İnsan neyi çok isterse onunla sınanırmış ya, tahmin ediyorum ben de bu evokul işi ile sınanıyorum. Allah başka dert vermesin. 😁Okullar online eğitime geçince sevindim doğrusu, oğlan zaten ite sündüre okula gidiyor, kız da evde olmaktan mutlu. Tam bize göre bu online eğitim işi dedim. Şey, sanırım pek değilmiş.😁

Öğrenciyken en nefret ettiğim ve en başarısız olduğum ders resim dersiydi. (Bunu daha önce anlatmıştım deyip eski yazıları karıştırdım, evet her fırsatta söylemişim. 🙂 bkz. 1 – 2 – 3 ) Bendeki resim yeteneksizliğini daha net ifade etmek için bir atasözleri, bir deyimler, iki de Türkçe sözlük aradım ama tam anlatan kelimeyi bulamadım. Argo sözlüğünde iyi bir ifade buldum ama onu da buraya yazamayacağım, babam okuyor olabilir ahahhha. Ben demeyeyim, siz anlayın, yani öyle bir yeteneksizlik. 😁

İlkokulda resim dersimiz yoktu. Orta okulda eş dost, konu komşu ve akrabalar sayesinde resimden geçtim. Teyzem iyi çizerdi. Sınıf arkadaşlarım bolca yardım ederlerdi. Öğretmenimiz de sağ olsun, yeteneksizliğimin farkında olup sırf çaba harcadığım bolca da ağladığım için geçer not verirdi.

Allah biliyor ya çocuklarım olursa resim derslerinde nasıl yardımcı olacağım diye de az endişe etmedim. 😁 Ama edilecek kadar varmış hani. 😉

Eylül ayı bambaşka bir ay benim için. Millet yeni yıla giriyor diye Ocak’ta sevinir, benim için yeni yıl uzun zamandır Eylül demek. Herhalde çocukları okula postaladığımdan. 😀 Dile kolay, en azından altı saatlik bir zaman diliminde insanın “Annecim, bana şimdiye kadar hiç duymadığım, kendi çocukluğundan da olur, kafandan attığın da olur, ya da başkasının çocukluğundan da olur, eğlenceli, maceralı ya da en azından ilgi çekici bir hikâye anlatır mısın?” siparişi gelmeden kendi başına vakit geçirme şansının olması ne muhteşem şey! 😁

Eylül ayı, kafayı dinleme garantisinin yanında yeni yayın dönemi heyecanı da demek benim için. Malumunuz, yaz aylarında kitap basım işleri pek yavaşlıyor. Gerçi çok zamandır yaza kışa bakmaksızın basım işleri yavaş memlekette. En son 38. doğum günümde, hatırlarsanız “40 yaşına varmadan ünlü ve zengin bir yazar olmazsam bu işi bırakıp mefruşat kursuna yazılacağım” demiştim. Ay dilimi eşek arısı soksun, ben bunu diyeli olmadık şey kalmadı memlekette. 🤦‍♀️

Karantina süreci benim için çok zorlu geçti. İnsanlar çılgınca uzaktan eğitimlere, spotifaylara, podcastlere, zoomlara koşarken, ben de evde çılgınca koşuyordum. Düşündüm de bunca çevrimiçi hizmetten yararlanıp kendim için bir şey yaptım mı? Evet, yaptım. Yapmaz olaydım! 😒

Ne zamandır sesim çıkmıyor. Mesajlar geliyor öldün mü kaldın mı diye. 😁 “Kız nereye gittin Secce Kuzu, kış tatilinde misin?” Yok valla evdeyim. “E öyleyse çeviri yapıyorsundur kesin ya da yeni kitaplar var yolda.” Evet yeni kitaplar var tabi ama ben ekran başında değilim. Top editörlerinde, çizerlerinde artık. Peki ben neredeyim? Elbette anlatacağım, ama her zamanki gibi olayın tarihi seyrini bozmadan. 🙂

Çocuklar ne zamandır kedi istiyordu. Ben de anamdan aldığım terbiye üzere “Evlenince evinize alırsınız” diyordum. Geçenlerde küçük kız kardeşim yapılmayacağı yapmış ve evlenmeden eve kedi almış. 😁 Annem dellenmiş tabi. Duyunca bebeler çok sevindi. Kediyi bahane edip kendimizi Anaevi Dinlenme Tesislerine attık. Yine her şey çok güzel başlamıştı yani. 😁

(Konu ile ilgili ön bilgi edinmek isterseniz tıklayınız.)

Uzun zamandır bloga yazı giremiyordum. Aklıma sürekli yazılacaklar var ama işte yine bir kitap yetiştirme telaşındaydım. Ekmek parası işte naparsın. 😁

Bu sefer çeviri yaptım. Çok tatlı bir seriyi çeviriyorum. Elimdeki ikinci kitabıydı. Birinci kitabı çok yakında Uçan At yayınlarından çıkacak inşallah.

Evrenin en manyak kedisiyle tanışmaya hazır olun. 😀

Geçen haftalarda anam anasına, memlekete kaçtı. Bacım “annem olur musun abla” diye story atmış. Ay içim cız etti. Ben de çocuklarım küçükken annem bir yere gittiğinde ben şimdi ne yapacağım diye telaşlanır hatta ağlardım. Tamam dedim, madem bana anne demek istiyorsun, de yavrum. Gül Ayşe’nin fahri ananesiyim bundan sonra. 😉 😃

Birkaç günlüğüne bize geldiler. Bacımın yetiştirilmesi gereken işleri vardı. Gül Hanım bana kaldı. Tam bir anneanne stayla ben de sabah kahvaltısını ağzına tepip sokağa çıkardım. Ay özlemiş miyim küçük çocuğu? Hımm. Yok valla. Yani çok tatlılar, şekerler bilmem ne de aman bir koşturuyor kaydırağın tepesine bir koşturuyor tahterevallinin altına, bir bakıyorsun kedi peşinde, arkanı dönüyorsun çite tırmanmış…

Anamın eve dönüşü gibi terin suyun içinde eve döndüm “Amaaaan Allah ana babasına sağlık sıhhat versiiiiin!” 😀

İki yaş çocuğunun peşinden koşmayı pek özlememişim ama özlediğim bir şey olmuş doğrusu. Tabi ki de park muhabbetlerini… 😀