“Leylek havada” diye başlayan “gezme sezonumu açtım” diye biten bir önceki yazım üzerine millet hakikaten iyi tırsmış olacak ki bir yiğit de çıkıp “Anam, canın sağ olsun. Buyur bize gel,” diyemedi. 🙂 Hatta bırakın daveti dut yemiş bülbüle dönüp yorum bile yazamadı kimse. Bir beğeni tıkı bile alamadım! Yani bakıyorum cumadan beri 400’ün üzerinde okuyan çıkmış yazıyı çıka çıka eski arkadaşım Pınar, “Aman sakın bize gelme” temalı bir yorum atmış. Bir de sevgili ikiz annesi Zeynep var. O da derdimi paylaşmış. Bitti. Bu kadar korkutacağım aklıma gelmezdi yahu. Ama güzel bir haberim var. Artık derin bir nefes alabilirsiniz! Gezme sezonumu fena halde kapattım. Bundan sonra kolay kolay evden çıkmam. Niye mi? Okuyun bakın daha sezon başında başıma neler geldi.

Bizim için çok zor olmasına rağmen şimdiye kadar bebeklerimi kontrole doğdukları ve yenidoğan yoğun bakımında kaldıkları hastaneye götürdük. Başka bir doktorda içimiz rahat etmedi. Bugünlerde on sekizinci ay kontrolüne gitmemiz lazım. Dün öğrendim ki yoğunluktan dolayı artık bir yaşından sonra bebeklerin takibi orada yapılamayacakmış. Evimize yakın, güvendiğimiz bir doktora gitmemizi önerdiler. Bir yandan sevindim. Çok zor oluyordu gitmek. Bir yandan da üzüldüm. Her gidişimiz bizim için bir anı oluyordu. Orada tekrar yoğun bakımın havasını solumak, o garip hijyen kokusunu almak “Vay be neler yaşadık burada” dedirtiyordu bize. Bugünden itibaren o dosya kapanmış oluyor. Dosyayı rafa kaldırmadan size hastane yolundaki bir maceramızı anlatmak istedim.