Küçükken bacılarımla bir oyun oynardık: “Ünlü iş kadını” oyunu. Oyunun adından da rahatlıkla anlaşılacağı gibi biz ünlü iş kadınları olurduk. Evdeki kullanılmayan, eski telefonun tuşlarına basarak çatır çatır çalışırdık. Annemizin topuklu ev terliklerini giyerek oradan oraya koşardık. Bir yandan sohbet edip bir yandan hızlı hızlı bir şeyler yerdik. Lokantadaymışız, salatayla balık yiyormuşuz. Sonra tekrar koşmaya başlardık. Çünkü sürekli yetişmemiz gereken yerler vardı. Çünkü ünlü iş kadınlarıydık. Bu arada çalan telefonları bacım “Buyrun, ben ünlü iş kadını” diyerek açardı. Meğer o zaman geleceği oynuyormuşum da haberim yokmuş. Ama bir farkla. 😉

Yine heyecan dolu günler yaşıyorum. Bir kitap serüveninin daha sonuna geldim. Ötekileri bilmiyorum ama çocuk kitabının başlaması ile ortaya çıkması arasındaki süre epey uzun. Çizim kısmı zaman alıyor. Yeni kitabımı yazmaya bir sene önce başladım sanırım. Set olarak yayınlanacağı için metin kısmı da uzun sürdü. Epey yoğun çalıştım. Hatta bir ara verilen tarihe yetiştiremiyordum, yemedim, içmedim, yazdım. Çocuklar halime çok üzüldü. Oğlan gitmiş benim için kitap yazmış.

Pazartesi bir mesajla yerimden fırladım! YEĞENİM FOTİ* GELİYOR! Çocuklar okuldaydı, hemen onlara bir organizasyon yaptım, atladım hastaneye gittim. DAADİİİ DAADİİİ DAADİİİ. Foticim de beni bekliyormuş, ben geldim, o da teşrif buyurdu. Aman aman bizde bir bayram havası. Bu ne güzel bebek böyle maşallah. Hemen elini ayağını benzettik, ay şurası benden, burası senden… Genetik harika maşallah. Herkesin en güzel yerini toplamış. Fısır fısır da uyuyor. Oy oy oyyy. Yerim ben bunu!

Akşama kadar gelen, giden… Nihayet hastanede gece yat borusu öttü. Ziyaretçiler gidiyor. Bir tek refakatçi kalabilir. Ben atladım tabi. Benim bebeler babaannede nasıl olsa. Gitsem ödev yaptırılacak amaan. Buradaki bebe fısır fısır uyuyor. En iyisi şurada yatıp dinlenmek. Ayrıca ilk teyzeliğim, gece nöbetçi kalma şerefi bana ait olmalı. Savdım herkesi odadan. Yatağımı hazırladım, atladım. Sabah görüşürüz Foticiiiim. Daha üzerime pikeyi çekmeden alarm öttü: İNGAAA İNGAAA! Hmm sesini kimden almış sahi? ?

İki gün önce çocuklar okuldan geldi. Yemek ısıtıyorum. Kız, içeride kardeşine “Aaa kardeşim anneme söylemedik” falan gibi bir şey diyerek koşup yanıma geldi. “Anneciğiiim, sana müjdeyi vermedik. Kardeşim bugün sınıf temsilcisi seçildi” dedi. AAAAAAAAAAA! İŞTE BU! ANASININ OĞLU!
Oğlan hâlâ içeride, koşup gelmedi. Belli ki “Mağrur olma padişahım, senden büyük Allah var!” düsturunca böbürlenmekten kaçınıyor. AMA BU KUTLANMALI! ??

Az önce eskilerden bir yazımı okudum. Çocukların ilk kez okula başlayacakları zamanın yazısı. Vay be ne bunalmışım. Sonra da okula başladıkları ilk günün yazısını okudum. Çok güldüm. Neler çekmişim yav. Yine okul için geri sayıma başladık. Kızım çoktan özledi, okulun açılacağı günü bekliyor; oğlansa “Vay 90 gün tatilin bu kadar kısa süreceğini bilsem tatil olduğunda o kadar sevinmezdim” diye hayıflanıyor. ?Duygularıyla oynadılar çocuğumun. ? Ben mi neler hissediyorum? Ben hmmm. Açıkçası karışık duygular içindeyim. ?

Birinci sınıftan nefret ettiğimi söylemiş miydim? Ehehe. Bu sene okula başlayacakların moralini alt üst ediyorum eminim ama gerçekten de nefret ettim. Özellikle ilk döneminden. İkinci dönem daha iyiydi elhamdülillah. Okul bitip tatil başlayacağı sıra çok mutluydum. Derken birden ayrı bir stres sardı beni: ÇOCUKLAR EVDEYKEN NASIL ÇALIŞACAĞIM! 😉

Anneme küçüklüğümüzü anlatsana derim. İşte benim küçüklüğüm: çok zırlakmışım, her yediğimi kusarmışım, vızvız vızlarmışım… E başka? O kadar işte, çok zırlakmışım. ? Hani ben şunu nasıl yapmıştım anne? “Bilmem, hatırlamıyorum ki!” “Peki ya bunu?” “Bilmeem, unutmuşum.” “Ya şunu?” “Sen yaptın mı ki böyle bir şey? Valla hiç hatırlayamadım. Sizin zamanınızda böyle şeyler yoktu herhalde.” Hadi ben bit kadardım, hatırlamıyorum da sen nasıl unutursun anne ya! Resmen güzelim yıllarım çöpe gitmiş gibi hissediyorum arkadaş! ?

Gelelim Secce Kuzu İtalya’da adlı iştah açan, nefes kesen, önce insanın suratındaki gülümsemeyi donduran, ardından PUHAHAHHAH dedirten yazı dizisinin son bölümüne. Yani umarım sondur. Yazının gidişatına göre bakacağız artık. (Önceki bölümler için bkz. 1 – 2.) Şimdi en son ne yazmışız önce onu hatırlayalım:

Hmm. Kapalı otelin kapısında dikilip ne yapacağımızı düşünürken taksici de basmış gitmiş. İki bacı dağ başında yalnız kalmışız. Üstelik otel parasını önceden verdiğimizden kelli yeni otel için nakit sıkıntısı çekiyormuşuz. Bir de bu arada cep telefonumuz ve internetimiz yokmuş.

VALLAHİ KORKUNÇ! ?

Sonra ne mi oldu? ?