Ne kadaaaar da güzelmiş!

Adettendir, “İkiz sahibi olmak nasıl bir şey?” diye  ikizi olan kime sorsanız cevabı aynı gelir: “Ayyy çok zoooor, ama çok da zevkli!” İkiz beklediğimi öğrendiğim gün hemen daha yeni ikiz sahibi olmuş bir arkadaşıma mail atmıştım. Kafamda bin beş yüz soru vardı. Elbette ilk sorum “İkiz sahibi olmak nasıl bir şey?” oldu. Cevap tabi ki aynı geldi: “Ayyy çok zoooor, ama çok zevkli!” Tabi o zamanlar bu cevapla ilk karşılaşmamdı, ne denmek istediğini tam olarak anlayamamıştım. Ta ki bebeler gelene kadar!

Kimse alınıp darılmasın ama açık ve net, dürüstçe, tüm içtenliğimle, yalansız dolansız konuşuyorum ki ilk sene bebek denen yaratıktan NEFRET ETTİM! Yani yemin ediyorum ben böyle bir şey görmedim yaa. Bir seneye yakın insanlık dışı şartlarda yaşadım. Hiç mi uyumaz iki bebe, hiç mi susmaz, hiç mi gazı kesilmez? Neydi o yaa? Korkunç bir şaka gibiydi koca yıl. Ne geri gidebiliyorsun, ne ileri. Takıldım kaldım diye böğürerek ağlıyordum. Allah’tan anacım yanımdaydı. O da olmasa ya bebeleri atardım ya kendimi. Allah hepimizi korudu.

Günler inanılmaz zor geçiyordu. Günü bıraktım, saat sayıyordum, bunlar ne zaman büyüyecek diye. Hiç unutmam bir gün e-bebekten mail almıştım. 3. ay maili! “Tebrik ederiz, annelikteki en zor kısmı atlattınız. Bundan sonrası inanamayacağınız kadar güzel olacak” falan gibi bir şey yazıyordu. Heyecanla anneme okudum maili, sonra da sevinçten oğlanın biberonunu kafama koyup gerdan kırdım, göbek attım. Ama tabi beklenen olmadı. Bebeler tam gaz devam ettiler. O dönemde nasılsın diyenlere ağlayarak cevap veriyordum. Söylemeye de gerek yok tabi, sloganım “Allah düşmanıma bile ikiz vermesin!” idi.

Günler günleri, aylar ayları kovaladı. Bebeler oturdu, yuvarlandı, yürüdü derken işler bir nebze daha kolaylaştı. Sevimsiz ağlamaları yerini gülücüklere bıraktı. Ama yine de çok zordu! Çok zor! Yine annemleydik. Ara ara annem dinlenmek için evinde kalıyor bana da yardımcı abla geliyordu. Biraz biraz yoluna koymuştuk işleri. O dönemde sloganımı güncelledim: “Allah isteyene ikiz versin de gününü görsün!”

Çocuklara yalnız bakmaya başlamam bir buçukuncu yaşlarına denk geldi. Ondan bir kaç ay önce çocuklara yalnız bakabileceğimi söyleseler, hayatta inanmaz, üstüne üstlük bir de benimle dalga mı geçiyorsun diye yüzünü cırmalardım karşımdakinin. İnanılmazdı ama oldu. Bebelerle tek kalmaya başladım. Sırf ev işleri için bir iki yardımcı denemem oldu. Ama dikiş tutturamadım. Hem bebeler, hem ev bana kaldı. Ama kotardım! Tamam ev perişandı ama biz sağlıklı ve mutluyduk. O günden sonra işler hep kolaylaşarak devam etti. İki yaşı geçtiklerinde tek olduğum halde önceki yıla nispeten inanılmaz derecede rahatlamıştım.

