“Boğaz açtırmak” diye bir şey vardır, bilir misiniz? Bebe ilk kez emzirilecekken “bilmem kimin boğazı olsun,” denirmiş, öyle açılırmış boğazı. Bol yiyen bebe makbul olduğundan benim boğazım babaannemlerin obez komşusuna atıfta bulunarak açılmış. Gel gör ki 30lu yaşlarımın başında 45 kiloluk bir tıfılım. Gerçi şükür Allah’a!
Etrafımdaki herkes bebelerin boğazına takıntılı. İki anne bir araya gelir gelmez hemen bir seninki ne yiyor, benimki ne yiyor muhabbeti başlıyor. Şimdiye kadar çocuğunun yediğini beğeneni görmedim. Parkta dombili bir çocuk var, ufak bir fil yavrusu büyüklüğünde, onun bile anneannesi yemediğinden şikayetçi yemin ederim. Gören sumo güreşçisi yetiştiriyorlar sanır.
Hiç unutmuyorum benimkiler ilk bir yılın içindeyken bir arkadaş gelmişti. Kızı bizimkilerden sekiz ay falan büyüktü. Annesinin dediğine göre gün boyunca bir şey yememiş. Akşamın da sekizi olmuş. Benimkiler mamayla beslendiği için çocuğa göre yemeğim yoktu. “Bebe bisküvisi var mı?” dedi. “Var” dedim. Suyun içine (niye süte değil bilmiyorum) bebe bisküvisinin yarısını boşalttı. Tahin kıvamı bir karışım hazırladı. Sonra kıza uzattı. Kız istemedi. Ve size yemin ediyorum, kızı koluna yatırdı, kâh burnunu tıkayarak kâh bağırıp çağırıp küfrederek kâh genzine kaçırarak bir kase bisküviyi yedirdi. Bebe boğulacak diye aklım çıktı. “Alışık, anca böyle yiyor, yoksa hayatta ağzını açmıyor,” dedi.
Sonra bir arkadaşım daha var. Bir tane tıfıl oğlu var. O da ağzını şöyle açıyormuş arkadaşlar: anası bebeyle soyunup duşa giriyormuş, suyu açıyormuş, çocuk suya bakarak yiyormuş. Ne zekice! “Kreşte ne yapıyor, hamama mı sokuyorlar çocuğu” dedim. Orada yiyormuş, hıyar, nasıl oluyorsa!!
Kendim çok boğazlı bir insan olmadığım için oldum olası bebelerin yemesi neden dert olur anlamazdım. Yani inanın bana zorla yemek yemek rejim yapmak kadar zor bir şey. Şükür Allah’a bebelerimin boğazı iyiydi. Özellikle oğlan pek iştahlıydı. Küçük doğdular, ama çabuk toparlandılar.
Çocuklar doğmadan bebelerin yemek yemesiyle ilgili de mümkün olduğunca çok okudum. Hepsinin ortak noktası üç aşağı beş yukarı şu sloganda saklı: “Yemeği savaşa dönüştürmeyin!”
Ben de doğduklarından beri hep bu düstur üzerinde oldum. Hiç ısrar etmedim, doydum dediklerinde saygı gösterdim, farklı lezzetlere alıştırmaya çalıştım, yemeklere ön yargıyla yaklaşmadım, besleyici olduktan sonra her şeyi yemelerine izin verdim, istemedikleri bir şeyi bir süre sonra tekrar sundum, yemek için rüşvet teklif etmedim, kandırmadım, trenlerle uçaklarla doyurmaya uğraşmadım, tv karşısında hipnotize etmedim… Dikkat ederseniz hep –di’li geçmiş zaman kullanıyorum. Çünkü hepsi mazide kaldı.
Dediğim gibi oğlan baştan beri iyi gitti şükür de kız bir yaşından sonra çok fena durakladı. Dert etmedim, diş dedim, çiş dedim, sıcak dedim, yer dedim, yürüdü, boya gitti zart zurt dedim ama gel gör ki yaşıtlarına göre ufak kaldı. Ben de kendi haline bırakmak yerine yavaştan yavaşa yemek için ısrarcı olmaya başladım. Aslında kızın midesinin küçük olduğunu o yüzden çok yemediğini düşünüyordum ama bir kaşık çorbayı içmeyen bebenin daha yemekten kalkar kalkmaz koca bir dilim pasta, üzerine bir tas dondurma, onun da üzerine 3 kurabiye, onun da üzerine bir tabak karpuz yiyebildiğini görünce anladım ki küçük hanımda benimkinden de büyük bir mide var, yalnızca kullanmayı bilmiyor!!
