Devri Âlem

Biz küçükken anneannemlerle aynı şehirde otururduk. Anneannemlerde kalmayı çok severdim. Gel gör ki babam yatılı bırakmayı hiç istemezdi. Sırf anneannemlerin hatırı için bıraktığı olurdu ama bu sefer de “Ben sensiz nasıl uyuyacağım?” derdi bana tam kapıdan çıkarken. Kalıbımı basarım babam fosur fosur uyuyordur ama ben gece yatınca “Hüüü canım babaaaam, bensiz uyuyamamıştır şimdiiii, keşke kalmasaydım burada!” diye zırlardım. Daha sabah gözümü açar açmaz da evime döneceğim diye tuttururdum. Ne saf, ne merhametli, ne vefalı çocukmuşum yeaaa.

Biraz aklım ermeye başlayınca gıcık oldum babamın bu tutumuna. Ne vardı ki anneannemde kalsaydım bol bol. Kırk yılın başı bırakıyorsun, bari elleme de rahat uyuyayım. Kapıdan çıkarken ben sensiz ne yapacağım demek de ne yaa?

Derken kendi bebelerim doğdu, babamı anladım. İşin aslı çocuğunu bir yere bırakma konusu olunca hık demiş, babamın burnundan düşmüşüm ama ne yazık ki benim bebelerin benimle alakası yok!

Şu anda ikizler tam olarak 4,5 yaşında. Kuvözde kaldıkları dönem dışında hiç ayrı yatmadık. Her anneanneye gidişte burada yatalım diye zırlarlar, ben de “İsteyen kalabilir, ben gidiyorum,” derim, onlar da benden önce sokağa düşerler. Çok bağlıyız birbirimize çooookk!

Açık konuşayım bebeleri anneanne, babaanne de olsa bir yerde yatılı bırakmanın fikri bile nefesimi daraltıyor. Sürekli bir şey olacak endişesi yaşıyorum. Sanki evde ve birlikte olunca bir şey olma ihtimali yok! Düşününce çok saçma geliyor, biliyorum, ama elimde değil. Kafam sürekli birbirinden berbat senaryolar yazıyor. Yok deprem olursa, herkes canının telaşına düşerse, bebeleri unuturlarsa; yok biri camı açık unutursa, bebeler aşağı sarkarsa; yok çaydanlığı ön göze koyarlarsa, bebeler ocağa çarparsa… Ay Allah korusun!

Çocukları bırakıp ben bir yere gideceksem de kafam şöyle çalışıyor: Ya başıma bir şey gelirse, bebelerim annesiz kalırsa!

Normal olmadığını biliyorum. Bu düşünceleri yenmem gerektiğini de biliyorum. Ama yenemiyorum! Elimde değil! Hmm ya da şöyle diyeyim, elimde değil-di!

Geçen hafta eşimle şehir dışına çıkmamız gerekti. Aslında tam olarak bir gerek de yoktu, gitmek istemiyorum desem kimse saçımdan tutup beni sürüklemeyecekti ama ben kaygılarımı yenmek için bunun iyi bir fırsat olacağını düşündüm.

Bebeleri anneme bırakacaktım. Çocuklara “Yarın anneannenizde yatmak ister misiniz? Ama bensiz!” dedim. Anneanne hastası oğlan sevincinden göbek attı, kız bensiz kalmak istemedi. Biraz allem kallem kızı da ikna ettim.

Gece stresten gözüme uyku girmedi. Kafamda sürekli, ya yolda bana bir şey olursa, bebelerim anasız kalırsa kaygısı. Bir ara dalmışım. Rüyamda rahmetli dedemi gördüm. “Kızım ölmek çok zor değil korkma. Ben de korkuyordum, iki rahmet meleği geldi, kollarımdan tuttu, beni uçurdu,” dedi.

Amanıııın nasıl uyandığımı bilemedim, her alameti de gördüm, kesin öleceğim! Bir yandan yol yakınken vazgeçeyim diyorum, öte yandan bu anlamsız korkuyu yeneyim diyorum, daha öte yandan bak işte gördün mü ecel beni çekiyor, kararımdan dönemiyorum bile diyorum! Tam bir manyaklık hali!

Sabah çocukları anneme bırakırken gözümden yaşlar akıyordu. Keşke annem bakmaya razı olmasaydı, gidemezdim diye düşünüyorum. Ya da bebeler kalmak istemeseydi, arkamdan ağlasaydı, ben de gitmeseydim. Ama bebeler oralı bile değildi. Son bir umut “Ben sizsiz ne yapacağım?” dedim belki gitme anne derler de kalırım diye. Ama ikisi de oralı olmadı, döndüler kıçlarını gittiler anneanneyle. Peşimden el bile sallamadılar, iyi mi?

Neyse efendim, bebeleri bırakıp yola çıktım. Geçen haftayı da biliyorsunuz. Nasıl da kar var. Tipi, fırtına… O şartlarda biz şehirlerarası yol gidiyoruz. Ha şimdi öldüm, ha şimdi öleceğim, yüreğim hop hop.

