Ben çok korkak bir insanım. Hani anlatmıştım ya, kendi gölgemden bile korkarım. Niye bilmiyorum. Belki çocukken çok korkutmuşlardır. Bunun için bi çocukluğuma inip gelmem lazım. Ne olursa olsun çocuklarım benim gibi olsun istemiyorum. O yüzden hiçbir şeyle korkutmuyorum. Hani yemeğini yemeyen, yaramazlık yapan çocuğa saçma sapan şeyler söylenir ya: yok polis geliyor, yok bende iğne var, yok Allah taş eder, yok efendim kuçular seni ham eder, falan filan. Nefret ederim! Yani ederdim. Aramızda kalsın ama bebeleri korkutmak hiç de fena fikir değilmiş ha. Az önce denedim de pek bir işe yaradı.

Ben korkak bir insanım. Hatta bildiğin ödleğim. Başkalarının gölgesini bırak kendi gölgemden bile korkarım. Korku filmleri aklımı çıkarır. Şimdi hayatta bakmam ama küçükken izlediğim birkaç saçma salak film yüzünden hepten ota b.ka ödüm kopar oldu. Bir patırtı gürültü yüreğimi hoplatır. Bir köpek görsem kaçacak delik ararım. Köpek şöyle dursun, bana doğru bir kedi tıslasa dizlerimin bağları çözülür. Hayatımda bir kere lunaparktaki korku tüneline girmişliğim vardır. Onda da girerken kapattığım gözlerimi çıktıktan sonra açmışımdır. Eve içeride kimse yokken girecek olursam tüylerim diken diken olur. Sanki her açtığım kapının ardından ceset çıkacakmış gibi gelir. Banyo küvetineyse hiç bakamam. Her seferinde kanlar içinde çıplak bir kadın bulacakmışım gibi hissederim. Kapı çaldığında göz deliğinden bakınca sanki biri gözüme bir el ateş edecekmiş gibi dehşete düşerim. Korkularım saymakla bitmez. Hatta bir seferinde yeni araba sürmeye başladığımda, ağabeyim “Rölantide niye ses var?” demişti de titreyerek “Abiiiiii korkutucu şeyler söyleme” diye tırsmıştım. Ondan sonra uzun süre ağabeyim RÖÖÖLANNNTİİİİİİİ diyerek beni korkuttu. Şükür şimdi unutuldu rölanti korkum. Ama başka korkularla uğraşır oldum.