Küçükken kapıdan kim girse eline yapışırdık “Bize ne getirdin” diye. Iyy. En gıcık olduğum çocuk davranışı. Ankara’dan rahmetli dedem gelirdi. Daha kapıda adamı görürüz, hoş geldin falan yok; “Dedeeee bize ne aldııınnn??” “Hay gızım, hele bir içeri girelim, soluklanalım” derdi dedem. O valiz açılana kadar heyecanla etrafında döner dururduk. Hey gidi!

Bizim devirle bebelerimizin devri arasındaki en büyük fark ne biliyor musunuz? Tabi ki de zekâ ölçüm kriterleri! Bizim zamanımızda zekâ sümükle ölçülürdü. Yeşil yeşil sümükleri sallamadan “Aa zeki çocuk” denmezdi. Şimdi önüne gelene üstün zekâlı deniliyor kardeşim. Kriter mriter kalmadı ortada. Zekâ da ayağa düştü valla!

Geçenlerde yine dönemsel kışlık-yazlık takasına soyundum. Kızın yatağının altını baza gibi kullanıyorum. Mevsim dışılar orada. Açmışken her şeyi döküp içini temizleyeyim dedim. En arkadan örgüler çıktı. Minnacık örgüler. Anneanneciğimden yelek, -daha dilimiz demeye bile alışmadı ama- “rahmetli” babaanneciğimden elbise, kız kardeşimden orta okul sergisi için örülüp saklanmış, bizim bebelere nasip olmuş bir bere, babaannelerinden süslü bir yelek, anamdan evdeki oyuncak bebelere zor olan boyutta bir prematüre yeleği, arkadaşımdan battaniye… Çocuklara ait her şeyi, kitaplar dahil, kullanılmayacak oldukları an elden çıkarıyorum ama gel gör ki örgülere kıyamıyorum. İnanmayacaksınız ama zamanında beğenmeyip dalga geçtiğim eciş bücüş örgülerden bile sakladıklarım var. Çünkü örgü sabır işi, en önemlisi de sevgi işi. Yeni bebeye bir şey alıp gitmek kolay. Ama oturup bir örgü başlamak, hele de başladığın o örgüyü bitirmek kolay iş değil. İnsana “Seni sevdim, senin için uğraştım” demenin en güzel yolu olduğu için bence hediyelerin en kıymetlisi örgü. Yani tabi altından sonra ehehhehe. 😉

Çocuk büyütmek zor iş. Amenna. Ama bizim daha da zorlaştırdığımız da bir gerçek. Bugün “biraz rahat olmak kimseyi öldürmez” diyor kaos ortamında akıl sağlığımı korumamın sırlarını paylaşıyorum. 😉

Küçükken evimizin önü oynamak için çok müsaitti. Kışın pek çıkamazdık ama havalar biraz ısındı mı eve girmeyi de bilmezdik. Hemen hemen her Anadolu veledi gibi akşam ezanıyla birlikte sokakta oynamak için bize ayrılan sürenin sonuna gelirdik. Ve yine hemen hemen her Anadolu veledi gibi biraz daha oynayabilmek için anamıza yalvarırdık.

Evimiz ikinci kattaydı. Aşağıdan bağırırdım “Anneaaaaaa, anneaaaaaa, anneeaaaa!” “NEAAAĞĞĞ” diye bağırırdı annem camın arkasından. “Biraz daha oynayabilir miyim noooluuurrrr?” Cevap hayırsa, anam evet diyene kadar yalvarırdım. Evetse süper. Hemen koşardım geri oyuna. Sonra yine. “Anneaaaaaa, anneaaaaaa, anneeaaaa!” Her seferinde annemin NEAAĞĞĞ deyişindeki öfke seviyesi biraz daha artardı. “NEEAĞĞĞĞĞĞĞĞĞ?” “Biraz daha oynayabilir miyim noooluuurrrr?” Daha sonraki gidişlerimde annemin azabından korunmak için yardımcı oyuncu kullanırdım. Arkadaşlarım aşağı  dizilir bağrışırlardı: “SALİSE TEYZEEEAAAĞĞĞĞ. SALİSE TEYZEEEAAAĞĞĞĞ. Selcen biraz daha oynayabilir mi, noooluuuurrr!”

