(Yasal Uyarı: Bu yazı kızımın deyişiyle “iggggrenç” oğlumun deyişiyle “diksinç” olaylar içermektedir. Midesi hassas şahsiyetler okumasın. Sonra “Ay midem bulandı, ay kustum, ay kaka kokusu burnuma geldi, ay Allah belanı versin,” gibi yorumlar istemem ona göre!)

Ekrana erken veda etmek zorunda kaldığım 4. sezondan sonra hemen hemen beş ay geçmiş. Bu süre zarfında boş durmadım bir yandan “Lan nasıl öğreteceğim ben bu işi” diye tırnaklarımı kemirdim, öte yandan da bebelere her fırsatta subliminal mesaj yolladım. Aklıma geldikçe “çiş yapmak” fiilini bildiğim tüm zamanlara ve kiplere göre çektim. Sonra onunla yetinmedim sağdan soldan örnekler buldum gösterdim: “Ay bilmem kim büyümüş abi olmuş, çişini tuvalete yapıyor.” / “Ooo bilmem kim abla olmuş, artık annesi bez takmıyor.” falan filan. Tabi bu süre zarfında evire çevire kaka kitabını da okuduk. Sonuç: beş ay içinde bebeler Pepee’ye pipi, Pocoyo’ya da popo demeye başladılar. En son Sünger Bob’un da adı Sünger Bok olunca, anladım ki bebelerin bilinç altlarının içine iyice etmişim, artık tuvalet eğitimine geçmek için hazırlar!

Küçükken anaokuluna gitmeyi çok isterdim ben. Evimize yakın bir ilkokulda okula başladım. Lojmanda oturuyorduk. O okula anaokulu ha açıldı ha açılacak dediler, ben de heveslendim ama benim zamanıma yetişmedi ne yazık ki. Gerçi sonradan bir dedikodu çıktı. Komutan tüm anaokulunu kapatmış, sadece onun kızı gidiyormuş, bizi o yüzden almamışlar. Nitelikli eğitim için tabi. Çocuk sayısı arttıkça kalite düşer diye. Şimdi yazarken güldüm. Kim uydurur, nasıl yayılır böyle laflar bilmiyorum, tek bebe ile kreş mi olur be? Tabi o zamanlar bunu düşünememiştim, çok içerlemiştim bu duruma çooooook.

Şu aralar çocuğu okula başlayan kiminle konuşsam ödevlerden dertli. Daha doğrusu çocuğuna ödev yaptırma işkencesinden. Anladığım kadarıyla her evde akşamları kıyamet kopuyor ödevler yüzünden. “Bırak yapmazsa yapmasın, sen ne itekliyorsun, canın sıkıyorsun” diyorum. O da olmuyormuş. Bekara karı boşaması kolay tabi. Artık benim bebeler küçük olduğundan herhalde anlamıyorum durumu. Ya da büyütülecek bir şey olduğunu düşünmüyorum. Ya daaaa… Tamam tamam kabul ediyorum: Bendeki ödev yapma genine güveniyorum!

(Yasal Uyarı: Bu yazı kızımın deyişiyle “iggggrenç” oğlumun deyişiyle “diksinç” olaylar içermektedir. Midesi hassas şahsiyetler okumasın. Sonra “Ay midem bulandı, ay kustum, ay kaka kokusu burnuma geldi, ay Allah belanı versin,” gibi yorumlar istemem ona göre!)

Yine aynı cümle ile giriş yapıp henüz tuvalet eğitimine başlamadım diyerek geleneğimi bozmamak isterdim ama günler öncesinden yayınladığım fragmanla siz konuyu zaten biliyorsunuz: Evet, kız için tuvalet eğitimine başladım. Kızı seçtim, pikaçu, çünkü yaş desen, 2,5’u geçti, kemale erdi; dil desen bir karış; cinlik desen tam bir cimcime; o öğrenmeyecek de kim öğrenecek dedim. Fragmanda fırtınalar kopacak zart zurt yazdığıma bakmayın, açık konuşayım bir, hadi olmadı iki günde kazasız, belasız bu işi halledeceğimi düşünüyordum. Sanıyordum ki “Bak kızım bu don, buna işenmez, çişin gelince bana haber ver,” diyecektim, o da “Tamam annecim” diyecekti, olay bitecekti. Hemen koşarak size yazacaktım. Siz de ooooo maşallah ne zeki, ondan beklenen buydu, süper süper… diye övgüler düzecektiniz, beni örnek çocuk yetiştiren anne olarak gösterip omuzlarınıza alacaktınız, havaya atıp tavana yapıştıracaktınız… Ah neler hayal etmiştim. Tabi yine yanıldım! Her zamanki gibi!

