Hiç kaçarı yok, her tarakta bezi olmalı bir ananın. Herşeyden anlamalı.

Bugün güzel bir haberim var size. Güzel bir yerde yazmaya başladım. Lulutata Çocuklu Aile Rehberi. Çocuklarla yaşama dair hemen hemen her şeyi barındırmayı hedefleyen yeni bir web sitesi bu. Asıl odaklandıkları alan ise çocuklarla gezmek. E malum, en zor iş!

Her sülalenin öne çıkan bir özelliği vardır ya, işte bizim sülalede o özellik anneye hediye alma zorluğudur. Anneye hediye almak zordur, çünkü analar hiçbir şeyi beğenmez. Hediyeden memnun olamama geni sülaledeki analar arasında nesilden nesile itinayla aktarılmıştır. Mesela annem anneannemin bir türlü hediye beğenememesinden yakınır durur.  Ne alsa “Ben şundan görmüştüm, o daha güzeldi, bilmem kim giymiş, çok yakışmış, bu bana pek olmadı, üstüme yapıştı sanki, şurasında şunu olsa daha mı iyi olurdu acaba…” mutlaka bir kusuru bulunur. Ha kusuru mu yok, işte o zaman da “İlaaaaaa kızıııııımmm, niye aldın bunu, ne gereği vardı, bir sürü para verdin,” fırçası çekilir.

“Herkes bir gün on beş dakikalığına ünlü olacak” demişler ya, ne kadar doğru bir söz. Gün geçmiyor ki tanıdığım biri TV’lerde, gazetelerde boy göstermesin. Tabi biz gibi garibanlara da onları izlemek kalıyor! Ha bir de konu komşuya gösterip yorum yapmak tabi ki de.  “ Aboooovv kız bu bizim Nimet değil mi? Yemekteyiz’e mi katılmış? Ne bilir ki o yemek pişirmeyi? (Hahaha evet, Nimet, adını özellikle kullandım bacım, bir önceki yazıma yazdığın yorumdan ötürü!) / Şu şarkı söyleyen kız var ortaokulda bizim sınıftaydı, aslında bu kadar güzel değil. Burnu estetik, kaşları iki parçaya ayrılıp inceltilmiş, dişleri de vampir gibiydi, yaptırmış demek ki. / Aman ben onun çocukluğunu bilirim. Gece gündüz anasından dayak yerdi. Büyüdü de psikolog olup TV’ye mi çıkıyor, yerim onun psikologluğunu. / Hıı evet bizim sınıftaydı. Hıı hı Türkiye birincisi olmuş. Hıı evet çalışkan sayılırdı. Benim netlerim hep daha yüksekti ama tüh işte kaydırmasaydım…” Tabi hava atmayı seven bir millet olduğumuz için TV’ye çıkanı çok yakından tanımamıza da gerek yok. Gerekirse dokuz göbek bağlantı kurmayı da beceririz biz. Mesela Kayseri’de biriyle tanışmıştım. Kendisi Abdullah Gül’e çok yakınmış. Abdullah Gül’ün emmisinin bağının olduğu büküşün başında bunun amesinin bağı varmış. O kadar yakın yani!

Yemek yapmayı çok severim. Hele yeni yemekler denemeye bayılırım. Annem bu konuda yeniliğe pek kapalıdır. En azından benim bildiğim son 32 yılda annem hep aynı şeyleri pişirdi. Misafire pandispanya, mercimekli köfte, börek –özel misafirse yaprak sarması. Ev halkına da her evde pişen klasik şeyler, klasik tarifler işte. Şimdi kafama terlik yemeden hemen belirteyim, yaptığını süper yapar da yeniliklere çok açık değildir, onu demek istiyorum yani. Birkaç spesiyali vardır, o kadar. Mutfakta da kendi kuralları vardır ve asla kuraldışı yapmaz. Durum böyle olunca ben de üniversiteyi kazanana kadar mutfağa hiç sokulmadım, asla yemek pişirmedim. Belki misafir öncesi mercimekli köfte sıktığım olmuştur, o kadar.

(Daha önceki anormal “normalleşme” hikâyeleri için bkz: 1., 2., 3.)

Kurabiye yapmayı hiç beceremem. Hamuru hadi neyse de tek tek minik minik şekil vermekten nefret ederim. Hepsi ağızları bir tarafa, burunları öteki tarafa bakar. Kurabiye ile aram hiç bir zaman çok iyi olmadı. Aslında iyi olabilirdi de her şey travmatik bir geçmişle başladı. Şimdi koltuğa uzanıp biraz çocukluğuma döneceğim. Dinleyin anacım. Zira başka türlü anlayamazsınız kurabiye ile aramdaki husumeti.

Bu aralar elimde Sabiha Paktuna’nın Çöp Çocuk kitabı var. Geçen bir arkadaştan gördüm, annelik akademisi beleş veriyormuş diye, hemen atladım aldım. Çocuk çizgilerine çok meraklı biri olarak bir nefeste okudum kitabı. Kitap elbette resimlere bakıp falcılık yaptırmıyor ebeveyne. Çocukların resim yeteneklerinin gelişimini aşama aşama göstermiş. Gelişimleri farklı olan çocukların çizgilerinden örnekler vermiş. Resimlerde çok sık rastlanılan sembollerle ilgili de bilgi var. Konuyu merak eden biri olarak ilgiyle okudum. Tabi okumak yetmez, ilkokuldan kalma alışkanlıkla okuduğumuzu anladık mı diye sınamam gerekti. Hemen elime iki kâğıt alıp bebelere resim çizdirdim.

Oldum olası anlatmayı severim. Öğrenciyken sekiz saat okula gider, kalan 16 saatte de okulda neler olduğunu anlatırdım. Büyüyünce tabi dinleyici çevrem genişledi. Üniversitede öğrenci evinde kalıyordum. Okulda geçirdiğim saatler dışında 18 yıllık yaşanmışlık vardı anlatacak. 😛 Hiç susmazdım.  Ders çalışırken her mola veren iki çene etmeye odama gelirdi. Sonra akşam çay saati yapardık. Yine ben car car car. Allah yardım etti kızlara da mezun oldular. Hiç unutmam, bir arkadaşım demişti ki “Anlattıklarına inanmıyorum, ama güzel anlatıyorsun o yüzden dinliyorum.” Ama valla doğruydu ya. Tabi abartısı vardı biraz, ne yalan söyleyeyim. 😛