İki yaş çocuklarının kendi aralarında konuşmasını izlemek kadar zevkli bir şey var mı, Allah aşkına? Bıdır bıdır bıdır, ne şekerler yaa. Özellikle kendilerinden başka biriymiş gibi söz etmelerine hastayım. Oğlan yere düşüyor, “Amet düştü paaattt,” diyerek kalkıp tekrar kendini yere atıyor. Ya da su istiyor, koşarak yanıma gelip “Amet’e su,” diyor. Kız tabi biraz daha profesyonel. Çok daha kapsamlı cümleler kurabiliyor. Bazen bu laf bundan mı çıktı diye bakıp kalıyorum. Ama o da  kendinden başka biri gibi söz ediyor. Hatta işi epeyce de abartıyor.