Doğum fotoğrafçılığı diye bir şeyin olduğunu doğurmadan önce de biliyordum. Açıkçası çok heves ettim ama icraata hiç geçemedim. Biliyorum kalkışsam aile büyüklerim başlayacak “Her boyayı boyadın da fıstığı yeşil kaldı,” / “Şimdiki gençler bir acayip olmuş. Doğuma bile fotoğrafçıyla girer olmuş,” / “Bizim zamanımızda fotoğrafçı mı vardı? Bunlar hep Avrupa özentisi” / “Töbe töbe doğum fotoğrafçısı da neymiş, gençlerde hiç edep kalmamış” … demeye. Aslında kimsenin bilmesine de gerek yoktu ama zaten çok zamansız bir doğum olduğundan hiç kalkışılamadan noktalandı o dosya.
Ama şimdiki aklım olsa kesin bir fotoğrafçıyla anlaşırdım. Çünkü ben anlatınca kimse yaşadıklarıma inanmıyor. İsterdim ki fotoğrafçı da o anları fotoğraflasın elimde belgelerle konuşayım. Ne mi anlatayım?
- Mezbahadan biraz hallice olan ameliyathanede ben kesime şey pardon doğurtulmaya girdiğim sırada inşaat olduğunu,
- Doğurtulur doğurtulmaz ağlayamayan, tüpe bağlanan, kedi yavrusundan biraz büyükçe olan bebeklerimin, hastanenin içinde, herkesin gelip geçebildiği bir bölümde, bir bezin arasında dört kat merdiven indirilerek kuvöze ulaştığını, sonra da “Aaa çocuk bu enfeksiyonu nereden kapmış, anne mi enfeksiyonluydu” dendiğini,
- Ameliyat sonrası güvenliğin yasak demesine rağmen, sırf ben görüp mutlu olayım diye kız kardeşimin 2 yaşındaki yeğenimi gizlice hastaneye sokmaya çalıştığını, güvenliğin bunları görüp azar katkılı bir aksiyon yaşattığını,
- Ben inim inim inlerken sevgili ziyaretçilerimin başımda, kendi aralarında muhabbet edip gülüştüğünü, benim iniltim artınca “Eee daha daha nasılsın” diyerek bana döndüklerini,
- Ben çocuklarım yaşar mı yaşamaz mı diye ölüp ölüp dirilirken başımda isimlerini kim koyacak kavgası yapıldığını,
- Aşırı kan kaybından halüsinasyon görmeye başladığım için bir yandan bana kan takviyesi yapılırken sevgili ziyaretçilerimin yine başımda çay eşliğinde kek, börek ve kurabiye yediklerini, kısırı unuttukları için hayıflandıklarını, Vizite gelen doktorun bile şaşırıp “Pikniğe mi geldiniz kardeşim,” dediğini,
- Güvenliğin ziyaret saati bitti diye başımdakileri çıkarmaya çalıştığında ziyaretçilerimin ilk önce saklanıp sonra da güvenliğe yakalanınca “Ama biz birini bekliyoruz. Arabayla bizi almaya gelecek,” dediğini. Güvenliğin “Yürüyün bahçede bekleyin lan hadi hadi kış kışşşş” demesini,
- Ziyaret saati hayırlısıyla bitsin de bir an önce acılarımla baş başa kalayım diye durup durup saate baktığımı,
Ay öf devam edemeyeceğim, sinirlerim oynadı. Fotoğraf falan da istemem. Mümkünse bir elektroşokla beynimden de sileyim şu görüntüleri!
Sahi sen hiç çocukların isimlerini söyledin mi merak ettim bak şimdi 🙂 Ben de sildirmek istiyorum benimkini bu arada rüyalarıma bile giriyor
yok hiç demedim isimlerini:) benim de hep kabuslarımda sezeryan sonrası halim
Yazınızı keyıfle okudum. Kaleminize sağlık. Ben bir doğum fotoğrafçısıyım. Yeni doğum yaptığınızda anılar taze oluyor. Fakat yıllar geçtikçe anılar silikleşmeye başlıyor. Bu yüzden doğum fotoğrafları yıllar geçtikçe daha da kıymetleniyor diye düşünüyorum. Siz çektirmemişsiniz ama bu yazınız da size bir çok şeyi hatırlatacaktır. 🙂
bence de çok güzel bir anı doğum fotoğrafları. ama işte doğum istediğin gibi olmayınca fotoğrafları olmadığına daha çok seviniyor insan:)
Bende çok istemiştim doğum fotoğrafçısını,doğal fotoğraflar olsun istedim.Ama sağolsun bizimkiler durumu iyice abartıp her türlü poz verip fotoğrafçıyı çıldırtmışlardı.Kız arkasına bile bakmadan kaçmıştı 😉
hahaha sen de bir iki poz çekinebildin inşallah:)
Eh işte bir kaç pozum var çok şükür..
benim değilde bebişim için olsun isterdim zaten on ebe bilmem kaç bebek heöşiresi vardı odada bide fotocu olsun ne olcak tabi devlet hastanesine fotocu alıyolar mı bılmıyorum.
Bizde dogum fotografcisi suraya kalsin ben dogum icin danci cekerken herseyi son dakikaya birakan beyim beni birakip fotograf makinesi alip gelmisti.bebegimin ilk gelisi yanima aglamam duygusal anlar videoya kaydetmisti de basina kakmadim son dk.oldu diye.
İkincisinde ise dogumum zor oldu 4 saat sonra mudahaleler ile dogdu kizim.gorunce bile sevinemedim ohh kurtuldum modundaydim malesef ki ondan hatira neyim yok.ne varsa ilklerde var her nanelerini cekiyoruz ikincileride ihmal ediyoruz
ihmal değil ya. normali o 😉 ilkleri abartıyoruz bacım