Anne olmanın en güzel yanlarından biri de bebekler için alışveriş yapmak herhalde. Ben de her hevesli anne gibi daha bebelerim doğmadan donlarını biçmek üzere kollarımı sıvadım. Neler lazım olur, neler lüzumsuz, nasıl tercihler yapmalıyım… diye uzun uzadıya yaptığım araştırmalar sonunda Alınmazlarsa Olmaz adını verdiğim upuzun bir listeyle kocamın karşısına çıktım. Listeyi görünce kocamın gözleri dışına fırladı. İnceden inceye listeyi inceledi. Her bir madde için üşenmeden “Yaaa bizim zamanımızda bu mu vardı. Almasak olmaz mı” dedi, ben de her biri için üşenmeden motor gibi niye alınmaları gerektiğini söyledim. Alırdın almazdın derken listenin adını “Ya alınacaklar ya alınacaklar listesi” olarak güncelleyip kocama sundum. Kimini biz aldık, kimini ikinci el bulduk, kimini annemler, bacımlar hediye almak zorunda kaldı, ağabeyimin oğlunun ve arkadaşların çocuklarının kullandıkları geldi, bazısı teyzeme zorlatıldı, eşti, dostu, akrabaydı derken benim liste tamamlandı elhamdülillah. Allah var şimdi, şahane de bir liste hazırlamışım. Aldırdığım herşeyi kullandım/kullanıyorum. Ama içlerinden birisi için hâlâ iyi mi ettim kötü mü ettim karar veremiyorum. Şu ikiz arabası meselesi tam iki yıldır kafamı kurcalıyor.