Artık dayanamadım, en sonunda “Hööyt ne oluyoruz lan,” diyerek ciddi bir yemek politikası gütmeye başladım. Öncelikle çeşit sevdikleri için çeşit çeşit pişirmeye başladım. Günde üç çeşit yemek yapmak, iki bebeyle gerçekten de zor bir iş. Ama yaptım. Bir çeşidi yemezse ötekini teklif ettim. İki kaşık ondan, üç kaşık bundan derken yer gibi oldu. Sonra onu da bıraktı. Hiçbir şeye ağzını açmıyor. Deliriyorum. Her gün değişik yemek bulacağım, saatlerce pişireceğim diye canım çıkıyor, ama küçük hanım lokma almıyor. Gel gör ki çikolataya dondurmaya hiçbir zaman hayır demiyor!
Ben de bir sonraki atağa geçip dondurmayla kandırmaya başladım. Yemeğini yersen, dondurma yersin. İşe yaradı valla. Dondurma aşkına şapır şupur yedi yemekleri. Ama yine bir süre! O numara da sökmeyince TV ile hipnoz ettim. Ona bakarken ağzına yemeği tepiverdim. Ama hipnoz da olmaz oldu.
Dün en son duşta barbunya yedirdim! Soydum attım bunu duşa, maşallah suya bakarken bir yedi bir yedi şaştım da kaldım. Birkaç gün de artık bu taktikle geçinirim. Sonra olmadı koluma yatırır burnunu sıkar yediririm. Hatta hiç kendimi zorlamaz direk midesine hortum sallarım. Valla çok pis kızdım, korkunç bir savaş ilan ettim. Ben iki elim kanda yemek yapayım, sen burun kıvır, öyle miiii??? Valla bu yemek yenecek küçük hanım! Öyle ya da böyle yenecek! Haberin olsun!
🙂 o tabak bitecek http://www.youtube.com/watch?v=xk4t4C69AZc
haha bunu duymuştum da görmemiştim hiç çok güldüm sağ ol
vaay duşta yemek yeme olayını ilk defa duydum:) ben yazın balkondaki leğen içinde oynarken eline karpuz falan vermişliğim var da banyoya yemek girmez ayol çarpılacaksınız cümleten:)) anambunların butun nazı bize sana söyleyeyim. okulda hapur hupur yiyorlar herşeyi, evde çataldan sebze sarksa bööğğ…
çataldan sebze sarksa böğğh:)) süper bir tanımlama oldu valla
Benim buyuk oglan da 1 yasina kadar iyi yiyordu . 2 yasa dogru istahinda azalma oldu . sonra da istahinda hic bir zaman artis olmadi . ilk baslarda fazla takilmamaya calistim . sonra sadece sutle yasar oldugundan paniklemye basladim . ama yine de cok fazla zorlamadim . alti yasa dogru tekrar yemeye basladi . ama eskisi kadar yine istahli degil . 2. ve 3. nun yemek konusunda masallahlari var . birbirlerine bakip yiyorlar 🙂 yemek konusundaki politikam ; benden yemek yapmasi , ister yiyin ister yemeyin. bana mi yiyorsunuz lan ! 🙂 ben kendi beslenmem icin bu kadar stres yapmiyorum 🙂 ve cidden zorla yemek yemek iskencedir eminim 🙂 3 cocuklu kimligimlen yaziyorum :p cocuk konusunda neye cok titizlenirsen o mutlaka ters tepiyor 🙂
doğru diyorsun.lakin illet oluyorum ha her gün ne pişirsem kaygısı yaşamaktan. büyüseler de liste verseler.
