Hafta sonu bir arkadaşımla konuştum telefonda. “Kedi insan psikolojisine çok iyi geliyormuş, terapistler kedi sahiplenmeyi öneriyormuş, ne dersin?” dedi. Yaklaşık kırk beş dakika verdiğim kedili hayat brifinginden sonra arkadaşım tereddütle şu soruyu sordu: “Peeekiii, psikolojiye iyi gelme kısmı bunun neresinde?” Asdkfjhjgh. Valla biz de henüz o kısma gelemedik. 😁 Hazır konu da sıcacıkken anlatayım size kedili hayatımızı.

Ne zamandır sesim çıkmıyor. Mesajlar geliyor öldün mü kaldın mı diye. 😁 “Kız nereye gittin Secce Kuzu, kış tatilinde misin?” Yok valla evdeyim. “E öyleyse çeviri yapıyorsundur kesin ya da yeni kitaplar var yolda.” Evet yeni kitaplar var tabi ama ben ekran başında değilim. Top editörlerinde, çizerlerinde artık. Peki ben neredeyim? Elbette anlatacağım, ama her zamanki gibi olayın tarihi seyrini bozmadan. 🙂

Çocuklar ne zamandır kedi istiyordu. Ben de anamdan aldığım terbiye üzere “Evlenince evinize alırsınız” diyordum. Geçenlerde küçük kız kardeşim yapılmayacağı yapmış ve evlenmeden eve kedi almış. 😁 Annem dellenmiş tabi. Duyunca bebeler çok sevindi. Kediyi bahane edip kendimizi Anaevi Dinlenme Tesislerine attık. Yine her şey çok güzel başlamıştı yani. 😁

Şaka maka ilk okulun son sınıfına geldi çocuklarım. Daha oğlanın okulun ilk günü “Öğretmen okuma yazma biliyor musunuz?” diye sordu, belki biliyorumdur diye parmak kaldırdım, bilmiyormuşum,” repliği dönüyor kulaklarımda. Bir de öğretmeninin bir sürü karısı olduğunu sanmıştı. Teneffüslerde kapıya gelip “Kocam Kocam” diye bağırıyorlarmış. 😀

Kızım kardeşinden ilk kez ayrıldığı için ağlamaklı olmuştu. Kardeşinin sınıfına alayım deyince öğretmenini kastederek “Bu kızı çok sevdim. Kız öğretmende kalayım,” demişti. Teneffüste öğretmenine gidip “Sen sınıftan çıkmasan olur mu? Sen gidince bizi dövüyorlar,” dediğini duyduğumda ne üzülmüştüm. :/

Sonra meşhur Ela-Lale sürünüşü başladı. İlk sınıfın ilk dönemi kâbus gibiydi. Hâlâ düşününce nefesim daralıyor. İkinci dönem biraz daha rahatladım.

İkinci sınıfla birlikte bütün dertlerimden kurtulmuştum kiiii

DÖRT GELDİ!

Bu ne yaaa!

(Konu ile ilgili ön bilgi edinmek isterseniz tıklayınız.)

Uzun zamandır bloga yazı giremiyordum. Aklıma sürekli yazılacaklar var ama işte yine bir kitap yetiştirme telaşındaydım. Ekmek parası işte naparsın. 😁

Bu sefer çeviri yaptım. Çok tatlı bir seriyi çeviriyorum. Elimdeki ikinci kitabıydı. Birinci kitabı çok yakında Uçan At yayınlarından çıkacak inşallah.

Evrenin en manyak kedisiyle tanışmaya hazır olun. 😀

Geçen haftalarda anam anasına, memlekete kaçtı. Bacım “annem olur musun abla” diye story atmış. Ay içim cız etti. Ben de çocuklarım küçükken annem bir yere gittiğinde ben şimdi ne yapacağım diye telaşlanır hatta ağlardım. Tamam dedim, madem bana anne demek istiyorsun, de yavrum. Gül Ayşe’nin fahri ananesiyim bundan sonra. 😉 😃

Birkaç günlüğüne bize geldiler. Bacımın yetiştirilmesi gereken işleri vardı. Gül Hanım bana kaldı. Tam bir anneanne stayla ben de sabah kahvaltısını ağzına tepip sokağa çıkardım. Ay özlemiş miyim küçük çocuğu? Hımm. Yok valla. Yani çok tatlılar, şekerler bilmem ne de aman bir koşturuyor kaydırağın tepesine bir koşturuyor tahterevallinin altına, bir bakıyorsun kedi peşinde, arkanı dönüyorsun çite tırmanmış…

Anamın eve dönüşü gibi terin suyun içinde eve döndüm “Amaaaan Allah ana babasına sağlık sıhhat versiiiiin!” 😀

İki yaş çocuğunun peşinden koşmayı pek özlememişim ama özlediğim bir şey olmuş doğrusu. Tabi ki de park muhabbetlerini… 😀

(Daha önceki anormal “normalleşme” hikâyeleri için bkz: 1. turşu, 2 çiş partisi., 3. gezenti, 4. cüzzamlı kurabiye, 5. AVM, 6. metrobüs, 7.tatil, 8.doğa,9.titiz10.gezme)

Bu yaz çocuklarla epey kültür gezisi yaptık. Daha kaç gün öncesine kadar birlikte dışarı çıkınca çektiklerim günahlarıma kefaret oluyordur inşallah diyerek teselli buluyordum. Ama artık büyüdüler. Hayat normalleşti. Hatta o kadar normalleşti ki normalin de ötesine geçti. 😃

Az sonra değineceğim konuyu daha önce yazdığımı hatırlıyordum hayal meyal. Üşenmedim, arşivi dolanıp buldum, ay gözümden yaş geldi yemin ederim okurken gülmekten. Bir yandan da üzüldüm. Üç koca sene geçmiş, bizde hâlâ pek değişiklik yok. ?