Acayip bir yolculuktu. E alışık değilim. 4,5 yıldır altı el, altı ayak olarak yaşıyorum. Elimi, ayağımı nereye koyacağımı şaşırdım. Bir eksiklik var bende. Hem de kocaman bir eksiklik. Bebelerim hüüüüü.

Yol boyu internetten anneanne resim gönderiyor. Bebeler yemek yedi, oyun oynuyor, biri uyudu…

Gündüz kalmaya alışıklar zaten. Beni arayan soran yok.

Akşam oldu. Hâlâ ayrıyız. Yüreğim hâlâ hop hop. Bebelerim hüüüüüü! “Beni soran var mı?” diye mesaj atıyorum anneme. Yooo diyor.

Gerginliğim yerini sinire bıraktı. Ulen bebeler, insan ‘Lan 4,5 yıldır yanımızda bir kadın vardı. Ona ne oldu?’ demez mi? Nerede diye merak etmez mi? Özlemese de özlemiş gibi yapmaz mı?

Annem herhalde anneniz sizi özlemiş falan dedi. Bebeler de ayıp olmasın diye cevap verme ihtiyacı duydu. Sesli mesaj geldi.

Oğlan: “Anneciğim, biz seni özlemedik. Gelme!”

Kız: “Anneciğim, ben seni özledim. Ama anneannemde yatcam! Sen gelme!”

Oğlan bir de anneannesine, “Annemiz bize kızıyor, biz bundan sonra burada yaşayabilir miyiz?” diye sormuş! Bir gün bırakayım derken bebe ilticaya kalktı iyi mi?

Sabah uyandım. Şükür hâlâ hayattayım. Bebeleri sordum. Herkesin keyfi yerinde. Akşama dönüş yoluna çıkacağız. İple çekiyorum vakti.

O karda kıyamette bu sefer de geceye kaldık. Ben bebelere kavuşmaya çalıştıkça yol uzuyor sanki. Adaklar adadım sağ selamet yavrularıma kavuşayım diye.

İstanbul’a geldiğimizde çok geç olmuştu. Alamadık bebeleri. Ertesi sabah heyecanla gittim. Sessizce odaya girdim. Sürpriz yapacağım. İkisi bir anda beni gördü. Bekliyorum ki sarmaş dolaş olacağız. Ağlayacağız mutluluktan falan.

Nerdeeeeee!

İkisi de bakkaldan gelmişim muamelesi yaptı. Lan 48 saattir ananız yoktu. Hiç mi eksikliğini hissetmediniz? Bir kalkar öper insan hiç olmazsa.

Oğlan beni görünce, “Anne ben seninle gelmiyorum! Anneannemde kalacağım!” demez mi?

Kız da “Yaaa hemen eve mi gitcez, burada kalalım biraz daha,” diye zırlamaz mı!

Ulen alacağınız olsun bebeler. Bitti, bitti, bittiiiii! Kaygı buraya kadardı. Beni istemeyeni ben de istemiyorum! Bundan sonra sizi atıp atıp gitmez miyim? Hayatımı yaşamaz mıyım? Ne diye heder etmişim bunca sene kendimi?

Bekle beni Evrupa, Emerika, Ceponya! İpimi kopardım, geliyorum!

16 yorum

  1. Bende hep söyle düşünüyorum allah korusun gerçekten ölsem kızıma biri bakacak ananesindede babanesindede kalsın bilsin anneden bazen ayru kalınacagını hacca giderken anneme bıraktum 5 aylıktı tabiiki cok zor geçti ama ben farzımı yerine getirdim bebeğimede değişiklik oldu sosyalleşti simdi 8 aylık ananesine asık onu cok seviyo Onunla kalmak istiyo onunlayken mutlu oluyo

  2. Secce sen nerelisin? Ben Düzce’liyim seninkide 81 olunca acaba dedim hemsehrimiyiz. Bide seviyorum seni ve çocukları. Allah’a emanet olun

  3. Benim bebelerde kalsa aynı dedigin model olurlar babaannelerinde,ama ben onlarsız uyuyamam herhalde.. yok yok gidemezler öyle yatıya falan

  4. Bayıla bayıla sesli güle güle okudum 😉 döktürmüşsün yine.. şunu söylemeliyim yalnız değilsin kaygılarında ve korkularında.. eminim her anne yaşıyodur senin yaşadıklarını. Benim kızda ara sıra babaannede kalır aklımdan ne senaryolar gecer ki tüm filmlere konu olur 😉 Olacagı varsa bizim yanımızda da olur elbet de işte gelde sen onu ana yüreğine nakşet… Allah’a emanet inşaallah hepimizin yavrucukları :*

  5. Elhamdülillah tek benim anormalligim degilmis sürekli ölüm senaryolar i yazmak 🙂 Uç çocuk (8-2,5-9ay) birakip 14 gun umreye gitme karari çok kolay verildi.Anneanne iki teyze herkes hazir cocuklarda onlara alisik.Ama ben gidip dönene kadar neler kurmadim
    Tabi dönünce sonuç seninkiyle ayni:(

  6. aynı düşünce bende de var. oğlum 16 aylık, bazen babasına bırakıp evin karşısındaki bakkala gidip gelirken bile oğluma ben ölürsem kim baksın diye kafamda tartıp biçiyorum. eğer birlikte bir yere gitmişsek bu seferde ya kaza olursa, o hengamede birisi oğlumu kaçırırsa, eziyet ederse diye korku senaryoları yazıp, endişeleniyorum, dua ediyorum. Allah inşallah beni de bu vesveseden kurtarır.

