Geçen akşam Whatsapp gruplarının hepsine bir bomba düştü: “Okullar Nisan sonuna kadar kapalı kalacak!” 💣Arkadaşlarım birer birer gözümün önünde çıldırdı. Ahahahha. 😀

Anaların aksine, çığlık çığlığa sevinçle karşıladı benim bebeler tatili, şey aman uzaktan eğitimi. Eğitim ne kadar el değmez, göz görmez, kervan geçmez yerde olursa o kadar mutlular kendileri. 😉

Tabi okula gitmemek güzel de evden çıkmadan oyalanmak da zor . Arkadaşlarımın beyinlerinin gözümün önünde infilak etmesine şaşırmıyorum yani. Benim çocuklar küçükken evde kalmak zorunda olsak yüreğime inerdi herhalde. 😱

Canım yavrularımla artık çok işim kalmadı. Hep hayalimdeki gibi yemlerini sularını veriyorum, o kadar. Gerçi bu ara yemlerinde büyük bir artış söz konusu. Kendimi iyiden iyiye mutfak robotu gibi hissediyorum ama olsun. En azından peşimde onları eğlendirmem için zırlayan iki bebe yok. 😊

Yavrularım kendilerini çok güzel eğlendiriyorlar maşallah. Tabi bu eğlencenin içinde kitaplar da büyük yer tutuyor. Hazır her tarafta #evdekal #kitapoku kampanyaları devam ederken, boy boy çocuklara kitap okuma alışkanlığı nasıl kazandırır da bu süreçten kafayı çizmeden çıkarız yazıları dolanırken, ben de eksik kalmayayım dedim. Konunun asıl muhatapları olan canım veletlerime sordum: Sizce çocuklara okuma alışkanlığı kazandırmak için büyükler ne yapmalı ya da yapmamalı? (Parantez içi yazılar bana ait.)

İşte sıkı kitap kurtlarından şahane tavsiyeler:

Yeni kitabım Canım Kendim kısa bir süre önce raflarda yerini aldı. Elbette her kitabımın kalbimde yeri ayrı ama Canım Kendim apayrı. Otuz sene önce başlayan bir hikâye bu. Anlatmak bugüne nasipmiş. ♥️

Geldiğinden beri Canım Kendimler evin çeşitli yerlerinde saçılı halde bekliyorlar. Neden? Çok pasaklı olduğumdan mı? ASLA! Evdeki küçük insanların dikkatini çeksin de okusunlar diye tabi ki. Ama veletler hiç oralı değil. ? Analarının yeni kitabı çıkmış, insan alır bir bakar, bu kadın ne yazmış diye. Valla akıllarının ucundan bile geçmiyor. Artık bugün dayanamadım. Kitabı dayadım ağızlarına. Bir an önce bitsin, röportajı yetiştireyim diye okumalarını da bekleyemedim. Ben okudum.

Gelelim röportaja:

Hiç yazılmadıysa bir milyon kere yazılmıştır herhalde çocuğunuza okuma alışkanlığı nasıl kazandırabilirsiniz diye. Efendim, genelde maddeler aşağı yukarı aynıdır: çocuklara kendi kitaplarını seçme şansı verin, bir okur olarak ona örnek olun, onlara düzenli olarak okuyun, okuduklarının üzerine konuşun, kitapları ulaşabilecekleri yerlerde bulundurun…

Tabi aynı listeyi yazıp vermeyeceğim elinize. Ben rahatlıkla söyleyebilirim ki çok çok çok çok daha etkili bir yöntem buldum. Çocuğunuzu okur yapmak sadece iki saniye sürüyor. Anında çocuk kitabına gömülüyor. Test ettim, onayladım ve şimdi de sizinle paylaşıyorum, sevgili analar.

Çocuklarımızı iyi birer okur yapmak elimizde. Nasıl mı? Şöyle…

Evet, farkındayım, 1. sınıf kitaplarını yazmadım. İşin aslı birinci sınıf kitapları denince tüylerim diken diken oluyor. El ele tutuşup lale ellemekten başka işleri olmayan Ela ve Lale, kırk kere atletini giy dediğin halde inatla giymeyen Talat, anten dikip sağı solu dikizleyen Atilla’dan sonra birinci sınıfı anmak bile istemiyorum.