… BU SEZON

ARTIK VAKİT GELDİ…

Anne: Melikecim, bundan sonra tuvaletini klozete yapmaya ne dersin?

Kız: Ama annecim ben kakamı tuvalete yapamıyorum ki.

Anne: Neden?

Kız: Çünkü ben çok fena kabız olmuşum.

Anne: Melikecim, her lafı biliyorsun da neden çişinin geldiğini söylemiyorsun? Bundan sonra kakamız tuvalette, çişimiz tuvalette. O kadar!

ANNE HAZIR!

(Yasal Uyarı: Bu yazı kızımın deyişiyle “iggggrenç” oğlumun deyişiyle “diksinç” olaylar içermektedir. Midesi hassas şahsiyetler okumasın. Sonra “Ay midem bulandı, ay kustum, ay kaka kokusu burnuma geldi, ay Allah belanı versin,” gibi yorumlar istemem ona göre!)

Yine aynı cümleyle başlayayım da geleneğim bozulmasın: Aslında henüz tuvalet eğitimine başlamadım. Daha açık konuşmak gerekirse ön hazırlık yapmayı bile bıraktım. Çocukların muhterem popoları klozete değmeyeli haftalar oldu. Kaka alarmı da uzun süredir ötmüyor. Bu iş nasıl olacak, gerçekten günün birinde benim de kıçında bez olmayan bebelerim olacak mı, bebelerin boşaltım sistemlerinin başarısını teneffüs etme zorunluluğum bir gün bitecek mi, hatta ve hatta bebelerin mürüvvetlerini de görecek miyim diye merak ediyorum. Ama şimdilik bu uzak hayalleri bıraktım daha kısa vadeli dertlerle uğraşıyorum: çiş çıkması!

(Yasal Uyarı: Bu yazı kızımın deyişiyle “iggggrenç” oğlumun deyişiyle “diksinç” olaylar içermektedir. Midesi hassas şahsiyetler okumasın. Sonra “Ay midem bulandı, ay kustum, ay kaka kokusu burnuma geldi, ay Allah belanı versin,” gibi yorumlar istemem ona göre!)

Yine aynı cümleyle başlayayım da geleneğim bozulmasın: Aslında henüz tuvalet eğitimine başlamadım. Benimki yine sadece ön hazırlık. Bu hazırlık zarfında en azından kakalarını tuvalete isabet ettirmeye, bezden biraz tasarruf etmeye çalışıyorum. Başlarda çok güzel verdikleri kaka alarmı, yerini derin sessizliğe, gözümün içine bakarak ıkınmaya ve akla hayale gelmeyecek diyaloglara bıraktı. Bakın “Annea, kaka” demekten aciz çocuklarım bu süre zarfında neler dediler:

Biliyorum bu yazıyı yazmak için çok erken. Ama şu an çevremdeki bütün bıdıklar okula gidiyor. Sabah yavrularının elinden tutup hızlı adımlarla okulun yolunu tutan anneleri gördükçe heyecanlanıyorum. Hatta gözlerim doluyor. Bizim de sıramız gelecek bir gün, inşallah, biliyorum. Ama daha iki yaşındaki bebelerime şimdiden kaygı etmeye başladım okulu. Çocukları okula başlayan arkadaşlarla konuşuyorum, moralim bozuluyor. Fiziksel şartlar kötü. Hadi fiziksel şartları da geçtim de zihinsel şartlar ne alemde? Şu aralar, memleketteki mevcut eğitim sistemi insanın beynine nasıl eder temalı yazıları okuyorum. Deli oluyorum! (Bir örnekle pekiştireyim, şunu okumadan geçmeyin.) Geçenlerde de Hülya’nın okulla ilgili yazısını okudum. İyice canım sıkıldı. Ben evde yok özgüvenleri olsun, yok hayal güçleri gelişsin, yok araştırmaya, okumaya ilgi duysunlar diye kendimi paralayım, her şeyi bir tarafa bırakıp onlarla uğraşayım, sonra okula başlasınlar, bir tornadan çıkıp eve dönsünler. İstemiyorum!