Geçen yıl Dünyayı Durduran Kız’ın son kitabını da verdikten sonra uzun süre bir şey yazamamıştım.  O seriden sonra bir tek Ben Gülmeyim De Kim Gülsün çıkmıştı ki onun da metnini birkaç sene önce yazmıştım. (Bağlantı eklemeye çalışırken kitaplarıma gelen yorumları gördüm de çok mutlu oldum. ❤) Düşünüyorum ne yaptım diye, bir şeyler yaptım ama hatırlayamıyorum. ? Bu arada bir çok kitap için konuşup anlaşmıştım ama bir türlü harekete geçememiştim. En son Mayıs ayıydı sanırım “Ya Allah Bismillah” dedim bir giriştim kitap işine. Ooooo. Biriken her şeyi hallettim çıktım. ?

Tadilat bitip Ramazan’ı da seneye tekrar kavuşmak ümidiyle yolculadıktan sonra biraz dinlenir, keyif yaparım diye düşünüyordum ama tabi mümkün olmadı. Laf aramızda geçen sene içinde bol miktarda yatmış, uzun zamandır cümle üstüne cümle koymamıştım. Acısı çok fena çıktı!

Biriken epey kitap projem vardı. Bir çoğunun teslim tarihi de gelmek üzereydi. Yumurta kapıya dayanmadan harekete geçmeyen klasik bir yurdum vatandaşı olarak can havliyle fırladım tabi. Çatır çatır yazı yazmam gerekiyordu. Ama bir sıkıntı vardı: bebeler evdeydi!

Vuuu bir milyon yıl geçmiş yazı girmeyeli ben. En son Kayseri’den gelip kendimi tadilatın ortasında bulmuşum. Hesaplarımıza göre tadilat ben Kayseri’deyken bitecekti. Ama zirvedeyken yetiştim olaya. Döndüğümde mutfağımın yeri, tavanı ve duvarları yoktu. 🙂

Arka odalarım olsa iyi. Onlarda da eşya ortaya toplanmış, her şey toz içindeydi. Asıl acıklı haber ise ne anam ne kaynanam ne bacılarım ne eltim İstanbul’daydı. DADAAAAAAAAAAAAA.

Hani demiştim ya nasipse Nisan’da kuzenimin memlekette düğünü var diye. Nasip oldu şükür. 23 Nisan- 1 Mayıs- hafta sonu… derken tüm tatilleri birleştirip kombin tatil yaptım. Ama ne tatil! Tonton Anneanne Tatil Köyü‘ndeyiz malum. Anam da gelince Anaevi Dinlenme Tesisleri rahatlığı da üzerine eklendi. Oh bee! Biri bebelerime baktı, biri yemek yaptı, biri evi temizledi, biri alışverişi halletti, bana da yan gelip yatmak kaldı. 😉 Tabi başıma geleceklerden hiç haberim yoktu. 😉

Dün bir arkadaş mesaj attı: “Kııızzz Bologna’da mısın? Fuar başlamış!” Ay yok, ne Bolognası, banyoyu temizliyordum. “Aaaa gitmedin mi bu sene?” dedi. İşte aradığım hava. 😉 Millet alıştı vın vın yurt dışı seyahatlerime tabi. 🙂 Geçen okul programı var Samsun’a gidiyorum. Oğlan diyor ki “Yine mi yurt dışı annecim?” Evet cınım, Sam Franşişko. 😀

Yazmayı meslek edinmeye karar verdiğim tarihi tam olarak verebilirim. Üniversitede 3. sınıftaydım. İkinci dönem. Sözlü çeviri sınavı için bir kapının önünde bekliyoruz. Herkes gergin. Kimi tırnağını, kimi dudağını kemiriyor. Ben kıkır kıkır gülmeye başladım. Arkamdaki niye güldüğümü sordu. “Yapmak istediğim işi buldum!” dedim. Ben gülmeyeyim de kim gülsün. 😉

Sınavdan sonra heyecanla evin yolunu tuttum. Aklıma geldikçe gülüyordum. Birkaç arkadaşla paylaştığım evimize vardığımda hâlâ kıkırdıyordum. Evdekiler niye gülüp durduğumu sordular. “Yapacağım işi buldum!” dedim. “Çok komik de ondan gülüyorum.” 😉 Kimse bir şey anlamadı tabi.

Epeydir gıcık oluyorum sosyal medyaya. Bol laf dalaşı, kavga kıyamet amaaan. Hele belirli gün ve haftalarda iyice çığrından çıkıyor. Herkesin mesaj verme telaşı.  Farklı şekilde söylenmeye çalışılmış binlerce aynı laf. Kelimelerin yerini değiştirmişler, al sana süper düşünce. Olur ya karşı görüş olur, farklı bir şey düşünen çıkarsa hurraaaaaaaaa saldırın! Küfür, küfür, küfür. Iyy yemin ederim açasım gelmiyor hiçbir tarafı.

Bugün de 8 mart, açmış bulundum, yıllardır değişmeyen teraneleri okuyorum. Bir işte çalışmayan kadına bidon muamelesi yapanlar mı dersiniz (bütün gün evde oturuyorlarmış! Bütün gün evde oturarak gece yatağa girdiğimde bacaklarımın zonklamasından uyuyamamayı nasıl beceriyorum acaba?) / kadınlarımız petrolden kıymetli diyenler mi dersiniz (varil fiyatımız hızla yükseliyor ;)) / kadınlar çiçektir, melektir, dağda gezen inektir muameleleri mi dersiniz, bugün sizin gününüz değil embesiller, emekçi kadınların günü, hadi hadi ikileyin muameleleri mi dersiniz… Ay okuldan da büyük çoğunluğu erkek olan öğretmenlerimiz ağız tadıyla kadınlar gününü kutlasınlar diye yaprak sarması, kuru dolma, patates salatası, börek, kek siparişi geldi.  Üzerine de bilumum çaydanlıkçıdan, leğenciden, lazımlıkçıdan kadınlar günün kutlu ossun appa, indirim var gelele mesajı aldım. Bir de overlokçu ayağıma geldi mi tamamdır! 😉

Çok uzun süredir evden çalışıyorum. Hep soruyorlar “Ay nasıl çalışıyorsun, zor olmuyor mu?” diye. Oluyor tabi, olmaz mı? Bi kapı çalıyor, bütün günün kilit. Evet, insanın kendini evde disipline etmesi de zor. Hele bir yandan ev almış başını giderken oturup çalışmak çok çok zor. Evin işini bitirsen -ki bitmiyor dipsiz kuyu mübarek- bu sefer çalışacak enerjin kalmıyor. Ama ben alıştım, neredeyse on beş yıldır evden çalışıyorum. Öyle ki benim için evde çalışmak değil evden çıkmak artık kriz!