o liste her daim köfte patates kızartması dondurmadan oluşur emin ol:)) küçükken annem bende liste istemişti, istediğine pişman olmuştu sonra:))
valla 2 yaşta var bi gıcıklık diye tahmin ediyorum ben de başlarda senin yaptıklarını (Hiç ısrar etmedim, doydum dediklerinde saygı gösterdim…)yaptım ve çocuğum hiç yeme problemli bi çocuk olmadı ama gel gör ki son günlerde yemek seçmeler “ben yemek yemicem” ler gırla gidiyor daha bu sabah seviyor diye patatesli yaptığım omleti bitirsin diye dondurmayı rüşvet koydum onun bile yarısını yedi, bu 2 yaş fena bişey krizi ayrı inadı ayrı… bazen de hiç belli olmuyor oturuyor sofraya güzel güzel kendi yiyor bkz. dün akşam yemeği… bu süreçte, sinirim kaldırdığınca tabii, üzerine gitmemeye “yemeği savaşa dönüştürmemeye” çabalıyorum, abur cubur diye verdiğimiz bi çikolata bi dondurma bi de bilumum kuruyemiş onları da azalttım mümkün olduğu kadar yada yemek sonrası veriyorum bir de şu var yakın zamanda tuvalet eğitimi bitti ilk günler tuvaletini arızasız olarak gereken yere yaptığında ödül veriyorduk bu ödül işi fena hoşuna gitti yapması gerektiği şeylerde de ödül ister oldu bkz. yemek yemek gibi… işte böyle canım allah kolaylık ve çelik gibi sinir versin tüm annelere.
hmm bak belki de 2 yaştır harbi. valla ben kan idrar testi bile yaptırdım birşey mi var diye. cin alinin kız modeli oldu
duş taktiğini deneyeceğim 🙂 (gülmekten altıma işeyecektim)
duş süper yaa kiri pisi de orada kalıyor. bilsem mama sandalyelerini direk oraya kurardım
Senin üslubuna bayılıyorum.Yine kahkahalarla okudum yazını.Bende ne yedireceğimi şaşırdım artık.Dediğin gibi yemek yemiyolar ama gözlerini açar açmaz ozmo istiyorum diye dakikalarca ağlıyorlar.3 yaşındalar ama daha birsürü şeyin tadını bilmiyorlar.İnanılmaz önyargılılar.Artık tehdit falan da işe yaramıyo.allah yardımcımız olsun:)
benimki de gözünü açar açmaz gebrek (gevrek) istiyorum diyor.buna bebe için besleyicisini aldım yok efendim babasının diyet gebreği yenecekmiş!! kız kısmı işte
bizim bebiş 3 yaşına girecek, ben 6.ayından beri aynı sorunu yaşıyorum. ben de küçükken öyleymişim, herhalde annemin bedduası bir yerinden tuttu:)Allah sana senin gibi çocuk versin derdi. Yazık oldu bana:) Biz televizyona ağız ayırmadan tut, eline mercimek verip evin her tarafının bakliyattan kokmasına razı olmak,salıncakta her gelişinde bir lokma,yarım saat kapıcının ziline basarak yemek yedirme dahil olmak üzere senin denedğin her şeyi denedik. yemiyor allah yemiyor. Börek, çikolata versen açken ucundan yer.Annem kudret toku dermiş benim için, öbür taraftan tok gelmiş:)) Ben terapiye gitmeyi bile düşündüm ama zamanla iyileşebiliyor. Allah kolaylık versin.
hahaha sayende yeni teknikler öğrendim.kapıcı zili olayını deniycem. kapıcınız ne diyor bu iişe?:)
bırak terapiyi merapiyi benim gibi midesine hortum salla sen de:)
hihohaa…salllamadık mı sandın?bir annenin aklına gelebilecek hatta bir psikopatın aklına gelebilecek herşeyi denedim ben. yemek yediğinde şimle birbirimize bakıp karşılıklı gözyaşı döktüğümüz günler oldu,sen diyorsun secce ya??biz kaç defa çocuk yemek yemiyor, bırak yemesin,yok yok yedirelim diye ayrılma noktasına geldik. amma derdim varmış ha:)
şaka bir yana bence yemek yemeyen çocugu boşver acıkınca yer diyen ailelerden tiknsinti geldi,çocgun beyin gelişimin en hızlı olması ve bu yuzden gerekli vitamin,minerallleri almaı gereken dönem.kendi haline bırakırsan “en vahşi hayvan bile acıktıgında ağzını açar” geyiğine girersen çocuk okumayı geç bile öğrenebilir. çevremden biliyorum da. o yüzden pliiz çocuguna zorla yemek yedirmeyen annelere seçkinci gibi bakılmasın zira ben çcouguna evde,parkta,arabada,köprüde,tramvayda,yaylada,dağda,alışveriş merkezinde,apartman boşluğunda yemek yedirmeye çalışan Mülkiyeli bir anneyim:)sevgiler.ohh be
işte sonunda benim derdim de ortaya cikti. funda benden fazlasını yazmış sadece.
