Taşınmak zor iş. Harbi. Taşınmamız gerektiğini duyduğumda önce korktum, sonra içimi bir mutluluk kapladı. Daha önce çok taşınmıştım. Korkum elbette bu tecrübeyi iki bebe ile yaşamaktı. Mutluluk ise yeni bir düzen kuracak olduğum içindi. Zira evde büyük değişiklikler yapmanın vakti çoktan gelmişti.

Ben küçükken mavi bir beşiğimiz vardı. Ağabeyim doğunca alınmış. Demir beşikti. Onda sırayla hepimiz yattık: abim, ben, 1 numaralı bacım, 2 numaralı bacım. Annemin odasında dururmuş. Önce abim yatmış. Ben gelince, lojmanı boşaltmış. Ben de bacıma boşaltmışım lojmanı. O da bacısına. “Zor olmadı mı anne bizi ayırmak odanızdan?” dedim. “Yoo,” dedi annem, “Kardeş olunca beşiktekini alır öteki odaya koyardık, bebek beşikte yatardı,” dedi. Tabi lojmanda kalış süresi de yeni bebeğin gelişine bağlı. Misal, abim 1,5 senede çıkmak zorunda kalmış; ben 5 sene sefa sürmüşüm. Beşik kırılmasaydı son bacım anca gelin olunca çıkardı beşikten. Şükür, kırıldı da kurtulduk.

Annem unuttu mu yoksa gerçekten yataktan ayrılışımızı hiç sorun olmadı mı bilmiyorum. Ama bizim evde bu zamane bebelerini kendi odalarına atmak epey zor olacak ondan eminim. Konunun nereye geleceğini anladınız değil mi? 🙂 Bebelerin hastalığı, kendimizi anama atışımız, eve dönüş, yeniden hasta olmaları falan derken ne zamandır anlatacağım şeyi anlatamadım: Yeni gece hayatımız:) Geçenlerde demiştim ya evde hummalı bir faaliyet var, odalar değişiyor diye. İşte odamızın son durumu: