Çocuklarımın ilk ek gıda ile tanışmasını hatırlıyorum da… Elma püresi vermiştim. Minicik dilleri dışarı çıkar yalanırdı. Ay ne güzel sahneydi. ♥️ Beynime iyice kazınsın diye uzun uzun izlemiştim. Gözümü kapatınca gayet net görüyorum hâlâ. Hiç aklıma gelmezdi ama o muhteşem anları yeniden yaşadım. 💕 Tek farkı bu sefer yedi bebeyle. He şey, bir de gecenin üçünde. 😁

Hayatta en gıcık olduğum şeylerden biri taşınmaktır. Neyi sevmezsen onunla imtihan olurmuşsun ya şansıma evliliğimin ilk yıllarında taşınıp durduk. Şükür bir süredir yerleşik hayata geçtik. Yaz sezonu geldi, etrafta da taşınmalar başladı. Gördükçe tüylerim diken diken oluyor. Ay Allah yardım etsin, benden uzak etsin diyordum ama yine tam burnumun dibinde bitti taşınma işleri. Yok çok şükür ben taşınmıyorum ama her seferinde ben taşınıyor kadar oluyorum. 🙂 Evet gündem Lulu ve bitmek bilmeyen ev taşımaları. 😁

Çok ilginçtir, kiminle konuşurken kedimden söz açılsa, aralarında anlaşmışlar gibi “Evde yaşayan kediler evdeki insanları büyük kedi sanıyormuş,” diyor. Yani hangi kedi röportajında ya da hatıratında okudular bunu bilmiyorum, ama yeminle hiç duymadıysam yüz elli kere duydum şu cümleyi. Tabi hemen arkasından sormayı da ihmal etmiyorlar: “Sizin kedi de öyle mi?” Valla ne diyeyim, bizim kedide durumlar biraz karışık. Sanırım Jüpitaklı Lulu bizi kedi değil de, kendini insan sanıyor. 😁

Ben Jüpitaklı Lulu hamile mi değil mi, yaa karnı hamile gibi, yok yaaa karantinadan bak bizim göbek de öyle, değildir değildir, ay hamile midir diye düşünedurayım, Lulu’nın göbeği basket topu kıvamına ulaştı. İstemesem de kabul ettim, Lulu hamile. 😱

Açıkçası bu soru bence “Ne yemiyor ki bu kedi?” şeklinde sorulmalı. 😒

Jüpitaklı Lulu’yu eve getirdiğimizde, nasıl olsa sokak kedisi, dışarıda şimdiye kadar kim bilir neler yedi, bizde de artıklardan falan yiyecek bir şeyler çıkar nasıl olsa diye düşünmüştüm. Ama yine hiç düşündüğüm gibi olmadı doğrusu.😱

Allah biliyor ya, karantina sonrası nüfus patlaması olacak haberlerini sırıtarak okumuştum. Ama ben ne bileyim ilk haberin bizden geleceğini! Sırıtışım yüzümde dondu kaldı. Şimdi aklımda tek soru var: Nidecez? 😱

Geçen akşam Whatsapp gruplarının hepsine bir bomba düştü: “Okullar Nisan sonuna kadar kapalı kalacak!” 💣Arkadaşlarım birer birer gözümün önünde çıldırdı. Ahahahha. 😀

Anaların aksine, çığlık çığlığa sevinçle karşıladı benim bebeler tatili, şey aman uzaktan eğitimi. Eğitim ne kadar el değmez, göz görmez, kervan geçmez yerde olursa o kadar mutlular kendileri. 😉

Tabi okula gitmemek güzel de evden çıkmadan oyalanmak da zor . Arkadaşlarımın beyinlerinin gözümün önünde infilak etmesine şaşırmıyorum yani. Benim çocuklar küçükken evde kalmak zorunda olsak yüreğime inerdi herhalde. 😱

Canım yavrularımla artık çok işim kalmadı. Hep hayalimdeki gibi yemlerini sularını veriyorum, o kadar. Gerçi bu ara yemlerinde büyük bir artış söz konusu. Kendimi iyiden iyiye mutfak robotu gibi hissediyorum ama olsun. En azından peşimde onları eğlendirmem için zırlayan iki bebe yok. 😊

Yavrularım kendilerini çok güzel eğlendiriyorlar maşallah. Tabi bu eğlencenin içinde kitaplar da büyük yer tutuyor. Hazır her tarafta #evdekal #kitapoku kampanyaları devam ederken, boy boy çocuklara kitap okuma alışkanlığı nasıl kazandırır da bu süreçten kafayı çizmeden çıkarız yazıları dolanırken, ben de eksik kalmayayım dedim. Konunun asıl muhatapları olan canım veletlerime sordum: Sizce çocuklara okuma alışkanlığı kazandırmak için büyükler ne yapmalı ya da yapmamalı? (Parantez içi yazılar bana ait.)

İşte sıkı kitap kurtlarından şahane tavsiyeler:

Açıkçası bu soru bence “Nerede yatmıyor ki bu kedi?” şeklinde sorulmalı. 😒

Jüpitaklı Lulu’yu eve getirdiğimizde, bizim ev çöplüğünü aratmayacağı için yerini yadırgayacağını pek düşünmüyordum. Açıkçası tam da düşündüğüm gibi oldu. Ama düşünmediğim de çok şey oldu doğrusu.😱