bir şekilde ya birinin bedduasını aldım yahut da birini “ay amma uğraşıyor çocuk yedi yemedi, iki gün aç kalsın yer. ne bicim insanlar var” filan gibi kınadım ve başıma geldi.
şu kadar söyleyeyim: bu çocuklar benden değil herhalde..
kız son bir iki senedir (7 yaşından sonra) az da olsa yemeğe başladı.
oglani hiç yazmayayım, biri yorum yazar elimi kana bularım..
yine de, “yesin de nasıl yerse yesin” demiyorum, orda burda yedirmiyorum. yemek saati belli, ne yiyecegi de belli.
yiyor kalkıyor.
brokoli, brüksel lahanası, enginar yiyen çocuk var evet.
et-kofte-balık-hamburger-sosis-kızarmış patates-çikolata ve pasta yiyeni de var.
oh ne güzel ne ala..
bu da büyüyünce yer.
hiiiç uğraşamam çeşit çeşit yemekle.
birincide mutfak laboratuar gibiydi. mini mini kaplarda, kaselerde, tencerelerde, cezvelerde, fincanlarda şunun bunun ezmesi, vay şundan tatsın, ay bunu belki sever..
sevmedi arkadaş.
çay kaşığına yarısına kadar pilav, ön tarafına da dondurma dağı yapıp yedirmeye çalıştığım gün “dama” dedim.
yazik benimki de can, ömrüm gidiyor. tek çeşit yedi. zamanla bi şey daha beğendi menüye ekledik.. kasmadim.
boyu da uzadıı, kafa da zehir gibi.
şimdi benim yemediklerimi yiyor.
:))))))))
benimkiler güzel yemek istiyor. yöresel tatlar, zor işler, içli köfteler, mantılar… nereden gördünüz lan bunları, kuskus yiyerek büyüttüm ben sizi karnımda.
evet evet ben de fiziksel gelişimlerinden korkuyorum. her an ağızlarına tıkmıyorum ama senden aldığım gazla her an başlayabilirim:)
Valla nedir bu bebelerden çektiğimiz, benim kızda zorla yemek yiyenlerden hatta dr.yaşıtlarından geride olduğu için özel kalorili mamalardan yazdı son çare onu veriyoruz beslenmeye ek olarak.Denemediğim şey kalmadı benimde bazen bu yemek öğünlerinde oturup hüngür hüngür ağlamak istiyorum.
ben de vitamin, iştah açıcu falan aldım da daha vermedim bile. vitrini süslüyor. kanserle vitamin ilişkisi falan kuruyorlar ya. tedirginim.bi de ileride yan etkisi falan olur diye korkuyorum. aslında en azından balık yağına düzenli başlamam lazım yaa
ahhhh ahhhhh çok dertliyim bu konuda 2.5 yaşındayız ama hala 11.5 kilo iştahsız çocuk taklada atsan yemiyo çikolatayı koklayarak yiyen çocuktan ne beklersin büyüdükçe düzelceğine yemeklerini dahada azalttı aç bırak ye diyen insaları duydukça boğasım geliyo kendi çocuğu 1 gün hasta olup yemediğinde dertlenen sana bunu kolayca söyler boşuna dememişler ağlarsa anam ağlar gerisi yalan ağlar bu arada bizdede var öyle bi tip görümcemin oğlu 4 yaşında 37 kilo geçen gün telefonda diyoki hiçbişey yemiyo zaayıfladı keşke zayıflasa dedim :)))))
ya ben aslında canı içinde olsun yemese de olur diyorum ama tam büyüme çağları yaa. bi de harbi yemedikçe mideleri küçülüyor. benimkiler de inan 11-12 herhalde. prematüre doğuma göre süperler ama tabi akranlarından geriler
Ay yorumlari okuyunca bi de aklima sey geldi . Gecen bir arkadas beni aradi . TR’de bi arkadasinin oglu varmis . cocuk 8 yasindaymis . Seker hastasiymis 25 kiloya dusmus . Kilo almasi icin yasin okuyorlarmis . Simdi o cocuk artik onceden kac kiloysa bilmiyorum . Ama kendi oglumun kilosunu dusununce bize de bir tur 41 yasin okunmasini salik verdim 🙂 oglum 8,5 yasinda ve 25 kilo 😀
haha şunu söyleyeyim de dinle. yanılmıyorsam ilkokul ikide 18 kiloydum!
