Sizi bilmem ama biz küçükken kardeşimizin olacağını bilmezdik. Söylemezlerdi bize. Bir arkadaşım sabah kalkmış, içeriden bir ingaaa sesi duymuş. Şaşırmış. Dışarıda bebek mi var diye camdan dışarı bakmış. Bebek görememiş. Sesi takip edince annesinin odasına gitmiş. Tatatataaaaammm nur topu gibi bir kardeşi varmış annesinin yanında. Benim hikâyenin de bundan pek farkı yok. Bir numaralı kız kardeşimde beş yaşındaydım. Net hatırlamıyorum. Ama iki numarada on yaşındaydım. Bir arkadaşım “Biliyor musun, senin annen hamile,” demişti. Ben de uzun süre hamile olanın benim annem değil de yengem olduğuna inandırmaya çalışmıştım. Annem onun için örgü örüyordu. Arkadaşım sonra “Akıllıııımm, annenin karnına baksana, kocaman,” dedi. Harbiden bir baktım ki kocaman. Anneme sorunca kilo aldım demişti. Sonra birden yağlarını aldırmaya karar verip eve bebekle döndü!
Şimdiki çocuklar şanslı. Anne babalar eve gelecek bebek için evdeki çocukları önceden hazırlıyorlar. Hatta kardeş ister mi diye soranlar, cevaba göre bir bebek daha düşünenler bile var. Evde tek çocukken bir çocuk daha gelmesi zor bir şey. “Evet, evet, kardeş istiyorum,” dese bile kaldıramayabiliyor çocuk. Hatta bir arkadaşım anlatmıştı, beş yaşındaki yeğeni arkadaşını içeri çekmiş, evin bebeğini göstererek diyormuş ki: “Bak sana kardeş istiyorlar mı diye sorarlarsa hayır de, bana sordular, evet dedim, eve bunu getirdiler.”
Herhalde çocukları kardeşe hazırlamanın en kolay yollarından biri onları kitaplardaki kardeşlerle tanıştırmak. Zira çocuk kitaplarının vazgeçilmez konularından biri eve gelen kardeş. Çocuklar da bayılıyor bu kitaplara. Meşhur Pandamızın başıma neler açtığını anlatmıştım. Bu aralar yeni bir kitap var elimizde. Günışığı Kitaplığı’ndan. Yine çocuklarımın gözdesi olan bir “eve kardeş geliyor” kitabı.
Benim deyişimle uğurböceği, bebelerimin deyişiyle örbönceyi, kendi deyişiyle Uçuçböceği Bon Bon ile tanışalı daha birkaç gün oldu. Ama bizimkilerin gözdesi oldu bile. Zaten börtü böcekler içinde en çok örbönceğini severler. “Anneaaa, örbönceğini okuuuu” diye sürekli başımda bitiyorlar. Kitapta anne- babasıyla bir gül bahçesinde yaşayan uğurböceği bir gün kardeşinin olacağını öğreniyor, sonra sabırsızlıkla onu bekliyor, en sonunda da bebek teşrif ediyor, Bon Bon pek mutlu oluyor. Panda’dan alışıklar zaten eve bebek gelmesi konusuna. Özellikle kız bu yeni bebekli kitapları çok seviyor. Örbönceğinin kardeşini pusette taşıdığı sayfaya bayılıyor. O sayfayı açınca miii miii diye kedi yavrusu gibi bir ses çıkarıyor. Ne yapıyorsun denince de “Ben kardeş oldum,” diyor.
Bu aralar onlara kardeş olduklarını anlatmaya çalışıyorum. “Senin kardeşinin adı ne?” diyorum kıza, “Oğlan,” diyor. “Peki o oğlanın adı ne?” diyorum, “Amet” diyor. Henüz ilk seferde kardeşinin adının Amet olduğunu söyleyemedi. Sebebi de bu kitapla ortaya çıktı. Amet kardeş değilmiş, çünkü Amet bebek değilmiş. Kardeş küçük olurmuş ve ağlarmış. (Sanki Amet ağlamıyor, zırıl zırıl beynimi şişiriyor yemin ederim.) Biz de yeni bir oyun bulduk, bebelerimi kardeş yapıyorum. Eşek kadar olmalarına aldırmadan onları battaniye ile kundaklıyorum. Kundaklanan da miii mii diye sesler çıkarıyor. Öbürünün kardeşi oluyor. Kundaklanmayan kundaklananı “kuncusuna” alıyor, böylece kardeşi olup mutlu oluyor.
Şimdilik yeni bir bebek yerine evdeki kardeşle idare etmekten herkes memnun görünüyor. Ama günün birinde gerçekten küçük bir bebek isterler diye aklım çıkmıyor da değil hani. Gözlerinin açılmaması dileğiyle, size ufalıp da cebime giren nurtopum bebek Amet’le veda ediyorum. Miiii miiiiii…
Nasıl haberin olmaz ya! Ben bile küçük kardeşimizin geleceğinden haberdardım. annem kırmızı sabahlığı üzerindeyken bana o haberi verdiği için uzunca bir süre onu giyince hamile kaldı sanmıştım :/
valla bana hande dediydi. ben kaçırmışım o repliği
Bende Amet’le Mekki’ye kardeş geliyor sandım 😉 Videoya da bayıldım bayıldım maşallah,valla kız güzel yemek yediriyor da oğlan burun kıvırıyor.Benzer modeli bizim evde de var.Anacım bu oğlanlara yemek beğendirmek ezelden beri zor zaten.