İkinci sınıf çok zevkli. Şükür ki artık rahatça okuyabiliyor, okuduklarını anlayabiliyorlar. Okudukça da okumayı daha da çok seviyorlar. Hatta dün arkadaşlarıyla beraberlerdi. Ben de mutfaktaydım. Uzun süre içeriden sesleri gelmeyince kim bilir nereleri döktüler, ne işler karıştırıyorlar diye iş üzerinde yakalamak için ani bir baskın yaptım odalarına. Aha yakaladım!

Çocuklar kitap okusun, okuma alışkanlığı kazandırılsın diye okulların aldırdığı kitaplardan memnun olan var mı aramızda? Kiminle konuşsam şikayetçi. Nerede sıkıcı, boğucu kitap varsa çocuğun ödevi.  Gerçi hak veriyorum öğretmenlere. Veliler çocukları kitap okusun istiyor ama bu iş için asgari harcama yapmak hatta yapmamak istiyor. Bu durumda öğretmenler de tanesi 1,5-2 liradan seri halinde kitap aldırıyor. Bunların çoğu da telifi olmayan, önüne gelenin bastığı, internetten bir iki resim indirip üzerine koyduğu, gıcık gıcık kitaplar oluyor. Çoğunda konu bütünlüğü, dil denetimi bile yok. Bir de alabildiğine yazı var. Nedir o Allah aşkına? Sanırım kitap için kelime sayısı belirleniyor, onu doldurmak için de bolca laf salatası yapılıyor.

Ben küçükken ansiklopedi furyası vardı. Gazeteler haldır haldır ansiklopedi hediye ederdi. E biz de aldık tabi ki. Kitaplığın alt rafında dururdu. Orta okula gittiğim dönemlerde ansiklopedi okumayı çok severdim. Ama işte takıntılı bir tipim, elime alıp birini okumazdım. İlla ki ilk ansiklopedinin ilk kelimesinden başlanacak ve sırayla okunacak. Okunanlara da işaret konulacak. Aslında merak ettiğim çok konu vardı ama A harfi bitip de bir türlü o konulara gelemedim. 😉

Bizim zamanımızda çocuklar için ansiklopedi var mıydı acaba? Sanki hayal meyal hatırlıyorum böyle bol resimli şeyler. Şimdi var yaaa, her taraf ansiklopedi dolu. Şimdiki çocuklar çok şanslı anacım. Fuara gitmeden önce oturup bir güzel ansiklopedi listesi hazırlamıştım. Gidince rahat rahat bakıp aldım. Evet, fiyatları çok yüksek, ama değer valla. Ayyy çok güzeller. 😉

Son kitabım Rüya Tuzağı Kasım’da çıktı. Evet, tahmin ettiğiniz gibi sondan bir önceki kitabım olan Rüya Postacısı‘nın devamı. 😉 (Bu arada link vereyim diye şimdi kitapyurduna baktım da ne güzel yorumlar gelmiş Rüya Postacısı’na. Alana, okuyana, paylaşana, tavsiye edene ayrı ayrı teşekkür ederim.)

Kitap yazarken en çok zorlandığım noktalardan biri, çalışırken bebelerin tepeme gelip “Anne oku, noooluuurr nooluuurr” diye sürekli baskı yapmaları. “Yavrum bitmedi, bitince okuyacağım” diyorum ama laf anlatamıyorum. Rüya Tuzağını da yazarken çok baskı gördüm ama direndim, okumadım. Sadece konuyu anlattım. 😉 Resimlerini de gösterdim. Nasıl olsa öğrendiler, merakları azalmıştır diye düşünüyordum ama hiç de öyle olmadı. Daha kitap koliden çıktı, burnuma dayadılar, oku oku diye. Kaçış yok tabi, okudum. Hem de aynı günde!

Geçenlerde oğlan dünya resmi yaptım diye yanıma geldi. Heyecanla aldım. Aha oğlumun dünyası: