Şaka maka ilk okulun son sınıfına geldi çocuklarım. Daha oğlanın okulun ilk günü “Öğretmen okuma yazma biliyor musunuz?” diye sordu, belki biliyorumdur diye parmak kaldırdım, bilmiyormuşum,” repliği dönüyor kulaklarımda. Bir de öğretmeninin bir sürü karısı olduğunu sanmıştı. Teneffüslerde kapıya gelip “Kocam Kocam” diye bağırıyorlarmış. 😀

Kızım kardeşinden ilk kez ayrıldığı için ağlamaklı olmuştu. Kardeşinin sınıfına alayım deyince öğretmenini kastederek “Bu kızı çok sevdim. Kız öğretmende kalayım,” demişti. Teneffüste öğretmenine gidip “Sen sınıftan çıkmasan olur mu? Sen gidince bizi dövüyorlar,” dediğini duyduğumda ne üzülmüştüm. :/

Sonra meşhur Ela-Lale sürünüşü başladı. İlk sınıfın ilk dönemi kâbus gibiydi. Hâlâ düşününce nefesim daralıyor. İkinci dönem biraz daha rahatladım.

İkinci sınıfla birlikte bütün dertlerimden kurtulmuştum kiiii

DÖRT GELDİ!

Bu ne yaaa!

(Konu ile ilgili ön bilgi edinmek isterseniz tıklayınız.)

Uzun zamandır bloga yazı giremiyordum. Aklıma sürekli yazılacaklar var ama işte yine bir kitap yetiştirme telaşındaydım. Ekmek parası işte naparsın. 😁

Bu sefer çeviri yaptım. Çok tatlı bir seriyi çeviriyorum. Elimdeki ikinci kitabıydı. Birinci kitabı çok yakında Uçan At yayınlarından çıkacak inşallah.

Evrenin en manyak kedisiyle tanışmaya hazır olun. 😀

Geçen haftalarda anam anasına, memlekete kaçtı. Bacım “annem olur musun abla” diye story atmış. Ay içim cız etti. Ben de çocuklarım küçükken annem bir yere gittiğinde ben şimdi ne yapacağım diye telaşlanır hatta ağlardım. Tamam dedim, madem bana anne demek istiyorsun, de yavrum. Gül Ayşe’nin fahri ananesiyim bundan sonra. 😉 😃

Birkaç günlüğüne bize geldiler. Bacımın yetiştirilmesi gereken işleri vardı. Gül Hanım bana kaldı. Tam bir anneanne stayla ben de sabah kahvaltısını ağzına tepip sokağa çıkardım. Ay özlemiş miyim küçük çocuğu? Hımm. Yok valla. Yani çok tatlılar, şekerler bilmem ne de aman bir koşturuyor kaydırağın tepesine bir koşturuyor tahterevallinin altına, bir bakıyorsun kedi peşinde, arkanı dönüyorsun çite tırmanmış…

Anamın eve dönüşü gibi terin suyun içinde eve döndüm “Amaaaan Allah ana babasına sağlık sıhhat versiiiiin!” 😀

İki yaş çocuğunun peşinden koşmayı pek özlememişim ama özlediğim bir şey olmuş doğrusu. Tabi ki de park muhabbetlerini… 😀

(Daha önceki anormal “normalleşme” hikâyeleri için bkz: 1. turşu, 2 çiş partisi., 3. gezenti, 4. cüzzamlı kurabiye, 5. AVM, 6. metrobüs, 7.tatil, 8.doğa,9.titiz10.gezme)

Bu yaz çocuklarla epey kültür gezisi yaptık. Daha kaç gün öncesine kadar birlikte dışarı çıkınca çektiklerim günahlarıma kefaret oluyordur inşallah diyerek teselli buluyordum. Ama artık büyüdüler. Hayat normalleşti. Hatta o kadar normalleşti ki normalin de ötesine geçti. 😃

Az sonra değineceğim konuyu daha önce yazdığımı hatırlıyordum hayal meyal. Üşenmedim, arşivi dolanıp buldum, ay gözümden yaş geldi yemin ederim okurken gülmekten. Bir yandan da üzüldüm. Üç koca sene geçmiş, bizde hâlâ pek değişiklik yok. ?

Mutlaka anlatmışımdır, çocuklar milyon yıldır eve hayvan istiyor. Ben de anamdan aldığım terbiye üzere yok diyorum anacım. Evlenince evinize ne istiyorsanız alırsınız. Yeni bir canlı sorumluluğu istemiyorum üzerimde. Size zor bakıyorum ben. Ben bakmayacakmışım ki onlar bakacaklarmış. Hee hee. ?

En son teyzeleri memlekete giderken kuşunu bize emanet etmek istedi. Çocuklar söz verdiler bakmaya, yemini suyunu verecek, kafesi tertemiz tutacaklarmış. Benim elim sıcak sudan soğuk suya değmeyecekmiş. Tamam dedim ne diyeyim.

Ama teyzeleri kuzenimizin daha iyi bakacağını düşünüp ona götürdü kuşu. Bizim evden kuşun gittiğini söylemeyi unuttum çocuklara. Olay gününden yaklaşık on gün sonra oğlan birden “Ben kuşu besleyeyim, teyzeme söz verdik, ona iyi bakmalıyız,” dedi. Asdjffjgh. Kuş mu kalır on güne lo! ?

Sizin neyinize güvenip ben eve kuş alayım diyordum ki kuş kendi uçup geldi. Ama tabi yine hiç olmadık biçimde!?

Şu aralar arkadaş çevremde annelerin çocuklarından şikayetleri arttı. Hepsi de dönüp dolaşıp aynı konuya geliyor: Ergenlik. Geçen sene bir arkadaşım benimkilerden bir yaş büyük kızının evden çıkma ritüelini anlattı. Her sabah duş alınıyor. Sonra o kıyafet oldu, bu kıyafet olmadı kavgası. Saçım güzel oldu, olmadı davası. Bu beni kısa gösterdi, şişman duruyorum ağıdı. En son birbirimize giriyoruz dedi. “Çok erken değil mi yaa” dedim. “Yok” dedi, “seneye görürsün”. O sırada göz ucuyla benim bebelere baktım. Firketeyi burunlarına sokma yarışı yapıyorlardı. Pek ihtimal vermedim ama içime de bir kurt düşmedi değil yani. ?

Yaz bitti. Ne çabuk geçti yahu. Aklımda oğlumun ilk yaz tatili repliği dönüp duruyor. “Hüüüü 90 gün tatil demişlerdi. 90 günün bu kadar kısa süreceğini hiç söylememişlerdi hüüüü.” Neyse ki tatili güzel geçirdik. Bu yaz bir çok şeyle ilk kez tanıştı çocuklar. Lastik bileklik yapıp fahiş fiyatlarla akrabaları dolandırmak mesela. ? Paten parkuru kullanmak, tek başına menemen yapıp yemek, pankek pişirmek, kolluksuz yüzebilmek, boğaz turuna katılmak, yeraltı şehri dolaşmak, antika pazarından alışveriş yapmak… Hepsi iyiydi de tanıştığımız bir şey daha vardı ki… Açıkçası hiç hoşuma gitmedi. ?