Bende bir ikiz annesi olarak, tecrübelerimize dayanarak yazıyorum, hiç böyle dertlerim olmadı. İştahlarında yerindeydi, uykularıda.. 3 öğün yemeklerini hiç aksatmadım, az yediklerinde, meyva tabağı hep masada idi.. Ellerde havuç.. Şeker,çikolata türü seyleri almadım hiç.. Yemediklerinde üzerine dusmedim, (beni bogabilirsiniz)Meyva, fındık, ceviz türü seyler vardı hep atiştirmalik. Ne şişmanlar nede zayıf.. Sportifler.. Her türlü havada mutlaka dışarı çıkardım, koşturdum, yordum.. Hem acıktar hem yoruldular.. Şimdi 16 yasindalar..
ben de üstlerine düşmüyorum yaa, tabakla peşlerinden gezmiyorum. oğlan süt içiyor, o yüzden aç yatmakk gibi derdi yok ama kızın nefesi kokuyor yemin ederim
benimde 16 aylık bir oğlum var ve biri yemek konusunu açınca tüylerim diken diken oluyor, benim ki doğustan tok. 2.5 aylıkken emmeyi bırakcaktı, zorla emzirdim gerçi 6. aydan sonra kendi isteğiyle emmeye başladı, şimdi de memme delisi. ilk ek gıdaya geçtiğimizde sadece babası maymun taklidi yaptığında yiyordu ve daha 4 aylıktı sanki hayatında maymun görmüştü. şimdi de denemediğim yöntem kalmıyor ve beyfendi her defasında yeni yöntemle yiyor, onun sayesinde hayal gücüm gelişti. en etkilisi de su yöntemi. sandalyeyi yaklaştırıyoruz mutfak bangosuna, o ellerini yıkarken ben ağzına tıkıştırıyorum, tavsiye ederim:)
babasının maymun taklidi yaptığınde yemesi süper yaaa. gözümün önüne getirdim, acayip güldüm.lavabo başı hizmeti de denenecek!
oğlum 2.5 yaşında ve acaip zor yiyen bir çocuk.mutfak bankosu olayı şu anda bizi çözen tek şey…suya kapılıp gidiyo çocuk..tabi içim acıyo akan sulara ama napıym çaresizlik işte…
evet yaa ben de üzülüyorum sulara. kapta falan biriktir balkon yıka bari
Teknik anne bloğunda anne olmanın şartlarından birini şöyle açıklamıştı:)
“Kavunun üzerine bir delik açıp, bir iple tavana asın ve hızla sallayın. Sallanan kavundaki deliğe kaşıkla yemek isabet ettirmeye çalışın.” Ben tam 28 aydır bu sıkıntıyı yaşıyorum:(Yemedi, yemiyor ve korkarım yemeyecek
haha bayıldım benzetmeye.bi okuyayım bakayım başka ne demiş
offf bizde de var aynı sorun ve 27 aylık oldu sırf yemek sorunundan hala kendi yemek yiyemiyor çünkü ben izin vermiyorum çünkü doyucak kadar midesine birşey gitmiyor herşey kuş kadar kendisi de kuş kadar ztn..öyle tabiri caiz kuş kadar değil ama leylek gibi yaaanii 🙂
benimki bülbül vALLA. kendi yediklerinde daha az yiyorlar.farkındayım. ben önlerine yemek koyuyorum.onlar kaşığı ağızlarına sokana kadar iki tur çaktırmadan ben sokuyorum:)
Duru o konuda cozmus beni diyorki heralde nasilsa ben kendim yesemse yemesemde annem verio kendimi hic yormiyayim diyo:) ztn onune koysamda tabagi kasigi elime tutusturuyo sen ver diye:))
benimkiler de kendi yeme hastası. bırakmıyorlar kaşığı tabağı elimde
Valla ben benim oglana simdiden tattiriyorum her seyi ki ileri de secmesin yemek diye .Ise yarar mi bakip gorecegim:).Ama zaten pesinden tabakla gezecek degilim , yemezse keyfi bilir.
