Kavgacı bir insan değilim. Kavga etmem, kavgayı hiç sevmem. Bebelerim de kavga etmesin diye elimden geleni yaparım. Ama işte iki yaşında iki küçük çocuğu aynı ortamda kavgadan uzak tutmak biraz zor oluyor. En ufak bir şaka anında kakaya dönüşebiliyor. Kahkahalar atarak birbirlerini itekleme oyunu yerini bol gözyaşı ve çığlık çığlığa bir bağırışa bırakabiliyor. Evde kavga etmelerini çok önemsememeye çalışıyorum. İki dakika sonra yine canciğer kuzu sarması olacaklarını biliyorum. Kardeştir, kavga eder. Ediyorlar da. Oğlanın eli çok ağır. Teyzem adını boşuna “kontrolsüz güç” koymadı. Küt diye indirip insanı iki büklüm ediyor. Ara sıra ben de nasibimi alıyorum da oradan biliyorum. Sonra iyi de tekme sallıyor ha. Üstüne çıkıp zıpladığında da iç organlarını dışarı dökecek gibi bir etki yapıyor. Zaten inanmayacaksınız ama daha kuvözdeyken bir gün ayağına bağlı sensörün kablosunu ele geçirmiş, kabloyu çekip koca makineyi de hemşirenin kafasına indirecekken babası havada yakalamıştı. O zaman demişti hemşire bu herifle işiniz var diye. Kız dersen Allah için o kadar kuvvetli değil. Ama mıncırmak, cımcırmak, saç yolup diş izi bırakmak gibi kızsal dövüş manevralarında yaratılışından gelen bir ustalık seziyorum. Saniyesinde büküveriyor oğlanı. Kardeşlerdir, olur böyle vakalar diyerek kendi aralarında kavga etmelerine ses çıkarmıyorum ama başka çocuklarla kavga etmelerini hiç istemem. Ama tabi her şey benim istememle olmuyor.
Önceki gün sabah parka çıkardım çocukları. Yalnızdık. Sonra bir arkadaşın eşi getirmiş oğlunu parka. Oğlan 1,5 yaşında. Yazın başında daha yürüyemiyordu, düşünün yani bacak kadar bir şey. Bizimkiler parkta bir kamyon buldular, onunla oynuyorlar. Sonra bu çocuk geldi, kamyonu istedi. Bizimkiler verdi, geri aldılar falan filan. Oynuyorlar yani kendi çaplarında. Oğlanın babası ileride bir yerde telefonla konuşuyor. Bakmıyor bile bu tarafa. Ben de bir şeylerle oyalanıyorum. O sırada kafamı bir kaldırdım ki o bacak kadar dediğim, beğenmediğim bebe çat çat benim oğlanın kafasına kamyonu geçiriyor! Ulaşabilmek için de ayakucuna kalkmış! Evde kızdan en ufak bir darbe aldığında bin katıyla cevap veren, bol idmanlı, kondisyonlu saftirik oğlum da bırakın karşılık vermeyi, kaçmayı bile akıl edemiyor. Bücürük vuruyor, benimki bakıp ağlıyor. “Şişşşt kavga yok,” dedim. Oğlan hâlâ oğlumu dövüyor. Kıza, “Mekki, git kardeşine yardım et, kızım, çek oradan vurmasın çocuk,” dedim. Kız da müdahil oldu kavgaya. Ama kadın kısmı işte iki tane patlatmak yerine laf dalaşına girdi: “Vurmaaa, Ahmiş’e vurma. Kardeşe vurulmaz,” falan diyor. Bebe oğlumu dövmeyi bıraktı küt küt diye kıza da geçirmeye başlamasın mı? Ağzım açık izliyorum. İki dakikada ikisini bir dövdü koydu bebe. Benim yine bol idmanlı, kondisyonlu, saftirik bebelerim de ağlayarak bana geldiler. “O bilmiyor, annecim, daha küçük,” falan filan dedim. Sonra da bebeye dönüp sırf bizimkiler teselli bulsun diye “Şişşt kardeşlere vurulmaz! Bir daha sakın vurma,” gibi bir şeyler geveledim. Amanın! Ona kızdığımı anlayan bebe bu sefer de deli dana gibi bana girişmesin mi? Lan daha 1,5 yaşında! Küt küt bana da geçiriyor. Elinden kamyonu alayım da vurmasın derken ben bir de dişlenmeyeyim mi? Bebelerim anaları dayak yiyor diye iki taraftan feryat figan ağlamasın mı? Utanmasam ben de ağlayacaktım ya! Şöyle bir tane kafasına gömesim geldi bebenin. Çocuklarımın yanında rezil etti beni hıyar. Korksun diye biraz sertçe kızdım. Git bakayım falan dedim. Off daha da celallendi. Silahı olsa çekip vuracak topuğumdan yemin ederim. Babasına baktım gelsin alsın diye yardım beklercesine. Elinde telefon yaz gözle de buraya bakıyor. Kıçını bile kaldırmadı vallahi. Aldım kaçtım bebelerimi parktan! Park değil terör yuvası mübarek. Ne günlere kaldık ayol.
