Hani size vaktiyle Küçük Ayı ile Büyük Ayı dizisinden söz etmiştim ya, işte o yazımdan kısa bir süre sonra yine küçük bacım bize dizinin bir kitabını daha hediye getirdi: Uyuyamıyor musun, Küçük Ayı? Bu kitap da ilki gibi geniş sükse yaptı bizim evde. Elden düşmez oldu. Tabi doğurdum doğuralı iki bebenin inanılmaz boyutlardaki uyku problemiyle mücadele verdiğimden kitap en çok benim ilgimi çekti. “Bakayım” dedim “hayvanlar aleminde durum neymiş. Koca senenin yarısını kış uykusunda geçiren bebelerinden utanmadan bir de şikayet mi ediyormuş ayılar? Öyleyse diyecek başka lafım yok valla: Yuh ayı!” diyerek açtım kitabı. Açış o açış, hâlâ en popüler kitaplarımızdan biridir kendisi.

Size bebelerimi uyku arkadaşıyla tanıştırdığımı anlatmıştım. Bu yolla kurduğumuz dostluklar halen devam ediyor evde. Gerçi benim oğlan biraz asosyal galiba, uyku arkadaşıyla falan pek ilgilenmedi. Bir iki kez “Annea bak, Amet’in çevdiği gırmıcı ayaba” diyerek beni tanıştırdığı kırmızı arabasıyla uyuduğu görüldü. O kadar. Ama kız… Her işin olduğu gibi bu işin de suyunu çıkardı. Olan da yine bana oldu, kabak başıma patladı.

Allah biliyor ya şuraya koyduğum yazılardan en çok reytingi Babalara Rehber’in 1. Bölümüyle aldım. (Blogda link verip maviye boyamanın, siz basınca da o yazının çıkmasının nasıl sağlandığını henüz bilmiyorum. Şu an öğrenme şansım da yok. Bebelerim kapıyı tırmalıyor. Bir an önce yazıyı bitirmem lazım. O yüzden okumayanlar varsa ya da bir kez daha okumak isteyen olursa ya da bakıp “Şu yazı mıymış hmm” diyecekler varsa bir zahmet eski püskü yazılarım arasından bulsunlar, anacım.) Parantezi kapatıp kaldığım yere dönecek olursam, efendim, babalara akşam rutiniyle ilgili yazdığım yazıya ilgi büyüktü. Demek ki ortada kanayan bir yara var. Ben de bugün lıkır lıkır kanamakta olan bu yaraya biraz daha parmak basıp babaları gece rutiniyle ilgili  aydınlatmak istedim. Artık çıktısını alır adamın gözüne mi sokarsınız, buzdolabına mı asarsınız, fwd mi yaparsınız, feysine mi koyarsınız, tivitırdan mı yuvarlarsınız, size kalmış hanımlar. Çemkirmesi benden, ulaştırması sizden.

Hahahaha bugün çok mutluyum. Güne inanılmaz bir başlangıç yaptım. Ağzım kulaklarımda. Gönlüm ferah. Yüzüm gülüyor. Keyfim yerinde. Neşem de yerinde. Çok şen şakrakım. Hatta neredeyse zil takıp oynayacağım. (Hmm durumla ilgili ilk aklıma gelen deyimler bunlar.) Peki niye mi bu kadar mutluyum? Çünkü uyudum. U-YU-DUM. Uyudum. Uyudum. Uyudum. Uyudum. Uyudum. Hem de yılın en uzun gecesinde. Allah’ım bundan güzel bir şey olabilir mi? Gerçi benim uyumam birçok şeyin ters gitmesine, planın bozulmasına sebep oldu. Niye mi? Durun en başından başlayayım.

Bebelerim doğduğundan beri doğru dürüst uyku yüzü göremedim. Önce prematüre sıkıntıları, arkasından aylarca bitmeyen doğal gazları, dişleri, çişleri, hastalıkları… derken bugünlere kadar geldim. Bugün tam 16 ay 25 günlükler. Oğlan şükür iyi de kızın hâlâ doğru dürüst gece uykusu yok. Gecede 6-7 kez kalktığımda “Vay be amma iyi uyudum” diye yataktan çıkıyorum. İlk bir sene kesintisiz bir saat uyumadım. Kızım sağ olsun saatte 1,2,3 hatta 4 ve 5 kere kalkarak beni çıldırttı. O sıralar oğlan da uyumazdı. Ben bir o oda bir bu oda derken koridorda koşarak sabahı ederdim. Şimdi artık baykuş misali tünediğim dalda sabahlıyorum. En azından dolanmam yok.