Bir çok insanın aksine çocuklarla oyun oynamayı seviyorum. Gerçi kastettiğim öncelikli olarak evcilik değil. Aman evlenmişim, evimi yuvamı kurmuşum, işi tekrar dramaya dökmeye ne gerek var? Hem zaten bebeler de bana sürekli köpek rolü veriyor. Rolümün hakkını verememenin ıstırabını yaşıyorum. Ama ne yalan söyleyeyim yine de oynuyorum. Açıkçası evciliklerde -olur da kapabilirsem- en sevdiğim rol ben-anneymişim-şimdi-uyuyormuşum-siz-ikiniz-oyun-oynuyormuşssunuz rolü. Gerçekten hiç hakkımı yemeyeyim dört dörtlük oynuyorum bu rolü.

Bunun dışında çocuklarla oynanan zeka oyunlarını çok seviyorum. Kendimi üstün zekalı gibi hissetmenin yegane yolu. Bayılıyorum, bayılıyorum oynamaya. Ya da şöyle diyeyim, bayılıyordum, bayılıyordum oynamaya. Benim oğlan hileyi hurdayı öğreneli o oyunların da suyu çıktı.

Bebelerimin ikiz olduğunu duyanlar hemen teselli babında “Ay ne güzeeeelll, iyi ki ikizler, birlikte oynarlaaaaarr,” diye bir cümle kuruyor. Tabi bebelerin birlikte oynamasının verdiği rahatlığın şu çektiklerimin yanında devede kulak olduğunu bilmiyor hiç kimse. Olsun, bilmesinler, en azından bana yazacak konu oluyor. Anlayacağınız gibi bu sözden yola çıkarak, deve de bir hayvandır; kulak da bir organdır sloganıyla bebelerin birlikte oynaması konusuna değineceğim bugün.