İkizlere gebe kiminle karşılaşıyorsam “İnşallah kuvöze girmezler” diye dua ediyorlar. Ne yalan söyleyeyim, ben de çok etmiştim o duayı. Benden önce ikizlerini zamanında doğuran bir arkadaşıma demiştim, inşallah kuvöze girmez benimkiler de diye. O da “Öyle deme. Kuvöz kötü bir şey değil,” demişti. Açıkçası ne demek istediğini düşünmemiştim bile. Yine aynı duayı tekrarlamaya devam ettim: Allah’ım inşallah kuvöze girmezler! Tabi doğum öncesi bu duayı yüz seksen derece değiştireceğim, kuvöze girebilsinler diye dua edeceğim hiç aklıma gelmezdi.

Bebelerimin biri 1500, diğeri de 2000 gramın altında kuvözde yatarlarken ilk kez “Kime benziyorlar?” sorusuna muhatap kaldım. Cevabımı gayet açık ve net hatırlıyorum: “Henüz insana benzemiyorlar!” Gerçekten de benzemiyorlardı. İnsanlar prematüre bebeği normal bebeğin küçük ebatlısı sanıyor. Hâlbuki onlar henüz bebek değil cenin kıvamında. Dediğim gibi bırakın birine benzemeyi, tam olarak insana bile benzemiyorlar. Benimkilerin bazı organları gelişkin, diğerleri geri olduğundan oldukça orantısız duruyorlardı. Bir de anne karnındaki tüy dökme mevsiminden önce doğduklarından acayip tüylülerdi. Zaten bebekten çok dedeye benziyorlardı. Benjamin Button’ın doğum halinden az biraz hallicelerdi yani. Erken doğumun şokuyla istemsiz hareketleri vardı ki gördüğümde gözyaşlarına boğulmuştum. İşte böyle perişan bir haldeyken ilk kez “Kime benziyorlar?” sorusuyla karşılaştım.