Bebeklere en güzel hediyenin onları anlatan günlükler olduğunu düşünüyorum. Fotoğraflar ve videolar da çok hoş ama günlükte onlar için harcanmış ayrı bir emek var. Gebeyken günlük tuttum. Her gün neler yaptığımı anlattım. Doktor kontrollerimizi, o gün onlar için neler öğrendiğimi, onları nasıl heyecanla beklediğimizi, ne hayaller kurduğumuzu… anlattım da anlattım. Zaten vakit boldu. Ayağımı uzatıp günlük yazıyordum. Oh be ne günlerdi. Hamileliğim bu kadar kısa sürmese meydan larus hacminde bir şey çıkarırdım ortaya ama ne yazık ki yarıda kaldı.  Olsun, o da yeter diye düşünüyordum ama olacak bu ya, günlük kayboldu gitti. Deli oldum, aramadığım yer kalmadı. Ama yok, yok! Çok üzüldüm, çok hayıflandım.

Bebelerim doğduğundan beri doğru dürüst uyku yüzü göremedim. Önce prematüre sıkıntıları, arkasından aylarca bitmeyen doğal gazları, dişleri, çişleri, hastalıkları… derken bugünlere kadar geldim. Bugün tam 16 ay 25 günlükler. Oğlan şükür iyi de kızın hâlâ doğru dürüst gece uykusu yok. Gecede 6-7 kez kalktığımda “Vay be amma iyi uyudum” diye yataktan çıkıyorum. İlk bir sene kesintisiz bir saat uyumadım. Kızım sağ olsun saatte 1,2,3 hatta 4 ve 5 kere kalkarak beni çıldırttı. O sıralar oğlan da uyumazdı. Ben bir o oda bir bu oda derken koridorda koşarak sabahı ederdim. Şimdi artık baykuş misali tünediğim dalda sabahlıyorum. En azından dolanmam yok.