Akşam eve gelince gururuma yediremeyip kendi dayak yediğim kısmı atlayarak olayı babalarına aktardım. Aman nasıl sinirlendi. Kıza değil de oğlanın dayak yemesine çok bozuldu. “İki çaksaydın ağzına,” falan dedi Ahmiş’e. Ben de sevgi kelebeği anne olarak “Aaa babasıııı, kardeşlere vurulmaz. O bilmeden vurdu. Uzak dur vurmasın,” dedim. Neyse konu kapandı.
Dün sabah yine parktayım. Bu sefer oğlan annesiyle gelmiş parka. Kendi halinde oynuyordu. Annesi de uzaktan izliyor. Yanına gittim ben de. Tanışığız zaten. Yarı şaka yarı ciddi dedim ki “Seninki de az anasının gözü değil. Dün parkta benimkileri dövdü.” Şakaydı yani iki laf edelim diye. Kadının yüzü asıldı. “Benim yanımda yapamaz da babasının yanında döver öyle. Babası gaz veriyor,” dedi. Anlamadım. Meğer babası “dayak yiyen olacağına dayak atan olsun” diye sürekli birilerini hırpalatmaya alıştırıyormuş oğlanı. Arenaya gladyatör yetiştiriyor sanki pez… Tövbe yarabbim. Anası bile kızınca oğlana annesine vurdurtuyormuş. Onun oğluna kimse kızamazmış! Kızan ağzının payını alırmış! Kadın çok üzülüyordu. “Senin yüzünden başımıza serseri olacak bu çocuk,” diye adama kızıyormuş. Ama adam oralı değilmiş. Dün de büyük ihtimalle gurur duymuştur bebesinin beni dövmesinden. “Nihahaha” diye evde gülmüştür, “Babasının oğlu işte. Nasıl benzettin koca karıyı! Keşke saçından tutup sürükleseydin yerlerde, sana nasıl kızdığını görmedin mi ağzını yüzünü dağıtsaydın, kıçına da bir tekme atsaydın, peşinden de yallah koca karııı diye bağırsaydın nihahaha!” Kendimi o halde düşünüyorum, düşündükçe de deli oluyorum. Manyak mıyım neyim? Pis herif!
Açık konuşayım piyasada böyle psikopatların olduğundan haberim yoktu. Dünden beri bebeleri yetiştirme tekniğimi gözden geçiriyorum. Ne yapacağım ben şimdi yaa? Hâlâ kardeşlere vurulmaz zart zurt deyip sokakta dayak yemelerine önayak mı olacağım? Sana vuran olursa kaç mı diyeceğim? O zaman da ödlek demeyecekler mi? Gururlarıyla oynamayacaklar mı? Sana vurursa sen de vur deyip kavga etmeleri için ortam mı hazırlayacağım? İki gün sonra ağzı burnu dağılmış halde eve gelirse bunun da sorumlusu ben olmayacak mıyım? Daha ne kadar bebelerimin başında bekçi olabileceğim? Ne kadar onları koruyabileceğim? Kafam çok karışık. “Bebeler büyüdükçe dertleri büyüyor” ya da “sana güveniyorum da çevreye güvenmiyorum” dedikleri bu galiba.
offf evet yaa bende oğluma hiç vur it kak demedim yapısındada yok yani ama bazen bakıyorum bi ortamda kafasına oyuncakla vursalar sesini çıkarmıyo elinden oyuncağını alsalar bişey demiyo hangisi doğru bilemiyorum şimdi yarım gün kreşe gidiyor belki bi faydasını görürüz
uff umarım ezmez de ezilmez de. nasıl olacaksa o iş
Başlık o kadar güzel oturmuş ki. Annemin yetiştirme tarzı da aman o kardeş vurulmaz aman o kardeş oyuncağını ver , kardeşle oynayın cümleleri olunca hayatınızın geri kalanında da bunun etkilerinin sürdüğünü söyleyebilirim. Yanlış değil belki ama ortası da değilmiş gibi geliyor. Çünkü, hiç bir zaman karşımdakini kırmamak için en ince ayrıntısına kadar düşünüp, o bir kalemde silip attığı zamanda kırılıp belli etmemekle geçti uzun seneler. Son 3-5 senedir akıllanmaya başladım ama zaman alıyor.
