Bizim eve bilgisayar ben liseye giderken geldi. Bilgisayardan kısa bir süre sonra da internet bağlandı. Tabi ki de her şey abimin odasına kuruldu ve biz kızların abim evdeyken bilgisayarın başına oturması mümkün değildi. O zamanlar ben 15-16 yaşındayım. Bir küçüğüm, Gökçen 10. En küçüğümüz Mediha Ayşen 5. Abim dışarı çıkar çıkmaz Gökçenle bilgisayarın başına kurulurduk. Ay ne nazlıydı o bilgisayar da ne nazlıydı. Bir türlü açılmaz, açılsa ekran donar, donmazsa mutlaka başka verecek bir arıza bulur. Zaten kısıtlı zamanımız var, abim ha geldi ha gelecek, bir an önce düzelmesi lazım. Peki kim düzeltecek?
Tabi ki de en küçüğümüz Ayşen! Komik ama gerçek, başımız sıkışır sıkışmaz 5 yaşındaki bacımızı çağırırdık. “Ayşeaaaaaan geeaaal!” Şunu nasıl yapacağız? / Buraya nasıl gireceğiz? / Neden internete bağlanamıyoruz? / Şu ne? Bu ne?… Her şey Mediha Ayşen’e sorulur! O da gelir, uzman edasıyla bacak kadar boyuyla bütün problemi çözer gider.
Peki nereden bilir ne yapması gerektiğini? Anasının karnından bilgisayarla doğmadı ya. Üstelik bizden de çoook küçük. Daha üç gün öncesine kadar duvardaki çekirgeyi bilgisayar virüsü diye yutturuyorduk ona. Nasıl her şeyi öğreniverdi?
Cevabı öğrendiğimizde biz de şaşırdık: meğer abim bilgisayar başındayken arkadaki kanepeye uzanır abimin ne yaptığını izlermiş. Algısının en yüksek olduğu çağda olduğu için de tık tık her şeyi öğrenivermiş. Küçüklerin öğrenme hızları inanılmaz!
Peki ne oldu bu küçük, zeki bacıya? Efendim, bilgisayar merakı da kendisiyle birlikte büyüdü, bilgisayar mühendisliği okudu. Şimdi de minik zeki beyinlere tık tık kodlama öğretmek için arkadaşı Ecenur ile bir atölye kurdu: Kodlama Atölyesi. Facebook sayfasından da neler yaptıklarını takip edebilirsiniz: Kodlama Atölyesi Facebook Sayfası.
Sizin de çocuğunuz ekrana meraklıysa, ekran başında geçirdiği süre hayatından çalacağına, büyük bir artı olarak geri dönsün isterseniz, buyurun kodlama atölyesine. 😉
Bacı çok utanarak senden torpil istiyorum.
Utanma sebeblerime gelirsek net 3 senedir gülmekten karnıma ağrılar girerek ve niye niye benimkiler ikiz olmadı diyerek maceralarını okurum ama asla yorum yazmam’ki 10 yıldır blog yazan bir anneye ve yazar bir kocaya sahip olmama rağmen ben sadece okurum aha şimdi işim düşünce yazıyorum.
2.utanma sebebin 3 aydır niye bilmiyom ben seni okumayı es geçmişim bugün hatırlayıp kaçırdığım yazıları okuyayım derken kodlama atölyesini farkettim hemen girdim formu doldurdum.
Umarım benim oģlum için kontenjan vardır.
Bu arada yazmayı sakın bırakma hayat seni okudukca daha güzel oluyor
çok teşekkür ederim umay. 😉 hep beklerim