Taşındığımdan beri siteye yazı gireyim diyorum, bir türlü ne yazacağıma karar veremiyorum. Nasıl taşındığımızı mı anlatsam, sıradaki konulardan birini mi yazsam, yeniliklerden mi söz etsem, yoksa doğum hikâyesine mi devam etsem… Günlerdir sırf bu yüzden bir şey yazamadım işte. Ama sonunda şeytanın bacağını kırdım, doğum hikâyesi ile devam etmeye karar verdim. Başını bilmeyenler şuradan başlayabilir.

Ambulans hastaneye sorunsuz girdi. Meğersem kadın doğuma zaten bir ambulans bekleniyormuş. Onun için herkes teyakkuzdaymış. Tabi ki beklenen hasta ben değildim. Bir dalavereye geldi, girdik işte. İçeride anladılar yanlış hastayı aldıklarını. Allah’tan foyam ortaya çabuk çıktı da yok yerden bir ameliyata sokulup organlarım falan alınmadı. Neyse, işte öyle böyle kapağı içeri atmıştım, artık isteseler de çıkmazdım dışarı!

İkizlere gebe kiminle karşılaşıyorsam “İnşallah kuvöze girmezler” diye dua ediyorlar. Ne yalan söyleyeyim, ben de çok etmiştim o duayı. Benden önce ikizlerini zamanında doğuran bir arkadaşıma demiştim, inşallah kuvöze girmez benimkiler de diye. O da “Öyle deme. Kuvöz kötü bir şey değil,” demişti. Açıkçası ne demek istediğini düşünmemiştim bile. Yine aynı duayı tekrarlamaya devam ettim: Allah’ım inşallah kuvöze girmezler! Tabi doğum öncesi bu duayı yüz seksen derece değiştireceğim, kuvöze girebilsinler diye dua edeceğim hiç aklıma gelmezdi.