Geçenlerde bir arkadaşımla konuştum. Uzun süredir konuşmamıştık. “Ne bu halin kızım yaa. Bazen yazdıklarını okuyorum, afakanlar basıyor beni, kim bilir sen ne haldesin. Sen böyle olacak insan mıydın? Enerjiktin, neşeliydin, canlıydın, özgürdün…” dedi. Telefonu kapatınca doğru vallahi dedim. Ne idim, ne oldum. Ne hayallerim vardı, pasaklı bir ev kadını oldum çıktım. Çok da sıkıcı bir hayatım var. En büyük gündemim şu aralar evde dönen b.k muhabbeti. Kaç sidik tuvalete isabet etti, kaçı nereye gitti… falan filan. Üstüm başım dökülüyor zaten. Parka bebelerin peşine giydiğim bir ayakkabım var, gören sadaka verir. Saçımı en son ne zaman taradığımı hatırlamıyorum bile. Tiksindim bir an kendimden. Zaten depresiftim. Hayıflandım durdum. Doğurmasa mıydım acaba dedim. Canım sıkkın halde arabanın teybini açtım. Bir şarkı çıktı: “Ne yapardım bilmem seni bir gün görmesem /Sesini bile duymasam ne yapardım bilmem.” Böyle bir şarkı kime söylenebilir ki dedim. Bir gün görmemeye, sesini bir gün duymamaya dayanamayacağın insan var mıdır? Düşündüm, düşündüm ve buldum! Evet, bılişlerimin yüzünü bir gün görmesem, seslerini duymasam dayanamam ben! Ne kadar iyi ve sağlıklı olduklarını bilsem de dayanamam. Peki dedim, yokluklarına bir an dayanamıyorum ya onlar olmasa ne yapardım?
Onlar olmasa kim sabah parmağını gözüme sokarak beni uyandıracak, gözümü açar açmaz sırıtan sevimli suratıyla “Anneciiiim, ben uyandım, seni çok özledim, hadi kalk” diyecekti?
Çarşıda, pazarda, tuvalette… her nereye gitsem kim bana eşlik edecekti?
Bir kedi olup miyavladığımda, kim bana sarılıp “Annea, sen benim en sevdiğim hayvanımsın,” diyerek beni onurlandıracaktı?
Depresyona girdiğimde, sinirden ağzımın içini ısırdığım zamanlarda kiminle güreşip poposunu dişleyerek stres atıp rahatlayacaktım?
Peki, elektrik kesildiğinde “Korkma annecim, ben senin yanındayım,” diyerek kim yüreğimi ferahlandıracaktı?
Üzüldüğümde, ağladığımda “Annecim, seni kim üzdü? Ben onu camdan atarım,” diyerek kim beni rahatlatacaktı?
Birazcık morale ihtiyacım olup “Dünyanın en güzel annesi kim?” diye sorduğumda “BEEENNN!” diye bağırarak kim tüm dertlerimi unutturup beni kahkahalara boğacaktı?
En sevdiğim çizgi film “Sünger bok”u izlerken bana kim eşlik edecekti?
Yaptığım yemeği yerken gözlerini kapatıp “Nam nam naaaamm harika olmuş,” diyerek kim beni dünyanın en iyi şefi gibi hissettirecekti?
Kim benim de canımın çekeceğini düşünüp ağzındaki lokmasını çıkarıp benimle paylaşmak isteyecekti?
Ya da bir köşeye çekilmiş kitabımı okumaya çalışırken kim yemek takımını ortaya döküp iki dakikada benim için şahane çaylar, pastalar, börekler pişirecekti?
Saksağandan hallice sesimle söylediğim şarkıları kim dinleyecekti?
Kim “Annecim, sana hediye aldım,” diyerek sehpa, terlik, makas… içerde ne bulursa getirip ayaklarıma serecekti?
Bir yerim ağrıdığında kim “Uf mu olmuş, dur öpiiim de geçsin,” diyerek acil sağlık hizmeti sunacaktı?
İnsanlar arasında lakabım kuru tilki, güdük, bıdık… iken kim “Sen kocaman bir annesin!” diyerek kendimi boylu poslu hissettirecekti?
Yaptığım çöp bebeklere, hamur böceklere kim sanat eseriymiş gibi değer verecekti?
Benim gibi elinden hiç bir iş gelmeyen bir insana “Annea arabamın farı kırıldı. Diker misin? Sen çok güzel dikiyorsun,” diyerek kendini maharetli hissettirecekti?
Kimin ekşi kokusunu içime çekip çekip doyamayacaktım?
Her şeyi bana sorup sorgusuz sualsin ne dersem diyeyim her dediğimi kabul ederek kim kendimi allame-i cihan gibi hissettirecekti?
Kim sevindiğinde, üzüldüğünde, heyecanlandığında, kızdığında… koşup bana sarılarak “İyi ki varım” duygusu uyandıracak, onları her gördüğümde kendimi iyi hissetmemi sağlayacaktı?
Kimi bu kadar sevebilecektim ya da kim beni bu kadar sevecekti?