Ve geldik 2,5 yaşa! Allah’ım işte şimdi tam olarak anladım  “Ayyy çok zoooor, ama çok zevkli!” dendiğinde zevkli denilen kısmın ne olduğunu. Ne kadar güzel bir yaşmış bu! Artık postpartumu mu yeni atlattım, bebelerin 2 yaş sendromu mu sona erdi bilmiyorum ama 2,5 yaşa aşık oldum! Aynı anda iki afacan bıdık sahibi olmak; peşinden pıt pıt koştuklarını duymak; kendi aralarındaki saçma sapan muhabbetlerini dinlemek;  birlikte oyun oynadıklarını, olur olmaz her şeye kavga edip, bir o kadar hızla barıştıklarını görmek; birbirlerini kolladıklarına şahit olmak; birini bir dizine, öbürünü öteki dizine oturtup kitap okumak, çizgi film izlemek, muhabbet etmek; kendi kendilerine besteledikleri abidik gubidik şarkıları dinlemek… her şey ama her şey tıpkı kızımın da dediği gibi “Ayyy ne kadaaar da güzelmiş, inanamıyorum!” Gerçekten de inanamıyorum!  Bugünleri gösteren Rabbime hamdolsun.  Allah tüm isteyenlere çifter çifter nasip etsin inşallah 😛

maşallah bılişlerime:)

26 yorum

  1. Güzel günleriniz daim olsun. Evlat kadar güzel şey var mı bu dünyada?

    Sana bıcırıkların ve bütün sevdiklerinle birlikte mutlu ve sağlıklı yıllar olsun…

      1. Ben gece beslenmelerini nasıl kestiginizi öğrenmek istiyorum. Teker teker ikisi aynı andami. 2 yasinda lar ve ben hala geceleri biberonla süt veriyorum

        1. ay inanın ki hatırlayamadım. kızı gece emzirmeyi bıraktırdığımı hatırlıyorum. üç günde alışmıştı. ama oğlanı hiç hatırlamıyorum. zaten biberon içtiği için çok sık kalkmıyordu. gecede bir defa veriyordum herhalde. ama hatırlayamıyorum ne zaman kestim.

  2. mutluluğun daim olsun secce 🙂 tebrik etmek istiyorum seni çok iyi iş başarıyorsun vallahi ben 22gündür birtanesiyle kafayı yiyeceğim kendimi camdan atasım geliyor ara ara 😀 sen ikisini çok iyi idare etmişssin aklına mukayet olmuşsun darısı yeni annelerin başına 😀

    1. oyyyyyy:) 3 aydan sonrası göbek dansı unutma. az kalmış, sık dişini:) allah analı babalı büyütsün

  3. secce tam beni anlattın 9 ay yardımcı yardımıyla bebeklere baktık ama o 9 ay 9 sene gibi geldi yardımcının gelmediği günler oturup ağlıyordum dualar ediyordm aynı anda ağlamasınlar uyanmasınlar diye ama ikiside bir ağlardı o günleri hatırlamak bile istemiyorum.3 ay kadar memlekete ablamın yardımıylada 3 ayıda öyle geçirdk tam 12 aylık oldular ve artık bende tek başıma bakmaya başladım 1 yaşından beri hem ev işi yemek çocuklar hepsini tek başıma yapabiliyorum:))) evet bazen çok sıkılıyorum ama deger 2-3 yıl sonra daha keyifli olacak inş şimdi 16 aylıklar.

  4. Bu yaziyida digerleri gibi sanki ben söylemiştim siz yazmışsınız gibi hissederek kâh çektiklerimi hatırlayın duygulandim kâh gülümsedim.yani ancak bukadar olur .sizi. Bu yüzden tanımadığım halde seviyorum,belki aynı seyleri yaşadığımızdan,belkide bize yaşadığımız traji komik seyleri hatırlatır guldurdugunuzden ama kısacası sizi iyiki tanimisim internetten olsada tabi 🙂

  5. ne var ki gözlerin sulanacak demeyin, sulandı işte. gerçekten çok ama çok zor oğullarım, 10 gün kaldı 1. yaşgünümüze. ama halen çok zorlar. doktor sakinleştirici şurup verdi uyusunlar diye. gece 15 dakikada bir kalkıyorlar bazen. şimdi kayınvalidem yanımda kalıyor. yalnız bakabilmek istiyorum artık, umarım olur 🙁

  6. seccecim seni tanıdıgımı çok memnun oldum bende ikiz annesiyim ve
    tek başına bakanlardanım bugünümü sorarsan patlamaya hazır bir bombaydım şükür uyudular ve bende birazcıkda olsa sakinledim
    çok yorucu bir gün geçirdim beynim içinde aglama sesleri devam etmekte

  7. Canım ya desene benim daha 1 senem var.ikizler 1,5 yaşında deli ediyolar.herşeyden iki tane var ama yine de hep kavga hep cıyıltı.senin yazılarınla moral buluyorum inanki.allah yardımcımız olsun.

