Bazen eski yazılarımı okuyorum. Ne kadar şiddet içerikliymiş bebelerim ya! Zaten gebeler girmesin diye not bırakmıştım bir ara blogun kapısına. Aradan dört buçuk sene geçti. Şimdi bakıyorum da ne kadar –maşallah- akıllı uslu oldular. İnsan gerçekten de hayret ediyor.

(Bu yazı çok zamandır taslakta duruyordu. Çaktırmayın. 😉 )

İkizlerle gündelik hayatın 5-6 yaş kategorisini açtım, fark ettiniz mi? Yeni bir kategori açarken çok duygulanıyorum. Vay be bitmiş koca sene diyorum. İnsan inanamıyor. 0-2, 2-3, 3-4, 4-5 derken 5-6 oldular, iyi mi? Her ne kadar 5-6 yaş kategorisi açsam da bugünün yazısı 4-5 yaşla ilgili. Şimdiye kadar utanıp yazamamıştım, milletin gözündeki “mikemmel ana ve mikemmel veletler” imajımızı sarsmak istememiştim ama artık durum normale dönüp tekrar mikemmelleştiğimize göre yazabilirim.

Geçenlerde çocuklarla marketteydim. “Anne bize bir şey alır mısın?” dediler. E alırım. Ozmo cornet miymiş neymiş. Nereden öğreniyorlar isimlerini çok merak ediyorum. Sözde evde TV yok. Aradım bulamadım. Meğer orada satılmıyormuş. Başka bir şey alın dedim. İstemediler. Tam üç market gezdim. Ne menem bir şeyse yok yok! Başka bir zaman alayım dedim. Moralleri bozuk, elleri boş eve döndüler.

Birkaç gün sonra marketten çıkıyorum. Annemler vardı. Çocuklara da onlar bakıyor. Yalnızım markette. Aklıma geldi, kasadaki kıza Ozmo var mı dedim, hemen kasanın önündeymiş. Aslında abur cubur yesinler istemiyorum, çoktan da unutmuşlardır ama söz sözdür bir kere, alacağım dedim, aldım, eve geldim. Bebeler açtı kapıyı. Size bir sürprizim var dedim. Heyecanla bekliyorlar. Çıkardım çikolataları, aman Allah’ım o ne sevinç! Yihuuuu!!! Dünyalar onların oldu. Oğlan zıp zıp zıpladı. En hacı amca tavrıyla “Allah senden razı olsun, kesene bereket versin, anneciiiimm!” dedi ve elimi öptü! Hayatımda gördüğüm en sevimli sahnelerden biriydi. Babam güldü, nereden biliyor bu lafları diye. E nereden öğrenecek? Tabi ki benden!

(Bu yazı taslakta bekliyordu nicedir. O yüzden bayat bayat kokabilir. Burnunuzu kapatıp okuyun.)

Ooo bakıyorum da mart kapıdan baktırmış, herkeste bir okul telaşı başlamış. Çocuğu seneye nere göndersem derdi aylar öncesinden stres hormonlarını salgılatmaya başlamış.

Her sene bu aylarda bloglar çiçek açıyor: “Okulumuzu seçerken nelere dikkat ettik?” cinsinden. Kaç okul gezdik, nelere baktık, kaç seminer dolandık, kaç uzmana danıştık, hedefteki okulların öğretmenlerinin master durumları ne, okulda yüzme dersi var mı, sanat dersleri ne ağırlıkta, binicilik, satranç gibi ne tür faaliyetler sunabiliyorlar, ikinci yabancı dili ne kadar veriyorlar, bilimsel deneyleri nerede yapacaklar, okulun eve uzaklığı ne, servislerinin güvenilirliği ne kadar, yemekleri ne kadar organik, bahçe durumu ne, çevresi, öğrenci&veli profili nasıl… Amanın bir milyon kriter. Orası mı olsa şurası mı olsa? Acaba neresi içimize sinse? Seçim yapmak da zor iş valla. Anacığım boşuna dememiş “Zenginler neler çekiyor da sizin haberiniz yok!” diye.

Hani derler ya çocuklar 5 yaşındayken anne babalarının her şeyi bildiğini sanırlarmış. 15’lerine geldiklerinde anne babalarının hiçbir şey bilmediğini düşünür, 50’sindeyse “Ahhh anam babam, olaydınız da size soraydım,” derlermiş. Külliyen yalan!

Benim bıcırıkların beş yaşlarına çeyrek var. Şu çeyreklik zaman diliminde kafalarına bir şey düşmezse korkarım ki 5 yaşına “De get yeaaa anam ne bilsin!” ukalalığıyla girecekler. Evet, daha şimdiden!

Malumunuzdur millet olarak bebelerimize pek bir önem veririz. Her şeyin en iyisini onlar için sağlamaya çalışırız. Yemez yedirir, giymez giydirir, kendimiz kitap okumaz, ama bebelerimiz okusun diye kırk takla atarız.

İşte bu yüzden koca koca panolardaki Çocuk Kitapları Şenliği duyurusunu gördüğümde her yurdum anası gibi benim de  ağzım kulaklarıma vardı. Çocuklar süper kahramanlarla eğlenecek, masal dinleyecek, okuma atölyelerine katılacak, yazarlarla sohbet etme imkanı bulacak, uygun fiyata birbirinden güzel kitaplar alabilecek, daha neler neler… Ne mutlu! Biz çocukluğumuzda görmedik böyle şenlikler menlikler. Bebelerim bundan da eksik kalmasın, kitap sevgileri tavan yapsın, iyi birer okuyucu olsunlar diye kapıp bebelerimi bir otobüs dolusu akranlarıyla birlikte koştum şenliğe.

Çocukların doğacağını öğrendiğimden beri ebeveyn kitabı alıp yığıyorum eve. Hepsi de en az bir kere elden geçiyor tabi. İşi o kadar abartmışım ki ninni antolojisi bile almışım. E yuh artık!

Peki okuduklarımı öğreniyor, öğrendiklerimi uyguluyor muyum? E herıld yani. Her şey bebelerimin öz güvenine öz güven katılsın, zekaları parende atsın, kapasiteleri tavan yapsın, beyinleri fırlasın… diye.

Peki başarılı oldum mu? Şey hmmm, ne yazık ki pek değil.

(Daha önceki madam yazıları için bkz. 1, 2, 3, 4, 5, 6)

Düğünüme kısa bir süre kala anam dedi ki hadi beyaz eşya alışverişine gidiyoruz. Of dedim yaaa. Benim ne işim var beyaz eşya alışverişinde, ben ne anlarım beyaz eşyadan? Siz gidin seçin dedim ama anam laf anlamadı, çeke sündüre beni büyük bir beyaz eşya dükkanına götürdü. Vauuvvv beyaz eşya dükkanı da dükkandı hani. Kırk bin çeşit şey var. Üstelik adının beyaz olduğuna bakma, grisi bile var. Teknoloji ne kadar ilerlemiş de haberim yokmuş.