Dün Bursa’da kitap fuarındaydım. Fuara gitmek için harika bir gündü. Hava nefisti. Güneş erken doğduğu için 7.30 vapuruna yola çıktığımda hava zifiri karanlık değildi. Sabah trafiğinde kimse yoktu. Yani aslında her şey çok güzel başlamıştı. Ama sonra olanlar oldu. 😉
Hahaha. Bir şey olduğu yok valla. Sadece merak edin de tıklayın diye öyle yazdım. Her şey çok güzel başladı ve çok güzel bitti ama ben biraz şey oldum. Nasıl desem. Şey işte. 🥴
Geçenlerde bir gün yine oğlanı satranca bıraktım, AVM’de vakit geçirmek için kızımla kredi kartının anasını ağlatıyorduk. Beğendiğimiz bir ürünün içeriğine bakayım dedim. Aman Allah’ım. ŞOK! Yazılan şeyi bir türlü okuyamadım. BEN YAKINI GÖREMEZ OLMUŞUM! İlla alıp yaşlılar gibi uzağa tutup öyle okumam gerekti. 🥴
Hep derlerdi 40 olunca gözler bozulur, inanmazdım. Valla bozuluyormuş. Bir anda oldu, nasıl oldu anlamadım.
Sonra çocukları ders çalıştırıyorum. Oğlanı bıraktım bu sene çalıştırmayı da kızın hâlâ ihtiyacı oluyor. Tabi bilmiyorum konuları. Oturup onunla çalışıyorum 7. sınıf müfredatı. Yok çukur aynalar yok nüfus dağılımı, bilmem ne. Yani öğrenirken zorlanıyorum açıkçası. Neyse öyle böyle öğreniyorum. Bir de öğrendiğim aklımda kalsa. Bir hafta sonra bir şey soruyor kız. Boşluk. HATIRLAMIYORUM. Sadece başlık var kafamda, detay sıfır. 🙄
Veya bir soru oluyor. Niye böyle cevap verdin diyorum. Sen böyle anlattın ya diyor. Ben böyle mi anlattım? Evet. Öyleyse doğrudur, çünkü kitaptan bakıp anlatıyorum. AMA HİÇ BİR ŞEY HATIRLAMIYORUM. Ne anlattığımı, ne okuduğumu, ne duyduğumu… 🙄
Yemin ederim inanamıyorum, yav ben zehir gibi öğrenirdim konuyu. Çok pis de hafızam vardı. Kolay kolay bir şeyi asla unutmazdım. Ne oldu bana?
Dün fuarda imzadan sonra dolaştım, çocuklarıma çok güzel kitaplar aldım. Profil standından da bir torba kitapla çıktım. Kendi standıma bıraktım. Tekrar dolaştım.
Akşam dönüşte vapurda profilden aldığım kitapların yanımda olmadığını fark ettim. Timaş standındaki arkadaşlara mesaj attım kitaplarım vardı orada diye. Dediler adları ne. BAKTIM BOŞ BOŞ. Bir sürü kitap. Tekinin bile adı aklıma gelmedi. Adını geçtim, türü bile neydi hatırlamıyorum. Bir şeyler aldım, ama ne aldım? Tek hatırladığım kitap oldukları. 😄
Sonra bulup fotolarını attılar bunlar mı diye, yemin ederim sadece bir tanesi tanıdık geldi. 🙄
Haydi bir acı hikâye daha anlatıp konuyu bağlayayım. Fuarlarda blogumdan gelen anneler hemen belli olur. Yaklaşırken koca koca gülümsemeler vardır yüzlerinde. Yanlarında çocukları. Hep de şey derler “Ayyy bu çocukları biz birlikte büyüttük. Ben de aynı sizin gibi çocuklarla sinir harbi verir, sonra kahkahalarla yazdıklarınızı okurdum. Çok iyi gelirdi.”❤️
Çok mutlu oluyorum tabi bunları duyunca. Geçen bir fuarda genç bir hanım kocaman kocaman gülümseyerek geldi. Yanında iki küçük çocuk. Daha çok küçük çocuklar ama. Benimle birlikte büyütmek için baya sonradan okumuş olmalı yazıları.
“Selcen hanım, ben sizinle birlikte büyüdüm. Küçükken rahmetli dedem alırdı bana sizin kitaplarınızı,” dedi.
Ben de espri sanıp NİHAHAHHAA güldüm.
Baktım şaka değil. 🥴
ÇÖŞŞŞŞŞŞ dememek için kendimi zor tutup olabildiğim en kibar halimle “Yok artık cınım,” dedim.
Ben, rahmetli dede, fi tarihi, nalaka?
“Vallahi” dedi. ” Dedem oruç kitabınızı getirmişti bir Ramazan günü kitap fuarından alıp. Onu okuyup çok hevesle oruç tutmuştum, net hatırlıyorum.”
Bir düşündük oruç kitabım 2007’li. O zaman 10 yaşındaymış. Şimdi evli ve iki çocuklu. Vallahi çocukken okumuş beni. 😱
Gülümsemem suratımda dondu kaldı.
YOKSA YOKSA YOKSA?
YOKSA BEN BİRAZ ŞEY Mİ OLDUM? 😱😱😱
Ben öğrencileri seninle büyütürken araya benimkiler girmeye başladı. Eksik çok bacım tamamlarız inşallah. Sen yenilerini yazmaya devam et
Çok teşekkür ederim ❤️❤️❤️
Ben 41 yaşında, 19 yıllık öğretmenim.Benim öğrencilerimin çocukları var.Resmen torun sahibi oldum .Velilerim öğrencilerimin yaşında.Artık okuma gözlüğü olmadan yakını, daimi gözlüğü olmadan uzağı göremiyorum.İki de ergenim var evde.Aynı zamanlarda aynı şeyleri yaşıyor olmak… ❤️
Lulu doğurdu da ben de anneanneliği tattım elhamdülillah 😄❤️
İnsan hissettiği yaştadır ehuehuehue🙃
😀