hep böyleydik yavrucum. yemezse görürüm seni:) bakalım koşuyor musun koşmuyor musun peşinde
mutfakta halımız yok,taburenin üzerine çıkıp önüne de leğen koyup suyla oynayarak yiyor..bazen kendisi isteyerek yiyor,bazen naz niyaz…ama bende ölçü belli yemeye zorlama konusunda,(yedirme şekli önemli değil) 3-4 yemek kaşığı yemişse tok sayıyorum…sonrasını isterse veriyorum…kızımda babası çok oynamıştı valla,hem de kulaklarına peçete koyardı ki oynarken onlar sallanınca gülerdi de açılan ağza yemek tıkardım ben..ama ikinci de genişledim ve geliştim galiba…
aman ne yaparsan yap yiyeceği kadar yiyor bebe. şaklabanlık soytarılık da bir yere kadar yahu.
4,5 yaşındaki oğluma yemek ye deme de ne dersen de.bıraksam günlerce aç gezer,acıktım demez.tavuk,balık,yumurtayı hayatta yediremiyorum,gerçi ötekileri ne kadar yiyorsa artık,off ailecek hepimizin kabusu oğluma yemek yedirmek,hatta sırayla yediriyoruz,öğlen ben yedirdiysem akşam babane .yoksa üzerine atlayıp başını tabağa sokacağım.kendi haline bırakmayı denedim 4 kilo verince vazgeçtik,yedirmeye asıldık.
1 yaşındaki kıza gelince birisi birşey yerken görsün,mamma diye ister,uyanınca yatağından mamma diye kalkar,açlığa hiç dayanamaz,illaki elinde birşey kemirecek,yemek saatleri çok eğlenceli,onu yerken seyretmeye bayılıyorum,abisine hala biz yedirirken,kızımız kendisi yiyor döke saça.
ayol ikisini de ben doğurdum ama niye böyle oldular bilmiyorum..
:)))))) üzerine atlayıp başını tabaga mı sokacaksın. kahkaha attım haa.
benimkiler de aynı anda aynı karından çıktılar ama herşeyleri çok farklı. hepsi ayrı işte yaaa. hepsi ayrı garip:=
Yazılarını ve üslubunu çok beğeniyor keyifle okuyorum 🙂
yemek konusuna gelince;
Ahh Ahh nedir çilem Allah’ım diyorum
başka da bir şey demiyorum 🙂
benim de 3 yaşında bir oğlum var
sadece çorba,makarna ve pilav yiyor
sebze ağzına sürmüyor
çok üzülüyorum ama başka bir şey yediremiyorum
bu konuda okuduğun tavsiye edebileceğin kitaplar varsa isimlerini paylaşır mısın?
valla ben genelde internetten okudum. benal büyükgebizin beslenme kitabını okudum ama tavsiye edilecek birşey değil. internetten bi aratırsan güzel şeyler çıkabiliyor.