  7. Secce cok onemli bir konuyu yazmissin. Yazin yine cok hos cok keyifliydi :)Bize gelince….3 yasina kadar ya ben ya babasi mutlaka olduk yaninda seyahatlerimizi birbirimize gore ayarladik ve hic yanliz birakmadik. 3 yasindan sonra ilk denememizde tamamen karari kendisine biraktik cuma aksamdan annaneye gitti c.tesi oglen is cikisinda bir kavusmamiz vardi anlatamam oglum seni cok ozledim isyerine kokun burnuma geldi deyince bir dudagini buzdu bir agladi anlatamam. Belli ki cok zor gelmisti. Bu denemeden bayagi bir sure sonra yine kendi istegi ile kaldi annanede bu sefer daha kolaydi ama ondan sonra ne kadar sorsak da hic istemedi.Simdi neredeyse 5 i bitirecek saglikli baglanmayi basardik saglikli ayrilmayida basaralim istiyoruz. Mesela yazlari annanesiye Mersin de kalsa biz de hafta sonlari yanina gitsek onun icinde cok guzel olacak. Bakalim insallah bu yaz.

  8. Ne annem ne de kayinvalidem hayatta. Olsalardi birakabilir miydim cocuklarimi bilmiyorum. Baska bir olay yasadim, mail atayim dedim, ama firsat bulamiyorum Selcen..

  9. Ah anacığımla aynı şehirde olaydık her hafta 1 gün (daha fazlasına dayanamam) bırakır ben de kocamla gezer tozar keyfime bakardım.Ohhh

  10. yine ağzım kulaklarımda yazıyorum.Allah da sizi güldürsün.ben çalıştığım için çocuklarımı (kız 4 yaşında oğlan 20 aylık) ara sıra babalarıyla bırakıyorum.gündüz zaten bakıcıyla birlikteler gece nöbetinde de babalarıyla kalıyorlar.hassasiyetim bayağı azaldı bu konuda gerçi bazen iyi mi kötü mü bilmiyorum.neyse ben de geçen hafta o kar kıyamette 600 km lik bir yolculuğa bebeklerle çıktım.güzel yanları da var tabi ama çook yoruldum.bir kaç ay önce ucuz bilet bulup mayısda eşimle hollanda fransa ..gezmeye karar vermiş bebeklere bilet almamıştım.(annemin ben onlara bakarım gazına geldim) onlarla gezemeyiz diye ama vicdanım rahat değildi.artık verdiğim kararın isabetli olduğunu düşünüyorum seyahat boyunca yediğim dayaklar vicdanımı rahatlattı 🙂 neyse çok uzattım sen hep yaz secce hep yaz biz de okuyalım..

  11. Canım secce iyi ki varsın yine bayıldım yazıya; ) bi tavsiye dindar biri olarak tevekkeltüalallah de bırak bebelerin asıl sahibi Allah sen olsan da olmasan da en iyi de O muhafaza eder. Bi de insanın öleceği gün değişmez ya zaten evde olman ya a dışarıda olman ya da çocuklara Allah korusun bir şey olması mekanla ilgili değil zaman meselesi. Senin gitmen bir sebep olamaz. Bunları düşün ve emanet olduklarını unut.a onların bir sahibi var. Tabi bunları önce kendime söylüyorum 😉 misal uyuyunca özlüyorum. . Allah hepinize sağlıklı hayırlı bir ömür versin

  12. merhaba secce,
    duygularını çok iyi anlayabiliyorum.oğlum 3,5 yaşında geçen hafta yarım gün kreşe başladı,o ağlıyor ben ağlıyorum.sanki bütün felaketler oğlumun başına gelecekmiş gibi senaryolar yazıyorum ben de…doğdu doğalı henüz onsuz bir yere gitmişliğim,iki satır muhabbet etmişliğim yok ve bu durumdan da hep şikayetçi olmuşumdur gel gör ki bizim küçük adam kreşteyken ben yapacak şey bulamıyorum.kendi kendime soruyorum bazen ‘o yokken ben ne yapıyordum’ diye.kendi kendime zaman geçirebilme yetimi yitirdiğimi farkettim.evin içinde dört dönüyorum ve ben hiç bir şey yapamadan oğlum geliyor. yapışık ikizimden koptum kopalı özüme dönemedim henüz…o kadar şikayet ettiğim bu durumu ne ara bu kadar özümsedim hayret ediyorum.sevgilerimle…

  13. onlar 4.5 yıldır senle beraberlerse 4.5 yıl 7 ay da birbirleri ile beraberler. küvöz de bile. senden ayrılırlar ama birbirlerinden ayrılamazlar asla 🙂 haberin olsun secce

şeyda için bir yanıt yazın Yanıtı iptal et

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.