Ne deyim, inşallah ortasını çok güzel bir şekilde bulursunuz da Amet ile Mekki’de hayatları boyunca kırılıp, dökülmeden ve kırıp, dökmeden, bunların sancılarını çekmeden çook güzel bir ömür sürerler.
beni üzen, daima kardeşe vurulmaz bik bikimin ardından kendi, öz kardeşine “uygun” cevabı verip sokaktaki bebeden dayak yemeleri:(
amin teşekkür ederim canım
Bende vurulmaz diye temkinleyen bir anne olarak söylüyorum: çocuklarimin hiç biri dışarıda hakkını arayamıyor…evde aslan, dışarıda kuzu hepsi…ortaokulda oğlan dayak yediği zaman kendini savunamiyor diye kendine güvenini kaybetmişti..o yüzden size tavsiyem: şiddetin çözüm olmadığını temkinleyin AMA sana vuran olursa kendini savunmaya da hakkının olduğunu ögretin…yoksa ileride çok haksızlığa uğrarlar…:(
doğru diyorsun. biraz akıllarının kesmesi lazım ama di mi farkı bilmek için
bu konuda ben de muzdaribim 🙁 bizim buyuk , evde kardesiyle en ufak bir sey icin kavga ederken , okulda onune gelenden dayak yiyor . ilk baslarda ” aman cocuum sana vurana sen de vurma , ogretmenine soyle ” dedik . cocuk ogretmene soyluyor ama ogretmen hic bir sey yapmiyor !! muhammedin dedigine gore anne ogretmen diger ogretmenlerle konusup kahve iciyor diyor :s gecen yil oglumun gozune ( bi cocuk oglumu gozune kestirmis surekli olay cikariyor ) tam yari yil tatili gunu kartopu atmis , cocugun gozu kan canagi olmus resmen ve ogretmen butun ogleden sonra oglumun gozu o haldeyken bize haber vermemis ! e oglan eve geldiginde okullar tatile ayrildi , olay arayakaynadi . Gecende ayni cocuk ( icimden serefsiz diyorum ! boyle cocuk mu olur yaa ?) muhammed top oynarken durduk yerde oglumun kafasini duvara carpmis ! ve ogretmen ogluma buz vermis ki , sisen yere koysun ! olur musun oldurur musun ? esim cocugun evini ogrendi ve evlerine gitti . eger cocugum bir daha boyle bir sikayetle eve gelirse gerisine ben karismam , ayni sekilde ben de karsilik veririm demis . cocugun anne ve babasi iyi ki bize haber verdiniz , bir daha boyle bir sey olmayacak demisler ! ben de artik sana vurana sen de vur cocugum diyorum . yaptigimin yanlis oldugunu biliyorum , ama bu kadar yanlisin icinde benim dogru davranmam abes kaciyor 🙁
off en iyisi ailesine söylemek, öğretmen hangisiyle uğraşsın. ama işte aileleri de benim örnekteki herif gibi olursa bi de mükafat görürler, herkes duyarlı değil ki malesed
bende de aynı dert var. 2 yaşındaki oğluma kimseye vurulmaz diyorum.itilip kakılıp ağlıyor. sana biri vurursa sen de ona vur diyorum. bu sefer de durup dururken herkese vurmak istiyor.. çocuk görünce elini kaldırıp hemen yüzüme bakıyor. tutarsız olmamak lazım. hem kendimle çelişiyorum hem de çocuğun kafasını karıştırıyorum. saldırgan olmasını istemediğim gibi kendini ezdirmesini de istemem. bu yüzden bence en iyisi çocuklarımıza kendilerini savunmayı öğretmeliyiz. yani birisi sana vurursa kendini koru, vurmaması için elini tut,canını acıtmasına izin verme gibi şeyler söylenebilir…sadece bi fikir…
2 yaş erken sanırım. aslında iç güdüsel olarak vurmaları lazım bi tehlike anında ama biz törpülüyoruz bunu:(
