(Daha önceki anormal “normalleşme” hikâyeleri için bkz: 1. turşu, 2 çiş partisi., 3. gezenti, 4. cüzzamlı kurabiye, 5. AVM, 6. metrobüs) “Vaktiyle bir kuş yumurtlamış. Yumurtadan cücükler çıkmış. Yiyip içip mıçtıklarından birkaç güne tabi yuvayı b.k götürüyormuş. Cücüklerden biri dayanamamış. ‘Anneciğim, bu yuva çok pislendi, buradan çıkalım, başka bir yuvaya yerleşelim,’ demiş. Anası da ‘Yavrum bizde bu g.t olduğu… Okumaya devam et Hayatın Normalleşmeye Başladığının Resmidir – VII – Çocuklunun Tatili
Mutlu Son
Ramazan’dan hemen önce yeni bir serinin ilk kitabına başladım. (Bu seferki diğerlerinden farklı, sürpriz bir kitap. Çok şaşıracaksınız. Ama konu bu değil. 😉 ) Ramazanda epey yoğun çalışmam gerekti. Yeter ki bebeler oyalansın, bana musallat olmasın diye hiç bir şeye de sesimi çıkarmadım. Boyalar, kalemler, kâğıtlar, oyuncaklar… Bir yandan da oruçtu, sahurdu, iftardı… Ev aldı… Okumaya devam et Mutlu Son
Yeryüzü Doktorları
Küçükken ne zaman ağzıma bir lokma alsam babam “Ohhhh sen yeyince benim karnım doyuyor,” derdi. Benim yediğim iki lokmayla o göbeği nasıl yaptı bilmiyorum ama doğru diyormuş vallahi. Evlat yeyince ana-baba doyuyor. Onsuz lokma insanın boğazından geçmiyor. Hayret! Zamanında herkesin tabağındaki ete sulanan biri olarak günün birinde kendi tabağındaki etleri seçip başkasına vereceksin deselerdi hayatta inanmazdım… Okumaya devam et Yeryüzü Doktorları
Hacı Secce – 4. Bölüm – Çok gizli mesajlaşma
Geçenlerde çocuklarla marketteydim. “Anne bize bir şey alır mısın?” dediler. E alırım. Ozmo cornet miymiş neymiş. Nereden öğreniyorlar isimlerini çok merak ediyorum. Sözde evde TV yok. Aradım bulamadım. Meğer orada satılmıyormuş. Başka bir şey alın dedim. İstemediler. Tam üç market gezdim. Ne menem bir şeyse yok yok! Başka bir zaman alayım dedim. Moralleri bozuk, elleri… Okumaya devam et Hacı Secce – 4. Bölüm – Çok gizli mesajlaşma
Pes!
Ramazandan hemen önce pikniğe gittik. Kene korkumdan giderken bebelere uzun pantolon ve çorap giydirmiştim. Eve dönünce banyoya soktum. Kene kontrolü yaptım. Bir şey yoktu. Ertesi sabah kalktım. Bir kontrol daha yapayım gündüz gözüyle dedim. Ayyy oğlanın kaburgasının altında. Minnacık. Bit gibi. Ayakları dışarıda. Kafayı sokmuş içeri. Cuk cuk cuk oğlumun kanını emiyor. Iyyy! Nasıl fena… Okumaya devam et Pes!
Hacı Secce – 3. Bölüm – Hadi bismillah…
Çocukluğumun Ramazanlarını çok hatırlamıyorum. Yalnızca birkaç şey var aklımda kalan. Mesela ilkokul dörde giderken ilk orucumu tutmuştum. Okula gitmeden çaktırmadan banyo çeşmesinden su içmiştim. 🙂 Eve döndüğümde de önüme bir bardak su koyup “Allah’ım ne olur, unutayım da şu suyu içeyim” diye dua etmiştim. Ama unutmadım. :/
Hileci Hurdacı
Bir çok insanın aksine çocuklarla oyun oynamayı seviyorum. Gerçi kastettiğim öncelikli olarak evcilik değil. Aman evlenmişim, evimi yuvamı kurmuşum, işi tekrar dramaya dökmeye ne gerek var? Hem zaten bebeler de bana sürekli köpek rolü veriyor. Rolümün hakkını verememenin ıstırabını yaşıyorum. Ama ne yalan söyleyeyim yine de oynuyorum. Açıkçası evciliklerde -olur da kapabilirsem- en sevdiğim rol ben-anneymişim-şimdi-uyuyormuşum-siz-ikiniz-oyun-oynuyormuşssunuz… Okumaya devam et Hileci Hurdacı
Öyle böyle şöyle
“Hiç uyumuyor, sabaha kadar ayaktayız. Aklımı oynatacağım.” “Ağzına ne verirsem yüzüme pıskırtıyor. İnan bir lokma yer mi diye bütün gün ne pişireceğimi şaşırıyorum.” “Hiç anlaşamıyorlar. Sürekli saç baş birbirlerine giriyorlar. Dün oğlan kızın yüzünü boydan boya bir çizmiş tırnağıyla. Ay inşallah izi kalmaz.” “İçim şişti zırıltısından. Gece gündüz zır zır zır. Bir de ne istediği… Okumaya devam et Öyle böyle şöyle