…
Peki ya bebelerim olmasa bu bloğa ne yazacaktım? Sabah kalktım, tuvalete gittim, elimi yüzümü yıkadım, kahvaltı hazırladım… mı yazacaktım? Böyle blog mu yazılır? Düşündüm de ne sıkıcı bir hayatım olacaktı ya Rabbim. İyi ki doğurmuşum lan ben bu sıpaları. Yavrularım olmasa ne yapardım bilmem…
çok dygulandım ben yaaa çok güzel bir yazı olmuş
en eğlenceli aktif yoğun hayat seninkinden daha sıkıcıdır emin ol
herşeyden sıkılabilir insan ama evlatlarından asla….
Allah eksikliklerini vermesin Secce, seni evlatlarına onları da sana bağışlasın… Evet çok zor ama her şeye değerler 🙂
ağlarım ama ben …
Allah dört gözden ayırmasın!
Selcennnn…
Ulan hep gülerdim seni okuduğum zaman bu sefer ağlattın be..
Vallahi öyle evlat olsan anca sevilirsin mevzusu bu tam..
Evlat olduğu için her haliyle ÇOK SEVİYORUZ onları.
Allah ayırmasın
Sen bizi ağlatacak kadın mıydın Secce ! Zaten duygusalım bu ara okumaz olaydım evrakım ıslandı nan
O bebişler olmasaydı biz de asla şöyle anlatamayacaktık seni Secce ; Ya bir kadın var ikiz bebeleri var, harbi deli bir hatun ama yazdıkları var ya yıkılıyooooooooooooo….
o şarkıyı bende ilk duyduğumda aklıma oğlum gelmişti:) analık böyle birşey işte..iyi ki varlar, iyi ki doğurmuşuz:))
Okurken çok duygulandım gerçekten. Hayatımın anlamını sorguladığım zamanlarda okuyum diye bookmarksa koydum ki bugün de o günlerden biriydi. Neydim ne oldum falan gibi sorular herkesin aklına geliyo.
ay selcen ya 🙁 hayat 180 derece değişse de iyi ki varlar, Allah evlatlarımıza sağlık,huzur, mutluluk versin inşallah …
bu kadar güzel anlatılabilirdi ancak anne olmak ve dünyanın en güzel şeyine sahip olmak :))
ve şunu unutma bunlar daha başlangıç. Daha “kim yapacaktı? içerikli o kadar çok soru seni bekliyor ki. yeter ki yanlarımızda olsunlar, biz de böyle sorular soralım kendimize.
Cok guzel bir yazi cok:))
az kalsın ağlıyordum.
Ağlamakla gülmek arasında bir yere sıkışıp kaldım:) Benzer eleştiriler alıp kendimle çeliştiğim olsada zaman zaman, vardığım sonuç harfiyen aynıdır Ellerine sağlık 🙂
vay sen neydin be güzelim yazık diyenlere kapak olsun: şu dünyada yaptığım/ becerdiğim en iyi şey iki eniğimdir! kariyeri totosunu sıkan her ademoğlu yapabilir, yerse çocuk yapın bakalım kolay mıymış ? 😛
Bana göre imrenilecek bir hayat bu. Özgürlükten güzel.. Daha enerjik; öyle olmasa iki veledle başa mı çıkılır? Daha neşeli; hele ki ne dediklerini bilmeden konuştuklarında.. Daha canlı; içten bi gülücük attıklarında.. Çok şanslısınız. Rabbim yokluklarını göstermesin. 🙂
Bende 3 tane 2ile3ün arası 9ay 17 gün. 3 doğalı 20 gün oldu. Loğusayım duygusalım. Ama olmasaydım da ağlardım. Ortalarına gelmeden benim HERİF ne ağlıyon niye ağlıyon ne okuyon diye sinir etti akşama ne yiicez ayarlasana diyede atar yaptırdı. Dur 2 dk bişey okuyoz bütün duyguların içine ettin sağol yani diye devam ettim daha dedim normal yazı gibi okurum herhalde. Ama gene ağladım.
Yüreğine
Duygularına ve özellikle de
ANNELİĞİNE sağlık.
İnsanın anne olası geliyo yazdıklarınızı okuyunca…şu an kendimi hiç bi işe yaramaz hissettim…çocuk isterdim ama ah şu hamilelik ve doğum işi olmadan leylekler getirse ne vardı:)
Gözlerim doldu ki … Hep aynı seyleri yaşatıp hep aynı duyguları hissettiriyor bu sıpalar
çok duygulandım ağzına sağlık, izninle face’de paylaşıyorum…
çok duygulandım secce ne güzel anlatmışsın
Merhaba, gecenin 12 sinde sesli sesli gülüp yazının sonuna doğru gözyaşları içinde sırıtan bir surat bıraktınız ben de:) 3yaşında kızı 3 ay sonra oğlu olacak bir anne için harika bir yazı elinize sağlık.
Dimi yaa! Derler ya, çocuğun olduktan sonra artık hiç bir şey eskisi gibi olmaz, diye; eski hayatına dönüşü kimse istemiyor işte. Yorgunluktan geberiyor da olsan, yüzün gözün tanınmasa da ohh bi kokuları yetiyor şükretmek için dimi yaa! Uyuyorlar, gideyim koklayayım, havam dağılsın :)) (Bu yazı da bana ak sakallı dede etkisi yaptı hee)
Allah saglik afiyet versin uzun omurler sana ve o cok tatli bilislerine