Lulu’nun biz en fazla 2-3 yavru beklerken 7 tane doğurmasının travmasını uzun süre atlatamadık. Hiç unutmuyorum, bir sabah uyuyorum, doğumun üzerinden bir hafta geçmiş, oğlan koşarak yanıma geldi: “Annecim koooşş, Lulu bir tane daha doğurmuş. Yuvada sekiz bebek var!” Amanın yataktan yuvarlandım. 😲🙀

Koşa koşa yuvaya gittim. Hemen kelleleri saydım, bacakları saydım dörte böldüm, kuyrukları saydım. E yediiii! Deli oğlan işlem hatası yapmış. Yüreğime inecekti valla. 😂

“Bu saatten sonra sekiz bebek olmaz” dedim. “Doğuracağını doğurdu Lulu. Merak etme.”

Tabi bunu derken büyük konuştuğumdan hiç haberim yoktu! Lafım döndü dolaştı yine ağzıma tıkıldı! 😒

Karantina süreci benim için çok zorlu geçti. İnsanlar çılgınca uzaktan eğitimlere, spotifaylara, podcastlere, zoomlara koşarken, ben de evde çılgınca koşuyordum. Düşündüm de bunca çevrimiçi hizmetten yararlanıp kendim için bir şey yaptım mı? Evet, yaptım. Yapmaz olaydım! 😒

Çocuklarımın ilk ek gıda ile tanışmasını hatırlıyorum da… Elma püresi vermiştim. Minicik dilleri dışarı çıkar yalanırdı. Ay ne güzel sahneydi. ♥️ Beynime iyice kazınsın diye uzun uzun izlemiştim. Gözümü kapatınca gayet net görüyorum hâlâ. Hiç aklıma gelmezdi ama o muhteşem anları yeniden yaşadım. 💕 Tek farkı bu sefer yedi bebeyle. He şey, bir de gecenin üçünde. 😁

Hayatta en gıcık olduğum şeylerden biri taşınmaktır. Neyi sevmezsen onunla imtihan olurmuşsun ya şansıma evliliğimin ilk yıllarında taşınıp durduk. Şükür bir süredir yerleşik hayata geçtik. Yaz sezonu geldi, etrafta da taşınmalar başladı. Gördükçe tüylerim diken diken oluyor. Ay Allah yardım etsin, benden uzak etsin diyordum ama yine tam burnumun dibinde bitti taşınma işleri. Yok çok şükür ben taşınmıyorum ama her seferinde ben taşınıyor kadar oluyorum. 🙂 Evet gündem Lulu ve bitmek bilmeyen ev taşımaları. 😁

Çok ilginçtir, kiminle konuşurken kedimden söz açılsa, aralarında anlaşmışlar gibi “Evde yaşayan kediler evdeki insanları büyük kedi sanıyormuş,” diyor. Yani hangi kedi röportajında ya da hatıratında okudular bunu bilmiyorum, ama yeminle hiç duymadıysam yüz elli kere duydum şu cümleyi. Tabi hemen arkasından sormayı da ihmal etmiyorlar: “Sizin kedi de öyle mi?” Valla ne diyeyim, bizim kedide durumlar biraz karışık. Sanırım Jüpitaklı Lulu bizi kedi değil de, kendini insan sanıyor. 😁

Ben Jüpitaklı Lulu hamile mi değil mi, yaa karnı hamile gibi, yok yaaa karantinadan bak bizim göbek de öyle, değildir değildir, ay hamile midir diye düşünedurayım, Lulu’nın göbeği basket topu kıvamına ulaştı. İstemesem de kabul ettim, Lulu hamile. 😱

Açıkçası bu soru bence “Ne yemiyor ki bu kedi?” şeklinde sorulmalı. 😒

Jüpitaklı Lulu’yu eve getirdiğimizde, nasıl olsa sokak kedisi, dışarıda şimdiye kadar kim bilir neler yedi, bizde de artıklardan falan yiyecek bir şeyler çıkar nasıl olsa diye düşünmüştüm. Ama yine hiç düşündüğüm gibi olmadı doğrusu.😱

Allah biliyor ya, karantina sonrası nüfus patlaması olacak haberlerini sırıtarak okumuştum. Ama ben ne bileyim ilk haberin bizden geleceğini! Sırıtışım yüzümde dondu kaldı. Şimdi aklımda tek soru var: Nidecez? 😱