Ne yalan söyleyeyim çocuklarım okullu olmadan en çok özendiğim şey Whatsapp veli gruplarıydı. Arkadaşlarımda görür heveslenirdim. Ne kavgalar dönerdi yav. Çekirdeğimizi alıp dizi  izler gibi takip ederdik. O ne dedi, bu ne dedi, vaaay cevaba bak, dur bakayım şu ne diyecek… Nihayet yavrularım büyüdü de benim de veli gruplarım oldu. Kaç senede kaç grup gördüm. Bu sene ikisi aynı sınıfta. Grup da kurulmadı. Sınıf mevcudu da az, kurulsa bile bir iş çıkacağını sanmıyorum. Bugün zamanında grup grup gezmiş bir veli olarak hem nostalji olsun, hem bu nadide bilgi birikimim boşa gitmesin, hem de çiçeği burnunda velilere bir bilgilendirme yazısı olsun diye whatsapp gruplarındaki veli profillerinden söz etmeye karar verdim. 😉

Bakıyorum da şu ara memlekette herkes ya TEOG’dan ya Subaşı’nın düğününden bahsediyor. Ben de iki çocuğu da okullu bir yurdum velisi olarak kendimden beklendiği üzere elbette Subaşı’nın düğününden söz edeceğim. Ahahahah. TEOG olayı etkiledi mi beni? Hmmm. Hayır, hiç etkilenmedim, sadece şaşırdım. 81 nesli olarak milli eğitimin en gözde kazıklarına maruz kalmış insanım. Benim zamanımda Anadolu lisesi sınavı iptal edildi, fen lisesi sınavının formatı değişti, üniversiteye giriş sistemi değişti, o zamanlar adının ne olduğunu hatırlayamadığım üniversite sınavı son gecesinde ertelendi, a tabi benim için bir de 28 şubat süreci var hepsinden beteri olarak bütün bu karmaşalara eşlik eden… Açıkçası çoook çok zor bir öğrencilik geçirdim. En son kazığı da el yazısı öğretilen son neslin anası olarak yedim. TEOG’a bu yüzden şaşırdım. Erken kaldırdılar. O da benim çocuklarıma patlamalıydı. Neyse bakalım kısmetimize daha ne bombalar çıkar. 😉 Ben bugün güzel bir şeyden söz etmek istiyorum.

Ödev çilesini bitirdiğimi yazdığım yazıma maşallah demeyen kimdi höyyt?!!! Çıksın ortaya, ben kendisini bulmadan!

Ehehe, evet, çizgi çalışmaları dönemi kapanınca bebelerimin başında kitap okuyup ödev yaptırdığım romantik saatlerin son bulacağını biliyordum. Ama kimse şu Ela ile Lale adındaki bastıbacakların bu kadar sinir bozucu olduğunu söylememişti bana! Açık konuşuyorum arkadaş, Ela ve Lale ile tanışmayan, çocuk büyüttüm demesin!

(Daha önceki madam yazıları için bkz. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8)

Aslında birkaç haftadır taslakta bekleyen bu yazının başlığını “Ödev Savaşları” yapacaktım. Az buz değil, üç hafta bu savaşın ortasında kan kaybından ha geberdim ha gebereceğim diye bekledim. AMA KAZANDIM ARKADAŞ, KAZANDIM! AHAHAHAHHAHA! Evet, yanlış duymadınız! 9 Ekim 2016 Pazar günü, yerel saatle 16.09’da evdeki ödev savaşlarının galibi olarak -inşallah- bir daha çıkmamak üzere muharebe meydanını terk ettim. Nasıl mı oldu? Anlatacağım, ama maşallah diyeceksiniz ha! Bak valla nazar ederseniz, toplarım bebelerin pılını pırtısını, postalarım size. Akşam el ele el ele ödev yaparsınız. 😉

Bitmeyen gün yapmışlar… :/

Nerede kalmıştım efendim. Heh, saat 9 oldu, bebeler paketlenip okula teslimat yapıldı, Secce Kuzu koşarak eve geliyor…

Kaldığımız yerden devam ediyoruz.

Günün en çok hangi vaktini seviyorsun deseniz, kesinlikle sabah sekizde okula yürüyüş derim. Bizim için aile terapisi gibi bir şey. “Tabi evde manyak çok olunca…” dediğinizi duyar gibiyim. Ne alakası var be? 😉

En son yazıya yarın devam ederim demişim, bir haftayı geçmiş yahu! Koşturmaktan bilgisayarın başına oturamadım ki! Evet, bugün kaldığımız yerden devam ediyoruz. Sabah güneşten önce kalkıp bebelerin beslenmelerini ve kahvaltılarını hazırlamıştım. Şimdi geldi kalk borusunu öttürüp bebeleri uyandırmaya.

İkizleri benimkilerden birkaç yaş büyük bir arkadaşım var. Oğlanları tek başına büyütmüş. Onlar dört yaşındayken de üçüncüyü doğurarak jübilesini yapmış. Hiç unutmuyorum, bebeleri birinci sınıfa başladığında bana demişti ki “Çocuklar okula başlayınca göreceksin resmen çocukların doğduğu yıla dönüyorsun. Aynı uykusuzluk, aynı koşuşturma, aynı stres…” He he deyip geçmiştim. Nasıl olsa okula daha çok vardı. Hem de mümkün değil o kadar zor olamazdı. Yıllar çabucak geçti, bebeler okullu oldu. İkinci haftanın ortasındayım ve tüm açık yürekliliğimle diyorum ki yok asla -Allah sağlık verdikçe- hiçbir şey ilk yıl gibi korkunç olamaz ama yine de şöyle diyeyim son yılların en zor zamanlarını yaşıyorum! Bakın gün boyunca neler yapıyorum: