Yeni evlendiğim sıralarda bir kadın vardı. Arkadaşımın dıdığsının dıdığsının dıdığsı. Bir gün beni arkadaşımla görmüştü. O gün tanıştık. Tanıştığımızda “Çocuğun yok mu?” demişti. Arkadaş atlayıp, “Ya o daha yeni evli,” demişti. Sonra bir gün pazarda karşılaştım. Tanıdığımı belli etmek için başımla selamladım. Ne de olsa arkadaşımın dıdığsının dıdığsının dıdığsı. “Niye daha doğurmuyon?” dedi. Pazarın ortasında! Aradan bir süre daha geçti. Bir gün markette karşılaştık. Tanımazlıktan gelecektim ama o beni tanıdı. “Çocuğun olmuyor mu, istemiyon mu?” dedi. Markette! Sonra hamileyken gördü beni yolda. “Kıııızzzz hamile misin yoksa?” diye bağırdı. Yolun taa karşı tarafından! Sonra bir gün ikizlerle parkta gördü beni. “Anaaam ikiz mi bunlar? Tüp mü taktırdın?” diye bağırdı. Parkın öteki başından! Ve geçen yine gördüm o kadını. Şükür konuşacak konusu kalmadı diye düşünürken ben, önce “Bu bebelerin bacakları niye çırpı gibi?” diye sordu, ardından asıl konuya geldi: “Üçüncüyü ne zaman doğuracan?” Böylece gelecek on seneki gündemim de belli oldu!

Ne zamandır uyku gözümde tütüyorsun kategorisine bir şey yazmadığım için artık uyuyabildiğimi sanıyorsunuz değil mi? Yanılıyorsunuz! 5 yaş 4 aylık bebelerim hâlâ beni uyutmuyor. Gerçi kızın hakkını yemeyeyim. Bebekken en çok çektiren oydu ama şimdi oğlanla yer değiştirdi. Zaten anayı uyutmama konusunda ikizler nöbetleşe çalışır demiştim ya. Hah işte uzun süredir sıra oğlanda.

Bir arkadaşım var.  Benimkilerden bir iki ay büyük bir çocuğu var. Çalışan bir anne. Bebekten kısa süre sonra işe döndü. Bebeler çok küçükken görüşmüştük. Ben perişan haldeydim tabi.  Saçlarım yağ bağlamış, kokumdan yanıma yaklaşılmıyor, gözlerimin altında mor halkalar… Bebelerimse her daim ciyak ciyak ağlıyor.

Onunkisi çok usluydu maşallah. Geldi, gitti, sesini duymadık. “Zor olmuyor mu çalışan anne olmak?” dedim. “Yoo,” dedi. Kayınvalidesi bakıyordu çocuğuna. Keyfi yerindeydi. “Peki ya uyku?” dedim. “Sabah kalkıp işe gitmek zor olmuyor mu?” “Yoo,” dedi. Çocuk gece uyanmıyormuş pek  zaten. “Uyanınca çok mutlu oluyoruz,” dedi. “Hemen babasını da uyandırıyorum birlikte fış fış kayıkçı oynuyoruz.”

Başka da soru sormadım, gözüm döner, elimden bir kaza çıkar, kayığın küreğini kafasına falan geçiririm diye korktum. Bu nasıl romantik bir hayat lan! Amerikan filmi mübarek.

Blogumla ilgili bana en çok gelen eleştiri “Puhuhahaha amma da abartıyorsun bea!” eleştirisi. Peki abartıyor muyum? ASLA! diyemem ama abartacak kadar da abartmıyorum hani. Zaten bu abartıyorsun eleştirisi ya bekârlardan geliyor ya da çocuksuzlardan. Ha hiç çocuklulardan gelmiyor mu? Geliyor tabi, ama sadece çocuklu erkeklerden!  Kadınlardan duymadım valla!

Geçenlerde bir yazı yazmıştım ya hani dinamik gece hayatımızı anlatan. Bir amca feysbukta yorum bırakmış linkin altına “Biz de üç tane büyüttük. Hiç de böyle bir şey olmadı. Abartıyorsunuz hanfendi,” mealinde. Şimdi şunu diyen bir kadın olsaydı durur düşünürdüm de, Allah biliyor ya erkek olunca güldüm geçtim. Niye mi? Şöyle izah edeyim:

Sizin de uyku probleminiz var mı? Gece yatınca bir o tarafa bir bu tarafa dönüp duruyor musunuz? Gözleriniz fener tutulmuş fosforlu kedi gözleri gibi sürekli açık mı? Yoksa sıkı sıkı kapattığınız halde uykuda değil misiniz? Farklı bir yatakta yatsanız yerinizi mi yadırgıyorsunuz? Odada karınca yürüse tıkırtısından yastığı kulaklarınıza mı bastırıyorsunuz? Ateş böceklerinin ışığı bile uykunuzu kaçırmak için yeterli mi? Gece bir kere uyanınca bir daha uyuyamıyor musunuz? Öyleyse doğru yere geldiniz. Ben de aynı sizin gibiydim. Nihayet derdimin dermanımı buldum!

Taşınmak zor iş. Harbi. Taşınmamız gerektiğini duyduğumda önce korktum, sonra içimi bir mutluluk kapladı. Daha önce çok taşınmıştım. Korkum elbette bu tecrübeyi iki bebe ile yaşamaktı. Mutluluk ise yeni bir düzen kuracak olduğum içindi. Zira evde büyük değişiklikler yapmanın vakti çoktan gelmişti.

Şimdi sizlere arkadaşlar şu 2,5 yıllık analık serüvenimde bebelerle ilgili öğrendiğim en büyük dersi söyleyeceğim. Amacım hava atmak değil; benden tecrübeli annelere artistlik yapmak da değil; her zamanki gibi kendim için bir şey istiyorsam namerdim de… Sizin de işinize yarayacağını düşündüğüm için paylaşıyorum. Efendim, kısacası ben ettim, siz etmeyin diyerek şimdiye kadar aldığım en büyük dersi açıklıyorum: Bebeye elini veren, kolunu kaptırır. Biiitttiiii. Lamı cimi yok bunun. Aaah ah, zamanında anam dediydi de dinlememiştim. Meğersem biliyormuş da söylüyormuş kadın.

(Yasal Uyarı: Bu yazı kızımın deyişiyle “iggggrenç” oğlumun deyişiyle “diksinç” olaylar içermektedir. Midesi hassas şahsiyetler okumasın. Sonra “Ay midem bulandı, ay kustum, ay kaka kokusu burnuma geldi, ay Allah belanı versin,” gibi yorumlar istemem ona göre!)

Yine aynı cümleyle başlayayım da geleneğim bozulmasın: Aslında henüz tuvalet eğitimine başlamadım. Daha açık konuşmak gerekirse ön hazırlık yapmayı bile bıraktım. Çocukların muhterem popoları klozete değmeyeli haftalar oldu. Kaka alarmı da uzun süredir ötmüyor. Bu iş nasıl olacak, gerçekten günün birinde benim de kıçında bez olmayan bebelerim olacak mı, bebelerin boşaltım sistemlerinin başarısını teneffüs etme zorunluluğum bir gün bitecek mi, hatta ve hatta bebelerin mürüvvetlerini de görecek miyim diye merak ediyorum. Ama şimdilik bu uzak hayalleri bıraktım daha kısa vadeli dertlerle uğraşıyorum: çiş çıkması!