yaklaşık 3 haftadır siteyi takip edemedim (bürodaki izinler-yoğun iş temposu vs.) ama site tamamen değişmiş…Öncelikle herkese tekrardan merhaba…bu konuda benim kızım da zaman zaman yemek yemek istemiyor ama ben kesinlikle zorlamıyorum… çünkü zorladığımda yemek hem ona hem bana işkence oluyor…örneğin kızımı anne sütünden kestiğimde adeta beni protesto etti ve aylarca inek sütünü içiremedim…ta ki pepee nin süt içtiği bölümü izleyene kadar…o bölümü izlediğinde bak pepee süt içiyor, bebe süt içiyor sen içmiyorsun dedim ve yılmadan sabah kahvaltıda içmesede süt koydum masaya,,, etkili oldu…haa tutupta bir biberon süt içmiyor ama 1-2 çay bardağı süt içemesi bile mutlu ediyo….lafın kısası seveceği çizgi film izletip kıyaslama yapın… (tabi bu benim nacizane fikrim, belki uzmanlara göre doğru olmayabilir ama bu benim yöntemim)….herkese selamlar….
tekrar hoşgeldin!
en gıcık konuları bile çok şahane bir uslupla yazdığın için seni okumak keyif veriyor secce:)
Seni anlayan annelerdenim bende.henüz senin kız kadar olmasa da gittikçe azalan bir grafikte yemek işkencesi devam ediyor,sonumuz hayrola!
tşk ederim güzel sözlerin için deren
çok sewdim walla konuları bayıla bayıla okuyorum 🙂 benm bebiş 3 aylık olmak üzre bi kaç günü war we malesef ateşli hastalıklar sonucu sütüm kesildi formül mama içiyo hemde bayıla bayıla içiyo hatta malesef bütçemden dolayı hangisi uygunsa o anki cebime onu alıyorum we hepsnn tadı farklı ama benmki cup cup götürüyo inşallah hep böyle iştahlı sorunsuz bi birey olur 🙂 bide merak ediyorum doğumdan sonraki 3 ayla ilgili bloğunuz warmı biraz teselliye ihtiyacım war bi ara kendimi balkondan atacak kadar depresyona grmiştm we hala çıkamadım :((((
canım Allah bağışlasın…sütün tamamen mi kesildi bilemiyorum ama bende kızımı 3,5 aylıkken bırakıp işe başladğım için zaman zaman azalmalar oluyordu…inatla emzirdim ve iş yerimde de sürekli sağdım ben… ara ara azalmalar oluyor…stres etme…öncelikle hala kendini kötü hissediyorsan psikolojik destek almanı tavsiye ederim….inşallah kısa sürede atlatırsın…bu durum her doğum yapan annede oluyor, kimisi daha kısa sürede atlatıyor doğum depresyonunu….inşallah sende en kısa sürede atlatırsın…Allah yardımcın olsun…sevgiler…
canııımm. doğumdan sonraki üç ayla ilgili bir yazım yok. depresyondaydım, bir ara balkondan atacaktım kendimi:) o dönem dünya evladından tiksindim yemin ederim:) benim ilk 3 hatta 8 ayım felaket geçti. geldiği gibi gidiyor ama tabi içindeyken hiç geçmeyecek gibi oluyor. çocuğun mu çok zor? başka problemlerin mi var?
Sanki de birisi bizden bahsetti 🙂 Yukarıda yazanlar bizi özetlemiş gibi…
Daha bu hafta “Beslenme Problemimiz” başlıklı yazım yayımlanmıştı…A durun durun bu konu çok tanıdık bana :)çünkü geçen hafta ki yazımda bu konuyla ilgiliydi hatta ve hatta yazı yazmaya başlamamın ana sebebi buydu. Sırf iki lokma yesin diye kafa patlatıp duruyorum hergün. Sonunda yaptıklarımı bir blog da toplamaya başladım. Merak ederseniz küçük bey için pişirdiğim tarifler burada…
http://meteningunlugu.blogspot.com/
Birde anneboyutunda…
http://www.anneboyutu.com/yazar?sedef-arabacioglu-beslenme-problemimiz&ArtId=10486
Ne diyeyim Allah bize yemek saatinde sabır versinden başka 🙂
amin. vav bloğunu açtım hayran kaldım resimlere. dur hele bir bakayım
🙂 teşekkür ederim :))
Ahh canimm kiyamamm yaa:)) Ama haklisin,Efe den bilirim yemeyen cocugun nekadar zor oldugunu..
son iki numara iyi yer inşallah
Birisine beddua edeceksen “Allah sana yemeyen çocuk versin ” de.. daha büyük bir beddua düşünemiyorum 🙁
🙁