Bu aralar bizim ev pek bir bunalımlı. Bir tek babacık iyi. O da pek evde vakit geçirmediğinden herhalde. Ben kış depresyonundayım sanırım. Hadi beni anladık da bacak kadar bebelere ne oluyor bilmiyorum. Pek bir gerginler bu ara.
Oğlan kişilik bunalımında. Bir türlü ne olacağına, ne yapmak istediğine karar veremedi. Bir bakıyorsun başını bağlayıp geziyor evde, bir bakıyorsun popposu açık dolanmak istiyor. Kız da ondan geri kalmaz hani. Geçen parmağını makas yapmış, saçını tutmuş, “Anne kırt kırt kes” diyor. Ya koyunun yünleri nasıl kırpılır diye anlattığım aklında kaldı, ya da valla bunalımda, saçaklı saçlarında değişiklik talep ediyor.
İşin aslı, ne kadar kabullenmemeye çalışsam da, galiba bizim eve iki yaş sendromu gelmek üzere. Her şeye bir olumsuz yaklaşmalar, bir tripler, bir sinirler… Oğlan yumruklarını sıkarak bir kızarıyor sinirden. Gözlerinden ateş çıkacak diye korkuyorum. Kız da car car car car her şeye kızıyor. Henüz hayır demeyi bilmiyorlar. Onun yerine bolca olmaz, yok, ı-ıı, o değiller.
Küçük bey sütünü o biberonda içmezmiş. Olmajmış. “Bundan içer misin oğlum?” “Olmaj” “Peki ya bunda? “Olmaaajjj” “Zıkkım içmeye ne dersin?” “Olmaaaaaaajjjjj.”
Küçük hanımın da olumsuzluk eki -mo. “Sütüne bisküvi koyayım mı koymayım mı annecim?” “Koymo.” “Bal?” “Koymo.” “Ne istersin peki?” “Koymoooooooooooo.”
Oyuncak oynuyoruz. Ben legolardan sanat eseri oluşturma derdindeyim. Aman bir de rahat bıraksalar. Her koyduğum parçaya itiraz. “O diiil, anne, o diiiil”. “Ayol hepsi birbirinin aynısı, bunu koysam ne olacak?” El cevap: ıkınırcasına kocaman bir “I-IIIIIIIIIIII!”
Valla bu işin sonu nereye varacak bilmiyorum. İki yaş bunalımı gümbür gümbür geliyor. Yemin ederim, korkuyorum!
İtiraz ediyorum! 🙂 Durum şuan sadece bende mi böyle bilmiyorum ama 2 yaşı gider öperim. 🙂 Şu 3 yaşını bitirdiğinden beri çektiğimi bir ben bir Allah ara ara da twitterdakiler bilir valla. Ergenlik gibi bir şey. Ya da okulla birlikte biz başka bir boyuta geçtik ondan olabilir. Ama 2 yaşında gayet iyiydik hiç kötü bir şey hatırlamıyorum.
Şimdiye kadar oğlumu büyütürken hiç ağlamadım ama bundan sonra çoook ağlayacağa benziyorum.
Sana şimdeden kolay gelsin.
hadi yaa. tırstım bak şimdi.
kork zaten dört yaşa 1 ay kala hala çıkılamadı o depresyondan şunun şurasında ergenliğede birşey kalmadı zaten. sürekli bir öfke nöbeti, itiraz, havada uçuşan oyuncaklar. anne seni sevmiyorum diye bağıran ve sonra vicdan azabından bir türlü uykuya dalamayıp yarı uyur yarı uyanık baygın vaziyette yanağımı okşayıp okşayıp benim güzel annem diye sayıklayan bir velet. helak oldu çocuğum.
ooo 2 yas sendromu, ergenlik, menopoz derken ne cabuk bitiyor omur yaa. tadini cikarmak lazim her anin:)
Bu çocukların sendromu bitmiyor aslında bize okulda 2 yaş sendromu öğrettiydiler de bakıyorum 25 aylıkta da var bu snedrom 30 aylıkta da 3.5 yaşında da, bitmiyor sendrom, okula başlayınca da okulla ilgili sorunlar bekliyor bizi sonra ergenlik neyse moralini düzeltmek adına söyleyeyimoğlum 2 yaş civarındayken giyinikken soyunmayı soyunukken giyinmeyi redetti bir dönem bir ayda geçti, bir ara kucak istedi o da çok sürmedi yani bu sendrom işini gözümüzde büyütmessek geçiyor, hatta öyle isimlendirmeyelim de eskiler gibi bir sıkıntısı var diyelim, nazr diyelim okuyalım, boşverelim pedagojiyi en azından bazen yapalım bunu:)
haklisin guzelim yaa anamlar bilir miymis sendrom mendrom. gecmis gitmis iste. stres yapmamak lazim.
hepinizi korkutmak istemiyorum ama ergenlik denen bir facia var…valla oğlum bebeden farkı yok…ne desen anlamıyor,herşeye itiraz ediyor, dil pabuç kadar zaten…offf bi de kardeşlerini kızdırmaktan acaaaaaayip zevk alıyor…benim küjük şeker oğlum gitti yerine bi canavar geldi…:(
şimdi benim küççük şeker oğlum da mı öyle olacak yaa
bence biraz mıncırma biraz kötek istiyor çocuklar 🙂
http://www.anarschi.com/ergeni-mincirsak-olmaz-mi
🙂 çok güldüm