aramızda kalsın, bundan yaklaşık 9-10 sene öncesinde bir tanıdık oğlunu parka götürmeden önce evde tembihliyordu sana vuran olursa sende vuracaksın diye. garibim parkta buna vurduklarında bu da onlara vurunca annesi aa oğlum hiç vurulur mu kardeşe diyordu. bizde manyak mısın delimisin kızım öyle şey öğretilir mi çocuğa diye kızıyorduk. Ne zaman ki oğlum yuvaya başladı, diğerleri benimkini üzünce (allahtan aynı sınıftaki bir başka arkadaşın annesiyle arkadaş olduk da o öğretti bana:) eskiden git öğretmene söyle derdim. Arkadaşta ezik yetişmesinler dövmesinler tamam ama kendilerini de dövdürmesinler diye söylendi. BEnde şimdi birşey oldu mu,ilk önce cevap ver,sonra öğretmene söyle olmadı sana vurana sende vur diye…tabii bizimkisi senin parktaki komşu olayından çok başka. hani sen napıcam dedin ya o yüzden öyle söyledim:)) hatta biraz buyunce tekwando,aikido falan araştıracaksın. daha kötüsü ne yazık ki böyle psikopatlar var:(( çocuk evde ne görürse onu yapıyor.inşallah o manyak herif karısını dövmüyordur.
hah süper taktikmiş. tuttum:) akıllı kadınmış vesselam
Ya büyüyünce öğretmene / anne babaya da söyleyince çocuğunuz “ispikçi” olarak nitelendiriliyor….o yüzden kimsenin hakkını yemiyen ama kendi hakkını da arayabilen çocuklar yetiştirmeliyiz 🙂
hehe evet ama nasıl:)
1- Vurma. Başlatan sen olma. Özellikle kızlara vurulmaz
2- Vuran olursa, baktın elini kaldırmış geliyor, kaç.
3- Kaçamayacak gibiysen, ellerini tut.
“aikido tarzi bir şeydir, karşı tarafın ellerini mümkünse bilekten kavra, aşağı bastır. yere dik açı yapacak şekilde. olmadi iki yana aç”
4- Bağır. direkt yüzüne avazın çıktığı kadar “yapma” “hayır” “eaooo” ne olursa bağır.
etkili yontemlerdir oneririm.
bende çocuklara tanımadığınız biri dokunmaya kalkarsa , yada korkarsanız çığlık atın diye çok tembihliyorum hatta gösteriyorum bile :)) tamam diyorlar ama gözlüyorum hiçbir hamle yok hala dayak yiyip oturuyorlar yada psıp bekliyorlar
kaç yaş için? şimdi napcam?
Cocuklarini kollayacaksin, o veledin ensesinden tuttugun gibi tahterevalliye koyup, mancinik kuvvetiyle karadenize kadar firlatacaksin.
Bi de durup beklemis.. Babasina bakmis.. Sende is yok.
Benim gozumun onunde cocugumu darp edecek bi itovluit, ben de bakcam?
Kan cikar hanim kan!
korkuyom kız senden ekmek çarpsın
gözüm korktu valla biz daha o evrelere gelmedik ama yakındır hazin son.Ne yapacağız neyi öğreteceğiz.?
sen hele bi sokağa çıkarmaya başla. kalanını sonra düşünürsün:)
Benim oğlum 4.5 yaşında 2.5 yaşında oyun grubu gibi kreşe giderken ısırmayı,vurmayı öğrendi halbuki ben de kardeşe vurulmazcılardandım, neyse vurmaya başlayınca çok uğraştım,zor oldu ama kendisine bulaşam biriolunca dur deyip elini kaldırıyor,elinden oyuncağını almaya kalktıklarında delleniyor biraz ama vurmuyor, dayak da yemiyor. Bu biraz büyümeleriyle biraz da kreş vb.ortamlara girmeleriyle gelişen bir süreç. Çocuğu okula gidipbu sorun yaşayanlara ipek a.g’nin yazdıklarını öneriyorum ben de. 2-3 yaş grubunda olup henüz evde olanlar telaşlanmayın, kendilerini doğru biçimde korumayı öğrenecekler ayrıca ortada hiçbir sebeb yokken vuran kıran birçocuk olmalarından yeğdir şu anki durumları.
haklısın haklısın, içim rahatladı. daha zamanı var bu işin. kavrayacaklar inş. tşk ederim
Selcencim bloğunu 1 aydır takip ediyorum, çok güzel yazıyorsun. Çok gülüyorum keyifle okuyorum.Benimde 20 aylık bir oğlum var herkesin yüzünü tırmalıyor, büyük küçük hiç fark etmiyor. Ne kadar yapma desekte dinletemiyoruz.Büyüyünce de bu şekilde devam eder diye endişe ediyorum.Ama dayak yiyen çocuk olursa onada üzülürüm.