  8. Sevgili Selcen:)
    yazdığın yazıları çocuklara anlatıyorum masal gibi.acayip hoşlarına gidiyor.özellikle köpeğin kakasıyla ilgili olan favorileri.eve her gelen misafir dinlemek zorunda kalıyor.sen hep orda kal ve yazmaya devam et emi:)

      1. ne demek teşekkürün büyüğü bizden.6 yaşında geceleri hala masal dinlemeden uyuyamayan fakat annesinin masal uydurma kabiliyeti sıfır olan biri için hikayelerinin kıymetini tahmin bile edemezsin:)

  9. Benim de 6 yaşında bir kız bir oğlan ikizlerim var. Bloğunuzu arkadaşım tavsiye etti. Yaşadığımız şeyleri çok güzel anlatmışsınız. Sanki benimkilerin küçüklüğünü anlatıyorsunuz.Anneliğe dair ilk zamanlarımı hiç hatırlamıyorum bile, o kadar zordu ki, hiç susmadan ağlarlardı.Benim için çocuklarımdan öncesi ve çocuklarımdan sonrası diye iki farklı dönem var.Bu sene 4+4+4 muzdaribi olarak 22.01.2007 doğumlu çocuklarımı ilkokul 1 e başlattım maalesef. İlk aylar kabustu. Bir kere daha, tek çocuk büyüten hiç çocuk büyüttüm demesin dedim. Ben bugüne kadar koşuşturmaktan annelik nasıl bir şey anlamadım, ama iyi ki ikisi birden olmuş. büyüdüler ve anneliğin tadını yeni yeni çıkarmaya başladım.O kadar şanslıyız ki, Allah çocuklarımızın acılarını göstermesin…

  10. ikizin yerini tutmaz mutlaka ama benimkilerin arası da 19 ay… ben de 2.doğduktan sonraki 1 yıl aynı sizin hissettiklerinize benzer şeyler hissettim. ama giderek kolaylaşıyor çok şükür. hele bundan sonrası çok daha güzel olacak sizin için, beraber oynayacaklar uzun süre… siz biberonu kaldırmayın, alnınıza koyup oynamaya az kaldı :))

  11. Bende yasadim bunlari. Is yapacagim zaman kayin validem ilgilenmeye calisiyordu. Yemin ederim aksama kadar temizlik yapabilirdim yeterki 1 gun onlar baksin cocuklara. Tabii maalesef ben olmadan 1 saat tutamiyorlardi cocuklari zor bela bi supuruyordum evi. Bu donemde mama yedikleri icin onlar rahatlayipta oglen uykusuna gectiklerinde (oglen 2)ben kahvalti ediyordum aksam 9-10 civari disaridan siparis ediyorduk. Yada kayinvalidem dusunupte birsey getirirse falan filan… bakmayin yinede kadinin bana cok iyiligi dokundu. Benimle uykusuz kaldi bide basinda onunda hasta kaynanasi inanilmaz zor bir donemdi. Ama bazen oyle seyler oluyordu ki bir an once cocuklarima yalniz bakabilmeye odakladim kendimi. Aglasalar bile iyiler idare ediyorum dedim de asagi indirmedim kimseyi. Tabii mumkun oldugunca. Sonra sonra alistim herseye ama acisini da esimden cikarttim az bucuk. Onda da peygamber sabri var ben olsam kendime katlanamazdim. Neyse simdi 3 yasindalar ben ancak cok acil bir isim varsa sabah 1.2 saat gonderiyorum. Carcabuk isimi halletmeye calisiyorum. Mumkun oldugunca onlarla is yapiyorum. Atiyorum koltuk yastiklarini yere onlar ustunde debelenirken ben koltuk altlarina filan giriyom. Bazen sinir bozucu oluyo tabii surekli anne bu nee anne men hapiciyo (ben yapicam) isler uzayip duruyo habire. Bu aralar daha cok kosturuyolar biraz korkuyorum dusecekler diye bide cok kavga ediyolar iki dakka rahat yok. Buna da şükür. Simdi haftada bir markete gidiyorum pazar gunleride cocuklari alip awmlere gidiyoz. Disari cikmam bu kadar iste…

  12. çok duygulandım yine ben bu yazıya. inşallah ben de görürüm bu yaşlarını, bu keyifli anları. daha 10 aylık benim kızlar. işe başladım. çok özlüyorum 🙁

neslihan için bir yanıt yazın Yanıtı iptal et

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.