(Yasal Uyarı: Bu yazı kızımın deyişiyle “iggggrenç” oğlumun deyişiyle “diksinç” olaylar içermektedir. Midesi hassas şahsiyetler okumasın. Sonra “Ay midem bulandı, ay kustum, ay kaka kokusu burnuma geldi, ay Allah belanı versin,” gibi yorumlar istemem ona göre!)

Yine aynı cümleyle başlayayım da geleneğim bozulmasın: Aslında henüz tuvalet eğitimine başlamadım. Daha açık konuşmak gerekirse ön hazırlık yapmayı bile bıraktım. Çocukların muhterem popoları klozete değmeyeli haftalar oldu. Kaka alarmı da uzun süredir ötmüyor. Bu iş nasıl olacak, gerçekten günün birinde benim de kıçında bez olmayan bebelerim olacak mı, bebelerin boşaltım sistemlerinin başarısını teneffüs etme zorunluluğum bir gün bitecek mi, hatta ve hatta bebelerin mürüvvetlerini de görecek miyim diye merak ediyorum. Ama şimdilik bu uzak hayalleri bıraktım daha kısa vadeli dertlerle uğraşıyorum: çiş çıkması!

(Yasal Uyarı: Bu yazı kızımın deyişiyle “iggggrenç” oğlumun deyişiyle “diksinç” olaylar içermektedir. Midesi hassas şahsiyetler okumasın. Sonra “Ay midem bulandı, ay kustum, ay kaka kokusu burnuma geldi, ay Allah belanı versin,” gibi yorumlar istemem ona göre!)

Yine aynı cümleyle başlayayım da geleneğim bozulmasın: Aslında henüz tuvalet eğitimine başlamadım. Benimki yine sadece ön hazırlık. Bu hazırlık zarfında en azından kakalarını tuvalete isabet ettirmeye, bezden biraz tasarruf etmeye çalışıyorum. Başlarda çok güzel verdikleri kaka alarmı, yerini derin sessizliğe, gözümün içine bakarak ıkınmaya ve akla hayale gelmeyecek diyaloglara bıraktı. Bakın “Annea, kaka” demekten aciz çocuklarım bu süre zarfında neler dediler:

Biliyorum bu yazıyı yazmak için çok erken. Ama şu an çevremdeki bütün bıdıklar okula gidiyor. Sabah yavrularının elinden tutup hızlı adımlarla okulun yolunu tutan anneleri gördükçe heyecanlanıyorum. Hatta gözlerim doluyor. Bizim de sıramız gelecek bir gün, inşallah, biliyorum. Ama daha iki yaşındaki bebelerime şimdiden kaygı etmeye başladım okulu. Çocukları okula başlayan arkadaşlarla konuşuyorum, moralim bozuluyor. Fiziksel şartlar kötü. Hadi fiziksel şartları da geçtim de zihinsel şartlar ne alemde? Şu aralar, memleketteki mevcut eğitim sistemi insanın beynine nasıl eder temalı yazıları okuyorum. Deli oluyorum! (Bir örnekle pekiştireyim, şunu okumadan geçmeyin.) Geçenlerde de Hülya’nın okulla ilgili yazısını okudum. İyice canım sıkıldı. Ben evde yok özgüvenleri olsun, yok hayal güçleri gelişsin, yok araştırmaya, okumaya ilgi duysunlar diye kendimi paralayım, her şeyi bir tarafa bırakıp onlarla uğraşayım, sonra okula başlasınlar, bir tornadan çıkıp eve dönsünler. İstemiyorum!

Pek kıymetli anacığımın bugün bize gelmesinin şerefine yeni yazma fırsatı buldum. Bu yazıda yine sizinle Madam Secce kimliğimle konuşacağım. Bu satırları okuduğunuz sırada kafanızda “Ulen Madam Secce de kim?” diye bir soru işareti belirdiyse lütfen öncelikle yazının birinci bölümünü okuyup beş yıldız verin, sonra buradan devam edin.

Bu yazıyı nicedir yazmak istiyordum, bir türlü olmadı. Aslında eğitim sistemine çemkirme yazılarının piri Blogcu Anne’dir. Eylül doğumlu Deniz’i hangi sene okula versem / büyüklerin küçüğü mü olsa küçüklerin büyüğü mü olsa diye kara kara bir seneye yakın düşündükten ve nihayetinde bir karara vardıktan sonra bir anda pat diye oğlunu ilkokula vermesi gerektiğini öğrenip aylardır bu konuda söylenip durur. Şahsen milli eğitim bakanının yerinde olsam gurur yapar bu kadar lafın üzerine Blogcu Anne gönderse de almazdım Deniz’i okula.