“yapma” demeyin. cocuga olumsuz cümle kurulmaz. ilginizi/dikkatinizi cekmek icin “yapma etme tutma dokunma” dediğiniz şeylere yönlenir..
tırmalama niyetine girdiğinde ellerini tutun. “buraya bir kuş konmuş”a çevirin.
20 ay neredeyse 2 yaş eder, sizi anlıyabilir durumda.
“bu yaptığın benim canımı acıtıyor. bana sarılmanı çok seviyorum. gel kocaman sarılalım”
“mm, canım acıdı, çok üzgünüm. gel cici yapalım birbirimize”
“gel ÇAK yap bana, ellerin güçlenmiş mi bir bakalım”
gibi, konuyu dağıtacak şeylere yönelin.
tşk ederim kardelen. çocuk konuşmaya başladı mı? konuştukça uysallaşıyorlar genelde. dertlerini anlatarak ifade etmeye başlayınca
Bende bu konu uzerine gecenlerde 9 yasindaki bir cocugun 5,5 yasindaki bir cocuga uyguladigi siddetten, ve oglumun kafasinin misafirlige gittigimiz arkadasimin 3,5 yasindaki oglu tarafindan kafasina dolap kapagi indirilmesi suretiyle sisirilmesinden sonra dusunmeye basladim.
Tamam cocuklarimiza siddetin kotu bir sey oldugunu ogretiyoruz ama boyle durumlar karisisinda magdur olmalarinin onune nasil gecebiliriz?
Ilk aklima gelen bir buyusun cocugumu savunma sporlarindan birinin kurslarina gondereyim oldu. Kendi gucunun farkinda olsun, nerde nasil kulanmasi gerektigini ogrensin, sonra dedim ki kendi kendime eger karsisindaki kendisinden cok gucluyse bagir diyeyim ona yardim iste, bundan utanc duyma.
Ve de Allah a emanet ediyorum onu her zaman.
simdi kucuklerken parktaki, komsudaki vs. atismalar neyse de ilerde okuldaki siddet daha cokkorkutuyor beni. Surekli siddet taciz vs. haberleri okuyorken.
evet evet. noldu şu dokuz yaşındaki kız işi yaa. takip edemedim de. tüyler ürperticiydi. kapattılar sanırım konuyu
bizde eşimle bu konuda çelişkiye düşüyoruz..
eşim “sana vurana sen öteki yanağını uzat” kafasında.
bense “sana biri vurursa sende kendini savun” mantığındayım..
Duru da tam arasını yapıyor..biri ona vurduğunda “naaa, naaa” yapıp havayı tokatlıyo 🙂
kız yolunu bulmuş:)
Eyyy üslubuna hayran olduğum kadıınnn:))ççook güldüm yınee ::))ama bı an hayalımde oraya gelıp o yerden bıtmeyı bacagından tutup babasına fırlatasım geldı.. benım senelerce cebelleştığım bır konuya değinmişsın..yaa benım oğlanı hep aman vurma aman ıtme kakma dıye buyuttuk.. cocuk 5 yasında krese basladıgında anladık kı yanlış yapmışız.. cıddı cıddı ezıldı yavrum..mıllet vur gömçür dıye nasıhat verıp buyutuyor bızım gıbı degıl kı..2. sınıfın bıtımıne kadar hep sessız kaldı efe ama bıyerden sonra ısyan ettı cocuk.. artık eskısı gıbı değil,kım olursa olsun canını acıtan varsa karsılığını verıyor valla.. kendını korumaktır bu.. yanlış oğretıyoruz cocuklarımıza.. onlara karsı sıddet oldugunda kendılerını korumalarını oğretmelıyız.. efe bırıncı sınıfta ıken 4. sınıf cocugunun burnuna attıgı bı yumruk sonucu kan ıcınde kalan yavruma öğretmen bıle bırsey olmazz gecer dıyorsa.. oğretmene soyle demekte olmuyor.. (hoş o cok ayrı bı mevzuu,4. sınıf cocuguna karsılık verse ne olur..cocugun gelısım surecı bozuk,yavrum ne yapsın ona)yerı gelıyor boyle delırtıyorlar ınsanı ıste.. ben artık kendını savun oğlum sakın altta kalma dıyorum..ve ıkızlerı de oyle yetıstırecegım.. Efe ede yaptıgım hatayı yapmamm..
