(Daha önceki madam yazıları için bkz. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8)

Aslında birkaç haftadır taslakta bekleyen bu yazının başlığını “Ödev Savaşları” yapacaktım. Az buz değil, üç hafta bu savaşın ortasında kan kaybından ha geberdim ha gebereceğim diye bekledim. AMA KAZANDIM ARKADAŞ, KAZANDIM! AHAHAHAHHAHA! Evet, yanlış duymadınız! 9 Ekim 2016 Pazar günü, yerel saatle 16.09’da evdeki ödev savaşlarının galibi olarak -inşallah- bir daha çıkmamak üzere muharebe meydanını terk ettim. Nasıl mı oldu? Anlatacağım, ama maşallah diyeceksiniz ha! Bak valla nazar ederseniz, toplarım bebelerin pılını pırtısını, postalarım size. Akşam el ele el ele ödev yaparsınız. 😉

Bitmeyen gün yapmışlar… :/

Nerede kalmıştım efendim. Heh, saat 9 oldu, bebeler paketlenip okula teslimat yapıldı, Secce Kuzu koşarak eve geliyor…

Kaldığımız yerden devam ediyoruz.

Günün en çok hangi vaktini seviyorsun deseniz, kesinlikle sabah sekizde okula yürüyüş derim. Bizim için aile terapisi gibi bir şey. “Tabi evde manyak çok olunca…” dediğinizi duyar gibiyim. Ne alakası var be? 😉

En son yazıya yarın devam ederim demişim, bir haftayı geçmiş yahu! Koşturmaktan bilgisayarın başına oturamadım ki! Evet, bugün kaldığımız yerden devam ediyoruz. Sabah güneşten önce kalkıp bebelerin beslenmelerini ve kahvaltılarını hazırlamıştım. Şimdi geldi kalk borusunu öttürüp bebeleri uyandırmaya.

İkizleri benimkilerden birkaç yaş büyük bir arkadaşım var. Oğlanları tek başına büyütmüş. Onlar dört yaşındayken de üçüncüyü doğurarak jübilesini yapmış. Hiç unutmuyorum, bebeleri birinci sınıfa başladığında bana demişti ki “Çocuklar okula başlayınca göreceksin resmen çocukların doğduğu yıla dönüyorsun. Aynı uykusuzluk, aynı koşuşturma, aynı stres…” He he deyip geçmiştim. Nasıl olsa okula daha çok vardı. Hem de mümkün değil o kadar zor olamazdı. Yıllar çabucak geçti, bebeler okullu oldu. İkinci haftanın ortasındayım ve tüm açık yürekliliğimle diyorum ki yok asla -Allah sağlık verdikçe- hiçbir şey ilk yıl gibi korkunç olamaz ama yine de şöyle diyeyim son yılların en zor zamanlarını yaşıyorum! Bakın gün boyunca neler yapıyorum:

Nasip kelimesini çok seviyorum. İnsanı çok rahatlatıyor. Tırmalıyorsun, tırmalıyorsun, olmayınca, nasip böyleymiş deyip konuyu kapatıyorsun. Ya da “Amaaan nasibinde ne varsa o olacak, hayırlısı olsun,” deyip hiç tırmalamadan mutlu olabiliyorsun. Ben de bu aralar vaki olanda hayır vardır deyip çenemi kapattım. Evet, okul işi belli oldu. Tabi yine hiç tahmin etmediğim bir biçimde!

(Var ya şu konuyla ilgili yazmak için bu sene en az beş kere bilgisayarı elime aldım. Bir türlü konunun sonunu getiremedim. Her seferinde “Neyse biraz daha fikrim belirginleşsin” dedim, sanırım kararım en belirgin haline ulaştı. Artık daha fazla ertelemeyeyim dedim. İnşallah tamamlayabilirim yazıyı. 😉 )

Daha önce okul maceramızı uzun uzun anlatmıştım. Kısaca özetleyeyim: Bizimkiler daha küçükken tam karşımıza bağımsız anaokulu inşaatı başladı. Çocukların okula başlamasına daha epey vardı. Heyecandan içim içime sığmadı. Evimin dibinde, devlet okulu, hem de bağımsız! Çocukları vereceğim günün hayaliyle yaşadım.

(Yasal Uyarı: Bu yazı kızımın deyişiyle “iggggrenç” oğlumun deyişiyle “diksinç” olaylar içermektedir. Midesi hassas şahsiyetler okumasın. Sonra “Ay midem bulandı, ay kustum, ay kaka kokusu burnuma geldi, ay Allah belanı versin,” gibi yorumlar istemem ona göre!)

İki gün önce küçük bacım aklı sıra beni ezikliyor. Efendim ev arkadaşım Boğaziçi’nde ders veriyormuş. Eee? Yani ben böyle boş gezenin boş kalfasıykene o Boğaziçi’nde ders veriyormuş. Eee? E öyle işte. İyi de dedim, sen niye beni küçümsüyorsun? Ben de bugüne bugün bir Boğaziçi olmasa da Neşeli Popolarla Tuvalete Merhaba etkinliğine davetliyim. Şunun şurasında bu daveti alan kaç kişi var tüm Türkiye’de acaba? Derecedeyim kızım yine. 😉 Hayır, hayır, neşeli popo olarak davetli değilim tabi ki de. Bayan Uzman Helacıbaşı olarak davetliyim! Ne yapıyorsan iyi yapacaksın arkadaş. Yemişim Boğaziçi’ni de Odtü’sünü de. Ben de hela uzmanıyım, boru mu?