Havaların soğumasıyla birlikte bebelerin sonbahar kış koleksiyonunu çıkarmam gerekti. Öyle koleksiyon dediğime bakmayın eti topu birkaç parça eşya. “İyi de” dedim “Bunlarla koca kış nasıl geçecek.” Bizimkilerin kirletme kapasitesi malum. Bir üstlerinde görüyorsun, bir makinede bir de çamaşırlıkta. Zaten çamaşırlıktan alıp çekmecelerine kaldırmaya bile fırsatım olmuyor. Hemen oracıkta giydiriyorum. Neyse, uzun lafın kısası bu kadar giysiyle idare edemeyeceğim için bir çözüm düşünmeye başladım. Alayım desem, sezon fiyatları uçuk. Düşmesini bekleyene kadar da kış çıkar. En iyisi Z planıma geçeyim dedim. Z planı: bebelerimin doğumunda gelmiş, ıyy ne zevksiz şeyler, bir garibe vereyim de sevinsin diye ortadan kaldırılmış hediyelere bir kez daha göz atmak. Dolabın “gidecekler” bölümünü bir açtım ki amanın yok yok. Elbisesinden tut, eldivenine, gömleğine, donuna kadar bir sürü örgü. Sevincimden deliye döndüm. Hemen toplayıp bebelerin “giyinilenler” bölümüne ekledim. Tabi bu işi yaparken de tekrar inceleme fırsatı bulduğum örgüler bana epey eğlenceli bir gün yaşattı. Zira durum çok vahim. Dedim şunları yazayım da olur ya birine bir şey örüp götürmek isteyen olur, buradan okudukları kulağına küpe olsun, üstümde vebali kalmasın:

Bahardı, yazdı derken hastalık mevsimi geldi kapıya. Havalar iyice soğudu. Herkes birer ikişer öksürüp tıksırmaya başladı. Bebelerin hastalığı –tüm annelerce malum- çok zor. İkizlerin hastalığınıysa Allah düşmanıma bile vermesin. Önce biri hastalanır, anneye yapışır. Onun yapıştığını gören diğeri dikkat çekmek için yapılmadık iş bırakmaz. Anne hasta bebeğinin daha çok ilgiye ihtiyacı olduğu için ona vakit ayırmak ister. Ama öteki peşini bırakmaz. Bu arada anne hastalık öbürüne geçmesin diye de ne yapacağını şaşırır. Ama birkaç gün içinde tam birinci iyileşmeye başlar gibi olur, bu sefer öteki kötülemeye başlar. O düzelir gibi olunca birinci yeniden fena olur. Kısacası aynı mikrobu, virüsü her neyse aralarında paslaşır dururlar. Bu paslaşmaya bir de baba eklenir. Anne, “Bir kızım, bir oğlum, bir de koca oğlum,” moduna girer. Bu arada şanslıysa anne hasta olmaz. Yok bir de o olursa, lafı uzatmaya gerek yok: Bakırköy’de inecek var.

Geçen cuma gününe kadar yetiştirmem gereken işler vardır. Öyle böyle hallettim gönderdim. Cumadan beri de aklımda sürekli bloga yazı girmek var. Hafta sonu çocuklara babalarıyla bakıyorum. Yani bu birazcık ben çocuklara bakıyorum, babaları da uzaktan bize bakıyor durumu gibi bir şey oluyor. Cumartesiyi kaldır at. İki çocuğa bakmışım, bir de blogla mı uğraşayım? İnsan sınırlarını bilmeli, canım. Pazar, teyzemle kız kardeşim gelecekti. İyi dedim. Onlar bebelere bakarken ben hemen yazarım. Zaten bir sürü yazı taslak halinde beklemekte. Onlar geldiğinde evin halini görünce herhangi bir salgın hastalık tehdidine karşı ya da akıl sağlıkları için – bu kısmı tam olarak anlayamadım -içeri girmeye cesaret edemediler.  “Haydi dışarı çıkalım,” dediler. Ona da tamam. Gelince nasıl olsa yazarım.

Bebeğinin cinsiyeti belli olmamış birine en çok sorulan sorudur:     “Ne istiyorsun? Kız mı erkek mi?” Bu soruya verilen en yaygın cevap ise şudur: “Ayyy eli ayağı düzgün olsun da, ne olursa olsun, fark etmez.” Bunun gayet içten bir cevap olduğu su götürmez. Bir anne/baba adayı her şeyden ve her şeyden çok bebeğinin sağlıklı olmasını ister. Amenna. Ama tek istediği bu değildir elbette. Aklının bir köşesinde mutlaka bebeğin cinsiyetiyle ilgili bir istek yatar. “Yok, valla yatmıyor, ekmek kuran çarpsın” dese de yatar. Ama kendisi yattığını henüz fark etmemiş olabilir, o ayrı. Nasıl mı? Şöyle: