Az önce eskilerden bir yazımı okudum. Çocukların ilk kez okula başlayacakları zamanın yazısı. Vay be ne bunalmışım. Sonra da okula başladıkları ilk günün yazısını okudum. Çok güldüm. Neler çekmişim yav. Yine okul için geri sayıma başladık. Kızım çoktan özledi, okulun açılacağı günü bekliyor; oğlansa “Vay 90 gün tatilin bu kadar kısa süreceğini bilsem tatil olduğunda o kadar sevinmezdim” diye hayıflanıyor. ?Duygularıyla oynadılar çocuğumun. ? Ben mi neler hissediyorum? Ben hmmm. Açıkçası karışık duygular içindeyim. ?

Birinci sınıftan nefret ettiğimi söylemiş miydim? Ehehe. Bu sene okula başlayacakların moralini alt üst ediyorum eminim ama gerçekten de nefret ettim. Özellikle ilk döneminden. İkinci dönem daha iyiydi elhamdülillah. Okul bitip tatil başlayacağı sıra çok mutluydum. Derken birden ayrı bir stres sardı beni: ÇOCUKLAR EVDEYKEN NASIL ÇALIŞACAĞIM! 😉

Anneme küçüklüğümüzü anlatsana derim. İşte benim küçüklüğüm: çok zırlakmışım, her yediğimi kusarmışım, vızvız vızlarmışım… E başka? O kadar işte, çok zırlakmışım. ? Hani ben şunu nasıl yapmıştım anne? “Bilmem, hatırlamıyorum ki!” “Peki ya bunu?” “Bilmeem, unutmuşum.” “Ya şunu?” “Sen yaptın mı ki böyle bir şey? Valla hiç hatırlayamadım. Sizin zamanınızda böyle şeyler yoktu herhalde.” Hadi ben bit kadardım, hatırlamıyorum da sen nasıl unutursun anne ya! Resmen güzelim yıllarım çöpe gitmiş gibi hissediyorum arkadaş! ?

Gelelim Secce Kuzu İtalya’da adlı iştah açan, nefes kesen, önce insanın suratındaki gülümsemeyi donduran, ardından PUHAHAHHAH dedirten yazı dizisinin son bölümüne. Yani umarım sondur. Yazının gidişatına göre bakacağız artık. (Önceki bölümler için bkz. 1 – 2.) Şimdi en son ne yazmışız önce onu hatırlayalım:

Hmm. Kapalı otelin kapısında dikilip ne yapacağımızı düşünürken taksici de basmış gitmiş. İki bacı dağ başında yalnız kalmışız. Üstelik otel parasını önceden verdiğimizden kelli yeni otel için nakit sıkıntısı çekiyormuşuz. Bir de bu arada cep telefonumuz ve internetimiz yokmuş.

VALLAHİ KORKUNÇ! ?

Sonra ne mi oldu? ?

Ay kaç gündür yazının başına geçeceğim diye uğraşıp durdum, bilgisayarı bile bir türlü açamadım. Cumartesi misafirim vardı. Pazar bebeleri gezmeye götürdüm. Pazartesi ulusal temizlik günü. Salı 23 Nisan töreni. Nihayet Çarşamba. O da çarşafa dolanmak üzere. TEOG dolayısıyla bebeler başımda! Saat 12 olmuş hâlâ tek cümle yazamadım. Önceden iki bebekle nasıl yazı yazıyordum acaba?

Baktım olacak gibi değil, bebelerden birini komşuya ötekini de sokağa saldım. Onlar gelmeden acilen yazıyı girmeliyim. (Komşuya giden 3. dakikada ağlayarak döndü. Neyse sessize aldım bebeyi, içeride oynuyor. 😉 )

En son ne yazmışım bakalım:

“Ertesi sabah havaalanına gittiğimizde hâlâ en büyük boy aksiliğin olup Evropa seyahatimin suya düşmemesine hayret ediyordum. Meğer kader asıl olayı İtalya’ya saklamış da haberim yokmuş!”

Öncelikle bu yazıyı yazma şansı verdiği için Allah’a hamd ederim. Şükürler olsun ki bu sayede artık bazı şeyleri rahatça ispatlayabileceğim! Anacım, bir kere adım çıkmış uydurukçu, abartıcı diye. Ne anlatsam “Puhahahha amma da abartıyorsun!” “Zaten hep senin başına gelir böyle şeyler!” “Ay yok artık!”

YALAN MI SÖYLÜYORUZ ALOOOO?

Geçen bir kaç arkadaşla çatır çatır WhatzApp’ta çene yapıyoruz, bacım dedi ki “Ablamla aynı otobüse bineriz, o macera yaşamış olarak iner.” Herkes de tabi dalga geçti, “Secce pireyi deve yapıyor, ormana girip karınca görse aslan gördüm diye anlatır…” Bacım dedi ki “Anlamıyorsunuz, ablam ormana girse ayıyla karşılaşır!”

Ay şükür bir anlayan çıktı halimden. Bugün şimdi huzurlarınızda aslında benim abartan taraf olmadığımı, bilakis hikâyedeki olay örgüsünün beni görünce abarttığını ispatlayacağım!

İlkokula gidiyordum. Kaçıncı sınıftı acaba? 2 olabilir. Üç kardeştik o zaman. Sonuncusu teşrif etmemişti henüz. Benden bir buçuk yaş büyük ağabeyim, dört buçuk yaş küçük kız kardeşim. Babam işi için Amerika’ya gitmişti. Annem üçümüzle tek başına bol miktarda sinir krizi geçiriyordu. Sonra bir gün anneannemler bize geldi. Annem valizini alıp hooop Amerika’ya uçtu. Hava değişimine. Bir ay bize anneannemler baktı.

Ben öğrenciyken anne babamın okuluma geldiğini hiç hatırlamıyorum. Bırakın arkadaşlarımı tanımayı, öğretmenimin adını bile bilmezlerdi. Öyle ki ben dördüncü sınıfa giderken babam öğretmenim için kitap ciltletmiş, üzerine de öğretmenimin Zübeyde Bostan olan adını Sümeyye Baston olarak yazdırmaya kalkmıştı da son anda durumu kurtarmıştım.

Ödevlerimizden hele hiç haberleri olmazdı. Okulun ilk günü elimize alınacaklar listesi verilir, onları tamamladılar mı anne babanın okulla ilgisi kesilirdi. İşte olursa yılda bir, en fazla iki Pazar üşenmeyip yataktan kalkarlarsa veli toplantımıza gidilirdi. O kadar!

Ama şimdi böyle mi, Allah aşkına? Artık çocuklar değil veliler okullu! Eve gelen ödev bile “Sayın Velilerim, bugünkü ödeviniz…” diye başlıyor. Çocuğunuzu okutun, dikte ettirin, saydırın…

Hadi bunlar yine neyse. Çocuk bizim çocuğumuz, atacak değiliz; okuturuz, yazdırırız, amenna. Ama bir de bizi hiç ilgilendirmeyen şeyler var. Mesela o gün kim ateşli okula gelmeyecek, kimin ishali henüz kesilmedi, kim ödevini yapmadı, kim defterini evde unuttu, beslenmesini açmadan eve getiren kim… Kısacası sınıfta olan biten ne varsa artık gündemimizde! Nasıl mı? Tabi ki WhatApp veli grupları sayesinde!