aldım. Bir türlü konunun sonunu getiremedim. Her seferinde “Neyse biraz daha fikrim belirginleşsin” dedim, sanırım kararım en belirgin haline ulaştı. Artık daha fazla ertelemeyeyim dedim. İnşallah tamamlayabilirim yazıyı. 😉 )

Daha önce okul maceramızı uzun uzun anlatmıştım. Kısaca özetleyeyim: Bizimkiler daha küçükken tam karşımıza bağımsız anaokulu inşaatı başladı. Çocukların okula başlamasına daha epey vardı. Heyecandan içim içime sığmadı. Evimin dibinde, devlet okulu, hem de bağımsız! Çocukları vereceğim günün hayaliyle yaşadım.

İlkokula gidiyordum. Mahallede bir satış yapma furyası vardı. Çocuklar evden bir şeyler getiriyor, sonra da ana caddeye çıkıp satıyorlardı. Kısa zamanda benim de aklım çelindi. Ben de katıldım satış ekibine. Bebe belik olduklarına bakmayın ekip de çok profesyoneldi ha. Biri caddeden geçen mini etekli kızların bacaklarına yapışıyor “Aplaa çok güzelsin aplaa. Maşşallah aplaaa. Allah sevdiğine bağışlasın aplaa. Bir sakız alır mısın aplaaa” diyerek elindeki beş para etmez sakızları on paraya satıyordu.  Öteki sevgilisiyle yürüyenlere yapışıyor, “Abii Allah sevenleri ayırmasın abiii,” diyerek komşunun bahçesinden çaktırmadan yolduğu gülleri fahiş fiyata kakalıyordu. Bir başkası çöpten -yemin ederim yalan değil- topladığı bilumum eşyaları yine kıvrak çenesiyle satıyordu. Bense salak salak bakıyordum.

Bizim evde adetti, doğum günün olunca annenin dizine yatarsın o sana doğduğun günü anlatır. Ben ters doğmuşum mesela.  “Daha oradan belliydi huysuzluğun” derdi annem. Viyak viyak sabah akşam ağlarmışım. Ayrıca her yurdum insanı gibi ben de bebekken elbette sarışın ve mavi gözlüymüşüm. (Valla resmim bilem var.) 😉

Her sene 3 Haziran yaklaştığında bizim evde de benzer bir muhabbet oluyor. Bebelere nasıl doğduklarını anlatıyorum. Bizim hikâyemizin de tek tersliği bebelerin ters gelmesi olsaydı keşke. Ay nasıl içim daralıyor anlatırken. Çocuklar da üzülmesinler diye epey sansüre uğruyor hikâye ama her sene ama her sene aynı erken doğum travmasını tekrar yaşıyorum. Sonra da doğumu başlatan oğlana atarlanıyorum, “Kurtlu herif ne vardı doğacağım diye tutturacak, ekmek elden, su gölden, oturaydın ya içerde! Hiç olmazsa birkaç hafta daha duraydın da yoğun bakıma girmeyeydiniz!”