Karantina süreci benim için çok zorlu geçti. İnsanlar çılgınca uzaktan eğitimlere, spotifaylara, podcastlere, zoomlara koşarken, ben de evde çılgınca koşuyordum. Düşündüm de bunca çevrimiçi hizmetten yararlanıp kendim için bir şey yaptım mı? Evet, yaptım. Yapmaz olaydım! 😒

Ne zamandır sesim çıkmıyor. Mesajlar geliyor öldün mü kaldın mı diye. 😁 “Kız nereye gittin Secce Kuzu, kış tatilinde misin?” Yok valla evdeyim. “E öyleyse çeviri yapıyorsundur kesin ya da yeni kitaplar var yolda.” Evet yeni kitaplar var tabi ama ben ekran başında değilim. Top editörlerinde, çizerlerinde artık. Peki ben neredeyim? Elbette anlatacağım, ama her zamanki gibi olayın tarihi seyrini bozmadan. 🙂

Çocuklar ne zamandır kedi istiyordu. Ben de anamdan aldığım terbiye üzere “Evlenince evinize alırsınız” diyordum. Geçenlerde küçük kız kardeşim yapılmayacağı yapmış ve evlenmeden eve kedi almış. 😁 Annem dellenmiş tabi. Duyunca bebeler çok sevindi. Kediyi bahane edip kendimizi Anaevi Dinlenme Tesislerine attık. Yine her şey çok güzel başlamıştı yani. 😁

(Konu ile ilgili ön bilgi edinmek isterseniz tıklayınız.)

Uzun zamandır bloga yazı giremiyordum. Aklıma sürekli yazılacaklar var ama işte yine bir kitap yetiştirme telaşındaydım. Ekmek parası işte naparsın. 😁

Bu sefer çeviri yaptım. Çok tatlı bir seriyi çeviriyorum. Elimdeki ikinci kitabıydı. Birinci kitabı çok yakında Uçan At yayınlarından çıkacak inşallah.

Evrenin en manyak kedisiyle tanışmaya hazır olun. 😀

Geçen haftalarda anam anasına, memlekete kaçtı. Bacım “annem olur musun abla” diye story atmış. Ay içim cız etti. Ben de çocuklarım küçükken annem bir yere gittiğinde ben şimdi ne yapacağım diye telaşlanır hatta ağlardım. Tamam dedim, madem bana anne demek istiyorsun, de yavrum. Gül Ayşe’nin fahri ananesiyim bundan sonra. 😉 😃

Birkaç günlüğüne bize geldiler. Bacımın yetiştirilmesi gereken işleri vardı. Gül Hanım bana kaldı. Tam bir anneanne stayla ben de sabah kahvaltısını ağzına tepip sokağa çıkardım. Ay özlemiş miyim küçük çocuğu? Hımm. Yok valla. Yani çok tatlılar, şekerler bilmem ne de aman bir koşturuyor kaydırağın tepesine bir koşturuyor tahterevallinin altına, bir bakıyorsun kedi peşinde, arkanı dönüyorsun çite tırmanmış…

Anamın eve dönüşü gibi terin suyun içinde eve döndüm “Amaaaan Allah ana babasına sağlık sıhhat versiiiiin!” 😀

İki yaş çocuğunun peşinden koşmayı pek özlememişim ama özlediğim bir şey olmuş doğrusu. Tabi ki de park muhabbetlerini… 😀

(Daha önceki anormal “normalleşme” hikâyeleri için bkz: 1. turşu, 2 çiş partisi., 3. gezenti, 4. cüzzamlı kurabiye, 5. AVM, 6. metrobüs, 7.tatil, 8.doğa,9.titiz10.gezme)

Bu yaz çocuklarla epey kültür gezisi yaptık. Daha kaç gün öncesine kadar birlikte dışarı çıkınca çektiklerim günahlarıma kefaret oluyordur inşallah diyerek teselli buluyordum. Ama artık büyüdüler. Hayat normalleşti. Hatta o kadar normalleşti ki normalin de ötesine geçti. 😃

(Daha önceki anormal “normalleşme” hikâyeleri için bkz: 1. turşu, 2 çiş partisi., 3. gezenti, 4. cüzzamlı kurabiye, 5. AVM, 6. metrobüs, 7.tatil, 8.doğa, 9.titiz)

Dün çocuklarla bisiklet sürmeye çıktık. Daha da güneş inmemiş, cayır cayır hava, zaten hamlamışım, pedal mı çeviriyorum traktör mü itekliyorum belli değil, attım kendimi bir ağaç altına. “Siz sürün yavrılarım dedim, benden geçmiş.”?

Çocuklar bisiklet sürerken iki çene etsem diye sağa sola bakındım. Hemen biraz ilerimde bir ana. Üstelik onunkiler de ikiz. Daha da küçükler. Tek başına bakıyormuş. Yardım edeni, arada bir uğrayıp nefes aldıranı bile yok. Nasıl yapıyorsun? dedim. “Allah veriyor bir kolaylığını kardeş” dedi.

Biri meme diye ağlıyor, öteki anasının tepesine çıkıyor, ikisi birden meme emmeye çalışıyor, itişip tepişiyorlar… Ana da maşallah nasıl ana. Tıkı çıkmıyor. Ne söylenmek ne sinirlenmek. Valla bravo dedim.

(Ay çok üşendim yeni giriş paragrafı girmeye eski bir yazımdan kopyalayarak başlıyorum. İnşallah telif hakkı problemi doğurmaz asdkfhjd. Çaktırmayın. ? )

Küçükken epey oyuncağım vardı. Ay tabi şimdiki çocukların oyuncak sayısıyla hayatta kıyaslanamaz ama yine de akranlarıma göre şanslı olduğum söylenebilir. Babam yurt dışına giderdi. Dönerken burada kimsede olmayan oyuncaklar getirirdi. Ama hiçbir zaman bir Barbie bebek getirmedi! Ne kadar istemiştim oysa. O neymiş öyle, nesi bebekmiş onun, kadın gibiymiş, bebek dediğin ayakta sallanırmış, yemek yedirilirmiş. Of baba yaaa! Nasıl özenirdim Barbisi olanlara. Hele bir arkadaşım vardı. Zibille Barbisi vardı. Barbie evi bilem vardı. Onların evine gidebilmek için can atardım. ?

Allah biliyor ya, çocuklarımın içinde kalmasın diye istedikleri, elimden gelen ne varsa almaya çalışıyorum. Ya da çalışıyor-dum diyeyim. Lol bebek denilen zıkkımla tanışana kadar. ?