Böyle uzatmaları oynaya oynaya epey sokakta kalırdım. Eve geldiğimde annemin gözünden ateş fışkırırdı. Hiç anlamazdım, yav ne oluyor da bu kadın bu kadar sinirleniyor?

Varan-1

Çok zaman önceydi. Yine bir seçim vardı. Seçmen kartları gelmiş, tuvalet aynamın başında duruyordu. Sabah oy vermeye gideceğiz, ara ki kartları bulasın. Evin altını üstüne getirdik, kartlar yok. Babası kıza seçmen kartlarını görüp görmediğini sordu. Ben de içeri odadan güldüm. Çocuk ne bilsin seçmen kartını ayol? Kız dedi ki “Hani şu uzun kâğıtları mı babacığım?” Evet. “Hani şu üzerinde yazılar olan mı?” Evet. “Hani aynanın önünde duran mı?” Evet. “Hani beyaz renkli olan mı?” Evet. “Görmedim.” Ahahha. Kızın kâğıtları en ince ayrıntısına kadar tarif edip de görmedim demesine mi güleyim, babasının ona inanmasına mı? “Kız almış kâğıtları belli” dedim, babası diyor ki “İyi ama görmedim dedi.” Ayol görmediyse nereden bilecek nasıl kâğıtlar olduğunu? Belli ki başına bir iş getirmiş kâğıtların, görmedim ayağına yatıyor. Nitekim küçük hanımın çantasına ufak bir arama yapıp seçmen kâğıtlarını buruş buruş ele geçirdik. “Aaa bunu mu diyorsunuz” dedi görünce, “Ben bu kâğıtları dediğinizi anlamamıştım.” Hadi ya. 😉

Yoo, yanlış okumadınız başlığı. Hayır ben de yanlış yazmadım. Yok valla, uykumu gayet iyi aldım. Kafama taş da düşmedi. Evet, biliyorum, normalde “tek çocuk hiç çocuk, iki çocuk çok çocuk” derler. Büyük ihtimalle bunu bebelerin ilk yıllarında söylemişlerdir. İnanın bana bebeler biraz büyüyünce bu ana öngörüsü tepetaklak oluyor.

Geçen gün teyzem bizde. Şu aralar herkesin elinde gördüğüm bir oyun var. Trivia diye. Onu oynuyor. Hani Çarkıfelek gibi bir çember çeviriyorsun, coğrafya, tarih, sanat.. artık ne denk gelirse ona göre soru geliyor. Karşılıklı rakiple oynuyorsun. İkizler de teyzemin başında, heyecanla soruya bakıyorlar, minnoş parmaklarıyla çarkı sen çevir, ben çevireyim ya da taçı ben seçeyim, sen seç kavgası falan yapıyorlar. Teyzemin yeni sorusu geldi: “Aşağıdakilerden hangisi solunuma yardımcı organdır?” Teyzem şıkları okuyor: diyafram, bir şey, bir şey, karaciğer. Benim bebeler tanıdık bir organ ismi duymanın mutluluğuyla bağırıyorlar: KARACİĞEEEERRRR. Teyzem şaşkın. “Emin misiniz?” Yine ikisi iki ağızdan: EVEEEETTT! Zaman da hızla tükeniyor olunca teyzem şak diye işaretledi karaciğeri. Tabi yanlış çıktı. Bu sefer bebelere kızıyor, “Aaa beni niye yanılttınız! Sizin yüzünüzden bilemedim, hakkım gitti,” diye. Gülmekten boğulacaktım. “Teyze deli misin yaa, karaciğerin solunumla ne işi olur?” dedim. “Ya ben de öyle düşündüm ama seninkiler deyince işaretledim.” “İyi de onlar ne bilsin, daha 5.5 yaşında bebeler.” “Ama çok emin konuşuyorlardı.” 😉