Çocukların dünyayı öğrenmeleri ne ilginç değil mi? Tek tek, her şeyi ve de inanılmayacak bir hızda. Önce anlayıp sonra da dillendirmeleri. İnsan şaşırıp kalıyor. “Yav ben de mi böyle öğrendim,” diyor. İkizlerde dil gelişimi diğer çocuklara göre geç olurmuş. E küçük doğuyorlar, tek çocuk ilgisi göremeyebiliyorlar, birbirlerini etkiliyorlar, anaları onlarla ilgilenemeyecek kadar uykusuz ve sinirli oluyor, babaları evden kaçmaya yer arıyor… derken bebeler de geç konuşuyor. İkizlerde dil gelişimi üzerinde yapılan bir çalışmaya bebelerimi denek olarak yazdırdım. Ay bak başka bir şey yazacaktım ama bunu anlatmazsam ölürüm. İyi aklıma geldi.

Hani küçük çocuklu annelere hep derler ya “Dur bakalım, bu ne ki? Hele bir büyüsünler, işin o zaman başlayacak.” Bu beni en delirten cümledir. Ben bebeler büyüdükçe anneliğin kolaylaştığını düşünenlerdenim. Kimse şu zamana kadar yaşadıklarımı küçümseyemez. Küçümsemeye kalkarsa alnını karışlar, saçını başını yolar, kolunu dişlerim valla! O kadar da net söylüyorum. Benim bebelerim büyüdükçe hayatım kolaylaştı. Yavaş yavaş tekrar insana dönmeye başladım. Kısa bir zaman içinde de evrimimi tamamlamayı umuyorum.

İlk sekiz ay zaten kâbustu. Anmak bile istemiyorum. Oturmaya başlamaları, emeklemeleri, yürümeleri benim için birer dönüm noktası oldu. Her biriyle biraz daha rahatladım, nefes aldım. Elhamdülillah. Şu aralar da yeni bir eşikteyim. Ama bu eşik iddiamın aksine hayatımı pek kolaylaştıracağa benzemiyor. Bu işin sonunun nereye varacağını tedirginlikle bekliyorum.