Geçen cuma gününe kadar yetiştirmem gereken işler vardır. Öyle böyle hallettim gönderdim. Cumadan beri de aklımda sürekli bloga yazı girmek var. Hafta sonu çocuklara babalarıyla bakıyorum. Yani bu birazcık ben çocuklara bakıyorum, babaları da uzaktan bize bakıyor durumu gibi bir şey oluyor. Cumartesiyi kaldır at. İki çocuğa bakmışım, bir de blogla mı uğraşayım? İnsan sınırlarını bilmeli, canım. Pazar, teyzemle kız kardeşim gelecekti. İyi dedim. Onlar bebelere bakarken ben hemen yazarım. Zaten bir sürü yazı taslak halinde beklemekte. Onlar geldiğinde evin halini görünce herhangi bir salgın hastalık tehdidine karşı ya da akıl sağlıkları için – bu kısmı tam olarak anlayamadım -içeri girmeye cesaret edemediler.  “Haydi dışarı çıkalım,” dediler. Ona da tamam. Gelince nasıl olsa yazarım.

Bebeğinin cinsiyeti belli olmamış birine en çok sorulan sorudur:     “Ne istiyorsun? Kız mı erkek mi?” Bu soruya verilen en yaygın cevap ise şudur: “Ayyy eli ayağı düzgün olsun da, ne olursa olsun, fark etmez.” Bunun gayet içten bir cevap olduğu su götürmez. Bir anne/baba adayı her şeyden ve her şeyden çok bebeğinin sağlıklı olmasını ister. Amenna. Ama tek istediği bu değildir elbette. Aklının bir köşesinde mutlaka bebeğin cinsiyetiyle ilgili bir istek yatar. “Yok, valla yatmıyor, ekmek kuran çarpsın” dese de yatar. Ama kendisi yattığını henüz fark etmemiş olabilir, o ayrı. Nasıl mı? Şöyle: