Nasip kelimesini çok seviyorum. İnsanı çok rahatlatıyor. Tırmalıyorsun, tırmalıyorsun, olmayınca, nasip böyleymiş deyip konuyu kapatıyorsun. Ya da “Amaaan nasibinde ne varsa o olacak, hayırlısı olsun,” deyip hiç tırmalamadan mutlu olabiliyorsun. Ben de bu aralar vaki olanda hayır vardır deyip çenemi kapattım. Evet, okul işi belli oldu. Tabi yine hiç tahmin etmediğim bir biçimde!

(Var ya şu konuyla ilgili yazmak için bu sene en az beş kere bilgisayarı elime aldım. Bir türlü konunun sonunu getiremedim. Her seferinde “Neyse biraz daha fikrim belirginleşsin” dedim, sanırım kararım en belirgin haline ulaştı. Artık daha fazla ertelemeyeyim dedim. İnşallah tamamlayabilirim yazıyı. 😉 )

Daha önce okul maceramızı uzun uzun anlatmıştım. Kısaca özetleyeyim: Bizimkiler daha küçükken tam karşımıza bağımsız anaokulu inşaatı başladı. Çocukların okula başlamasına daha epey vardı. Heyecandan içim içime sığmadı. Evimin dibinde, devlet okulu, hem de bağımsız! Çocukları vereceğim günün hayaliyle yaşadım.

(Yasal Uyarı: Bu yazı kızımın deyişiyle “iggggrenç” oğlumun deyişiyle “diksinç” olaylar içermektedir. Midesi hassas şahsiyetler okumasın. Sonra “Ay midem bulandı, ay kustum, ay kaka kokusu burnuma geldi, ay Allah belanı versin,” gibi yorumlar istemem ona göre!)

İki gün önce küçük bacım aklı sıra beni ezikliyor. Efendim ev arkadaşım Boğaziçi’nde ders veriyormuş. Eee? Yani ben böyle boş gezenin boş kalfasıykene o Boğaziçi’nde ders veriyormuş. Eee? E öyle işte. İyi de dedim, sen niye beni küçümsüyorsun? Ben de bugüne bugün bir Boğaziçi olmasa da Neşeli Popolarla Tuvalete Merhaba etkinliğine davetliyim. Şunun şurasında bu daveti alan kaç kişi var tüm Türkiye’de acaba? Derecedeyim kızım yine. 😉 Hayır, hayır, neşeli popo olarak davetli değilim tabi ki de. Bayan Uzman Helacıbaşı olarak davetliyim! Ne yapıyorsan iyi yapacaksın arkadaş. Yemişim Boğaziçi’ni de Odtü’sünü de. Ben de hela uzmanıyım, boru mu?

(Bu yazı taslakta bekliyordu nicedir. O yüzden bayat bayat kokabilir. Burnunuzu kapatıp okuyun.)

Ooo bakıyorum da mart kapıdan baktırmış, herkeste bir okul telaşı başlamış. Çocuğu seneye nere göndersem derdi aylar öncesinden stres hormonlarını salgılatmaya başlamış.

Her sene bu aylarda bloglar çiçek açıyor: “Okulumuzu seçerken nelere dikkat ettik?” cinsinden. Kaç okul gezdik, nelere baktık, kaç seminer dolandık, kaç uzmana danıştık, hedefteki okulların öğretmenlerinin master durumları ne, okulda yüzme dersi var mı, sanat dersleri ne ağırlıkta, binicilik, satranç gibi ne tür faaliyetler sunabiliyorlar, ikinci yabancı dili ne kadar veriyorlar, bilimsel deneyleri nerede yapacaklar, okulun eve uzaklığı ne, servislerinin güvenilirliği ne kadar, yemekleri ne kadar organik, bahçe durumu ne, çevresi, öğrenci&veli profili nasıl… Amanın bir milyon kriter. Orası mı olsa şurası mı olsa? Acaba neresi içimize sinse? Seçim yapmak da zor iş valla. Anacığım boşuna dememiş “Zenginler neler çekiyor da sizin haberiniz yok!” diye.

Bugünle birlikte yedi gündür okula gidiyor bebelerim. İlk gittikleri günden beri her gün bir sayfa boyama yapıyorlar. Gün bitiminde çocuklar ellerinde bu boyama kâğıtlarıyla çıkıyorlar okuldan. Annelerine gururla gösteriyorlar. Ve tam yedi gündür oğlum sadece iki çiziktirik atıyor bu kâğıtlara. Çiziktirik bile denmez, çi denir buna. O kadar az, o kadar uyduruk ki. Hiç üzerinde durmadım. Zaten biliyorum oldu olası kâğıt başına oturmaz. Sevmiyor herif, zorla mı dedim. Allah biliyor ya hiçbir şeye zorlamadım çocuklarımı şimdiye kadar. Bunu da keyfi olursa yapar dedim, bıraktım.

İkizlerin okula kayıtlarını yaptıralı henüz üç gün oldu ama açıkçası bizim evde okul heyecanı tahmin edeceğinizden çoook daha önce başladı. Daha ikizler dünyaya bile gelmemişken, evimin dibine bağımsız anaokulu yapılacağı dedikodusu dolanıyordu etrafta. Doğmamış çocuğa don biçip yakın çevredeki okul hayallerine daha o gün daldım. E dile kolay, yürüme mesafesinde koskoca bağımsız anaokulu olacaktı, her velinin rüyası… Sabah atacaktım bebeleri, akşam alacaktım. Beş kuruş da vermeden. Ya da şöyle diyeyim: “Üç kuruşa!” Hayali bile ne tatlıydı!

Bu yazıya “Okulun ilk gününün ardından” diye başlık atacaktım, ama daha günün bitmesine 8 saat varmış. Hay tüküreyim! Kafam kazan gibi, gözümün önünde kelebekler uçuşuyor, canım burnumda valla ha çıktı ha çıkacak… Gözümse yatakta, gece olsa da zıbarsak. Şu halimi gören okul yolunda tır altında kaldım sanır. Çok şükür öyle bir şey olmadı ama ikizleri okula başlattım daha ne olsun? Durun madde madde yazayım, kafamı toparlayamıyorum.

(Daha önceki madam yazıları için bkz. 1, 2, 3, 4, 5)

Bu yazıyı yazmadan önce yine olayı tarihi akışını bozmadan ele almak için anamın evindeyken hiç yatak topladım mı acaba diye düşündüm. Topladığımı hiç hatırlayamadım valla. Anamın deyişiyle odayı döker saçar okula kaçardık. Döndüğümüzde de pırıl pırıl olurdu oda. Tabi benim anam madam olmadığı için evlendirene kadar bizi peşimizi topladı. Anneannem çok üzülürdü bu duruma. “İlaaa kızııııım, üzük üzük üzüyorsunuz ananızı. Yaptığınız ananızaysa öğrendiğiniz kendinize. Yarın bir gün el kapısı var yavrııııım, el kapısı,” diyerek bizi korkutmaya çalışırdı.  Ama nafile.  El kapısından girene kadar yatak toplamadım.