Bir çok insanın aksine çocuklarla oyun oynamayı seviyorum. Gerçi kastettiğim öncelikli olarak evcilik değil. Aman evlenmişim, evimi yuvamı kurmuşum, işi tekrar dramaya dökmeye ne gerek var? Hem zaten bebeler de bana sürekli köpek rolü veriyor. Rolümün hakkını verememenin ıstırabını yaşıyorum. Ama ne yalan söyleyeyim yine de oynuyorum. Açıkçası evciliklerde -olur da kapabilirsem- en sevdiğim rol ben-anneymişim-şimdi-uyuyormuşum-siz-ikiniz-oyun-oynuyormuşssunuz rolü. Gerçekten hiç hakkımı yemeyeyim dört dörtlük oynuyorum bu rolü.
Bunun dışında çocuklarla oynanan zeka oyunlarını çok seviyorum. Kendimi üstün zekalı gibi hissetmenin yegane yolu. Bayılıyorum, bayılıyorum oynamaya. Ya da şöyle diyeyim, bayılıyordum, bayılıyordum oynamaya. Benim oğlan hileyi hurdayı öğreneli o oyunların da suyu çıktı.