Dün “Başa gelen çekilir,” “Allah dağına göre kar verir,” gibi bilumum atasözlerimiz tarafımdan test edildi ve onaylandı. Tahmin edeceğiniz gibi ilk kez bebelerime tüm gün yalnız başıma baktım. Her zamanki gibi henüz gün ağarmadan oğlan uyandı. Bir süre sonra da kız. Ben de mümkün olduğunca stres yapmamaya çalışarak günlük rutinime başladım. Bir ara baktım, her şey yolunda gidiyor, hatta gayet iyi, ben de yorgun ve sinirli değilim, bebelerin altı üstü değişti, kahvaltı edildi, şarkı söylendi, oyun oynandı, kitap okundu, öpüldü okşandı, aa müthiş yaaa her şeyi kendim yapabilirmişim, o kadar da zor değilmiş! Mutluluktan lalalalalla diye şarkı söylemeye başladım. O sırada saate bakmayı akıl ettim. O da ne? Saat henüz 09.26! Kocamın mesaisi başlayalı sadece 26 dakika olmuş. Ve kocamın eve dönmesine yalnızca(!) dokuz saat otuz dört dakika kalmış. Vaaaaa. Kabul ediyorum o an pek bi tırstım. “Ulan ne yapacam bu kadar saat, zaman bir türlü akmıyor,” dedim.