dilekciiiiiiiiim, yorumlarını görünce seviniyorum, nihayet bir nefes alma arası buldun diye:) allah kolaylık versin.
Çocuğun babasıda çok uyanıkmış dövdüğünü görünce çocuğu telefonla konuşuyo ayağına yatıp ayırmaya gelmemiş bile.Emin ol vuran seninkiler olsaydı o telefon konuşması o kadar uzamazdı.Keşke adama seslenseydiin ilgilenseydi çocuğuyla.Bu durumda bende malesef artık vurma kavga etme demek yerine sana vurmalarına izin verme kendini koru diyorum.
malesef sessiz çocuklar okula gidince böyle çocukların yanında eziliyolar.Böyle veletlerin analarıda genelde cazgır olduğundan öğretmen çokta bişey yapamıyo.
Sonuç olarak bağlayamadım çünkü kelin ilacı olsa başına sürermiş.Varsa bir püf nokta sihirli cümle biri çıkıp yazarsa çok büyük sevaba girer
haklısın, herifi ben çağırsaydım keşke. bi de tersleseydim falan. sonra o da dövseydi beni. kocamı çağırsaydım herifi dövdürseydim:) olmaz olmaz deme valla. psikopat herif işte, belli. kimseye bulaşmıycan bu devirde anacım
Kızımı da oğluma da vurmanın yanlış olduğunu; dayağın döveni ve dövüleni insanlıktan çıkardığını öğretiyorum. Ancak okul döneminde işler karıştı. Şimdi sana vuran veya zarar veren olursa bunu yapmasını engelle, gerekirse elini tut. Baktın olmadı eline veya ayağına patlat bi tane diyorum.
biz de ne diyeceğimizi şaşırdık anacım:)
öyle kızdım ki o babaya, bir çocuk böyle yetiştirilir mi yarın öbürgün karısını döven manyaklar sürüsüne biri daha eklenecek herhalde sayesinde. Boşuna barış, toplumda eşitlik, kadınlara özgürlük diye çırpınıyoruz anlaşılan 🙁
ne biçim baba o ya, hasta ruhlu herif. Geçen twitterda yazmıştım olayı. Osman sol yanağında kocaman bir ısırık, sağ yanağında bir sürü tırnak çizikleriyle döndü. Öğretmenlerinin ‘biraz hırçın’ olarak tanımladığı bir zilli benim oğlanı haşat etmiş. görünce ‘sen naptın^ dedim. hiiiç deyince kızdım. oğlan cevabı yapıştırdı, sen demiyormusun hiç kimseye özellikle de kızlara vurma diye, ben de birşey yapmadım işte, dedi. 3 senelik kreş hayatında buna benzer çok vaka yaşadık. Bir yanda aman çocuğum vur gebert diyen psikopat veliler, bir yandan da bizim gibi ezikler! Ben o güne kadar sakın desem de şimdi artık önce uzaklaş, uzaklaşamazsan, tutmaya çalış o da olmadı karşılık ver diyorum. Çok vahşice ama yapacak birşey yok. seninkiler daha küçük zamanından önce dertlenmek, zamanından fazla dertlenmektir derler. ortamdan kaç yeter 🙂
kaynımın bir oğlu var 5 yaşlarında. benim oğlan 9, diğer kaynımın oğlu da 12 yaşında. bu 5 yaşındaki çocuk yaklaşık 2 yaşından beri diğer ikisini resmen evire çevire dövüyor. sanırım kardeşe vurulmaz işini abartmışız biz. geçenlerde eşim “ahmet, mustafa büyüdü eskisi gibi vurma bak abi oldu kazayla can havliyle tutup sana vurur canın acır” dedi. çocuk hiç cevap vermedi, gözlerini kısıp bir baktı, aşağı yukarı kafasını salladı sinsi sinsi o an tası tarağı toplayıp kaçasım geldi yeminle…