şükür şimdilik börtü böcek yavrularıyla idare ediyoruz. oğlanın iştahı daha iyi maşallah. kızın şov yaptığına bakma güjell güjelll diye asıl o öldürüyor beni yemek yerken
Sevgili pedagoji yoksunu annem kardeşim gelir gelmez beni yuvaya gönderdiğinden, ben de olayı okulla bağdaştırmıştım. “Ulen, bi okula gittik, boşluktan faydalanıp eve bebek geldi, ben de bir yere ayrılmam arkadaş artık” diye tepinip, annemi sinir edip bi güzel ağlatmıştım lohusa haliyle. Belki ondandır, okulu hiç bir zaman, hayatımın hiç bir döneminde sevmeyişim 🙂
:)))))))))))))))) evden çıkmaya korkan insan bu durumda. dönüşte kimi bulacağız allah muhafaza
çok şükür ne küçük kardeşim ne de böyle bir talebim olmadı:) ablam var ama hep bi abim oldun isterdim.Abalamda ara ara benle dalga geçerdi bana abi diyebilirsin diye:))) İtiraf ediyorum benden küçük ve mızır mızır mızırdanan bir çocuğa sanırım tahammül edemezdim:)) O tahammul duygusuyla anca anne olunca tanıştım. ya birde şeyi anlamıyorum hani çocuğa soruyorlar ya kardeş istiyor musun diye. Çocuk evet dedi mi yapıyprlar kardeş..e dogdu geldi istemedi ne olucak… ben istersem doğurum o da alısır bu kadar anacım…
Off benim abim var. küçükken hiç tavsiye etmezdim ama büyüynce işe yarıyorlar doğrusu. özellikle bizimki gibi arabadan bilgisayardan anlıyorlarsa
evet o çocuğa sorma işine be de kılım. adı üzerinde çocuk yaaa. ne anlayacak allah aşkına. üstelik kardeşlik küçükken değil büyüyünce daha güzel
annemin hamileliğini ben de komşudan öğrendiydim… çok acaip oldum. bozulmuştum bana ilk elden soylemedikleri icin…
kizkardeşimi hep çok sevmişimdir bu arada.. hiç kardeş kavgası ya da kıskancligimiz olmadı..
Ahminin kundağı şahane.
:))
🙂 tşk ederim
biz de 4 kardeşiz dediğin gibi hiç kıskanmadık birbirimizi. çok kavga ettik ama çocuk anlaşmazlıkları işte. kardeş güzel şey. olmazsa olmaz
Annemle babam bana kardeşimin olacağını, babaanneme gitmemek için direndiğim bir günde, “Babaannende kalmayı kabul edersen sana sırrımızı vereceğiz” diyerek söylemişlerdi. Ne safmışım…
iyi numara da çok işlerliği yok
Benim erkek kardesim dogdugunda 4 yasindaydim ve cok net hatirliyorum.Annem evde dogum yapti , kardesim hastaneye gitmeyi bekleyemedi :)Annem garibim cok sanci cekince cok icerlemistim:(Anneme bu ne yiyecek diye sormustum sut cevabini alinca dolaptan sutu kaptigim gibi bahceye sakladim.Sen misin annemin canini acitan 🙂
Benim facebook hesabim yok ben nasil izleyecegim videoyu simdi ?
hatırlıyorsun ha 4 yaşını. harika.
hesabının olmasına gerek yok sanırım. facebook.com/birkizbiroglan yaz çıkıyor
bana kardeşım olacağı söylenmiş miydi söylenmemiş miydi hatırlamıyorum ama kardeşım olunca gösterdiğim tepki annemin anlattığına göre şöyleymiş: “hayııır!! sen onun annesi olamazsın. geri ver onu annesine. sen benim annemsin!!!”
uzunca bir süre kardeşmın aslında teyzemin çocuğu olduğu ve teyzem hasta olduğu için bir süre bizimle kalacağı yalanıyla uyutulmuşum:S
aaabi hayatlarımızı deşsek kimbilir ne patolojiler çıkacak len:))))
valla ben de çocukluğuma götürecek korkusuyla psikiyatrise gitmeye korkuyorum. gidersem dönemem valla. ne travmalar yaşadık ayol
:))))))
Ben de çok kardeş istiyordum, bizimkiler de çok erken söylemişler bana. Sürekli annemin karnını ölçüp ne zaman doğacağını öğrenmeye çalışıyordum. Bir de annem her kontrole gittiğinde belki bebeği verirler diye ona yatak hazırlıyordum. Kardeşim doğduğunda ben 7 yaşındaydım. Hakikaten benim ısrarlarım ile yapılan bir çocuk sanırım. Onu hep her şeyden çok sevdim. Bana küçük annesi derlerdi küçükken. Hakikaten de öyle hissetmişim sanırım, çocuklarımdan farklı göremem şimdi de onu. Bir de ilk eve geldiğinde hemen benim eski bebek arabamı çatıdan indirtip gezdirmek istemiştim. Ama bu talebim hemen karşılanmadı, bir süre oyaladılar beni.
Şimdi ben bizimkilere birbirlerinden bahsederken sürekli kardeşin kardeşin diyorum. Umarım seninkiler gibi düşünmezler, bir de bebek kardeş isterlerse yandık.
evet erken söyleyince çocuğa bir de onun çenesiyle uğraşmak zor. ben de çok düşkündüm kardeşlerime. kardeş çok güzel şey valla.