Malumunuz, bu yıl çocuklarım okula başladı. Gerçi iki senedir anaokuluna gidiyorlardı ama ilkokul ayrı bir dünya. Sene başında çok gergindim. Sınıflar kırkar kişi. Bir katta iki yüz elli öğrenci var. Okul bin küsur kişi. Ayh. Düşündükçe içim kararıyordu. Çocuklarım bu kalabalıkta ne yapacak? Sınıfı bulabilecekler mi? Tuvalete gidebilecekler mi? Problemlerini çözebilecekler mi?… Başta bir iki gün okulda bekledim. Tansiyon hastası olacaktım! “Aman yavrum, dikkat edin!” “Durun yavrum, düşeceksiniz!” “Eyvah, çocuğum oraya çıkılır mı!” Çocuklar deli dumrul gibi. Okulda sürekli bir kaos hali. Her taraf çatır çatır beton. Anladım ki çocuk milleti okuldan sağ geliyorlarsa, Allah’ın lütfundan başka bir şey değil! Orada olmam çarpıntımı artırmaktan başka bir işe yaramadı. Okuyup üfleyip okulu terk ettim. Allah’a emanet!

3 Haziran Cumartesi günü sabah 7’de “RAAAAAAAAAAAAAAA KAAAAARRRRR (kardeşim) KALK KEYSERİİİİİİİİ” bağırışıyla uyandım. Evet, Kayseri’ye gitmek için nicedir gün sayıyorduk, nihayet beklenen gün gelmiş, oğlan gece yarısından sonra yattığı halde her zamanki dakikliğiyle 7’de yataktan fırlamıştı! Bense akşam iftarda misafir ağırlamış, sahurdan sonra yatmış, gözlerimi açamıyordum! Of yavrum evladım, bir gün de bırak da uyuyalım! ?

İkizler okula başlamadan en çok karşılaşılan sorudur: “Aynı sınıfa mı vereceksin?”

İkizler okula başladığında en çok karşılaşılan sorudur: “Aynı sınıftalar mı?”

İkizler okulu bitirdiğinde en çok karşılaşılan sorudur: “Aynı sınıftalar mıydı?”

Evet, bir ikiz ebeveyninin kafasını sürekli tırmalayan sorulardan biridir: “Aynı sınıfa mı versem, ayrı sınıfa mı versem?”

Hazır okullar bizim için kapanıyor, yenileri için okul heyecanı başlıyorken bir yazı yazayım dedim. Zaten sürekli de soruluyor, birlikteler mi değiller mi diye, istiyorum ki ben benim tecrübemi yazayım, siz yorumlara sizinkini yazın, yeni başlayacaklar tecrübeleri okusunlar, belki kararlarını netleştirmekte yardımcı oluruz.

Malumunuz bebeler daha el kadarken Madam Montessori’ye abone oldum, bebelerimi öğretileri doğrultusunda yetiştirdim. (İnanmayanlar bakınız efendim: Daha önceki madam yazılarım: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9) Madamın vaadine göre onun metodu uygulanırsa bebeler kısa sürede kendi işlerini kendileri görmeye başlayacaklar, anaları da eline çayını kayfesini alıp tivit atacak, IG’de resim bakacak, feyste eş dostla lak lak edecekti. Nerdeeee! Madama uydum rezil oldum. Kız iyi, hadi hakkını yemeyeyim, Allah için ona bir şey diyemem de, oğlan tam bir Mösyö Dana. Madamlık falan sökmüyor valla!

Bu aralar çok yazamadığımın farkındayım. İş yetiştirdiğimi düşünüyorsunuz, değil mi? Aslında evet, bu ara epey iş teslim ettim. Rüya Postacısı’nın üçüncü kitabı çizer ablasının elinde. Ayrıca yeni bir seriye başladım. Onun ilk kitabının resimleri çiziliyor. Başka yerlere de bir iki yazım vardı. Sürprizler yolda. 😉 Şubat tatilinden önce elimdeki her işi teslim etmeye çalıştım. E tatil, çocuklar evde, birlikte takılacağız, işin ne işi var? Peki Şubat tatilinden beri ne yapıyorum da bloga uğrayamıyorum? Var ya hiç tahmin etmeyeceğiz işler peşindeydim! 😉

Ağabeyimle benim aram bir buçuk yaş. Tahmin edeceğiniz gibi büyürken anamı delirtmişiz. Annem hep der ki “(Siz küçükken) Güneş batarken tüylerim diken diken olurdu.” Yok canım, gece kurt kadına falan dönüşmüyormuş. Ya da ben öyle umuyorum. 😉 Sabaha kadar ağabeyimle konser vereceğiz ya ondan strese giriyormuş kadıncağız. Hay Allah. 😉

Malumunuz, benim bebelerim de hiç uyumadan büyüdüler. Yine de Allah biliyor ya, hiç bir zaman gece olacak diye korkmadım. Bilakis güneş batarken pek bir sevinirdim! Olur ya belki o gece uyurlardı! Hiç uyumadılar ama ben ümit etmeye devam ettim. Çocuklar büyürken bir daha hiç bu kadar zorlanmam diye düşünüyordum fakat yanılmışım. Allah beterinden korusun ama itiraf edeyim ki okulun ilk dönemi ödev saati gelecek diye tüylerimin diken diken olduğu, stresten başımın kesintisiz ağrıdığı doğrudur!

Küçükken, bir kış günü, benden 4 yaş küçük kardeşimle karda oynuyorduk. Herhalde o 4 -5 yaşında; ben de 8-9 yaşındayım. Buzlu bir yer vardı, orada birbirimizi çekerek kayıyoruz. Ben onu çektim. Sonra da onun beni çekmesi için yere çömeldim. Arkasını dönüp iki elimden tuttu. Beni çekeyim derken ayağı kaydı, paat yere kapaklandı. Elleri bende olduğu için yüzünü koruyamadı, hızla yere çarptı. Yerden bir kalktı ki burnundan acayip bir kan akıyor. Burnu kırıldı sandım. Peki ne yaptım? Annem kızar diye kardeşimi eve götürmek yerine evde annesinin olmadığını bildiğim bir arkadaşıma götürdüm!

Ben çok panik bir insanım. En ufak şeyde elim ayağım tutuşur. Yıllar önce, sanırım üniversiteye gidiyordum, bir arkadaşıma gittim. Onun da küçük bir kardeşi vardı. İlkokula giden. Biz çene yaparken küçük kız içeride ağladı mı ne oldu, ablası yanına gitti. Kardeşini alıp biraz telaşla yanıma geldi, bana “Kardeşime tığ batmış, annem görmesin panik olur, yardım et de çıkaralım” dedi. O an küçük kıza bir baktım ki yanağında tığ sallanıyor. Nasıl fena oldum “Amaaaannn Allah gözünü korumuuuuş, ya gözüne bataydıııı, nasıl çıkacak buuuu, ucu da çengelliiii, gitti güzelim yanaaak, eyvahlar olsuuuun” tarzında panikle öyle ciyakladım ki yanıma geldiğinde ağlamayan bebe höykürerek ağlamaya başladı, anası içeriden atlayıp geldi, beni “gittii gittiii gitti kız gittiiii” diye bağırırken görünce fenalaştı, o fenalaşınca ben daha çok fenalaştım, ayıldık bayıldık, kız yerleri yırttı, derken ablası becerdi tığı kardeşinin yanağından çıkardı, sonra da beni sakinleştirdiler. Höh ne gündü be!